พอดีว่าเราเลี้ยงไก่ตัวนึงได้ 7-8 ปี เป็นไก่ตัวแรกของเราเพราะหมาคาบมาเราเลยช่วยเค้าจากปากหมาตั้งแต่เป็นลูกเจี๊ยบ น่าจะเป็นไก่ป่า ซึ่งเรารักเค้ามาก แต่ด้วยอายุของเค้า เค้าไม่เคยป่วยแบบหนักๆเลย จนมาถึงวันที่เค้ากระเพาะไม่ย่อย บ้านเราค่อนข้างบ้านนอกซึ่งไม่มีสัตวแพทย์คนไหนที่สามารถรักษาสัตว์ปีกได้เลย แล้วน้องก็มีอาการแทรกซ้อนอย่างขี้เขียว ท้องเสีย ตอนเราเอาน้องไปรักษาหมอพูดจากับเราไม่ดีเลย และตอนโทรหาโรงบาบคลีนิคอื่นว่ารับรักษามั้ยเค้าก็ตอบส่งๆว่า ไม่ได้รับรักษาไก่อ่ะค่ะ เราทรมานมากเพราะเราช่วยไรเค้าไม่ได้ ย่าเราเป็นคนหัวโบราณมาก เค้าไม่ได้เห็นชีวิตสัตว์สำคัญขนาดนั้น เราเลยต้องพาแอบขึ้นรถเพื่อไปตะเวนหาโรงบาลที่รักษาได้ สุดท้ายแล้วไม่มีใครรักษาได้เลย เราไปซื้อยากินทั้งเม็ดและน้ำ ยาฉีด ทุกๆอย่างที่ทำได้มาให้เค้า   จึงไปขอความช่วยเหลือจากลุงๆที่เค้าเลี้ยงไก่ชนแล้วเราฉีดไม่เป็นกลัวไปโดนจุดสำคัญ แต่ก็ไม่มีไรดีขึ้น เราเลยทำได้แค่เลือกแค่อาหารที่มีประโยชน์ช่วยย่อยหั่นบดเป็นชิ้นเล็กๆแหลกๆให้เค้ากิน เราน้ำตาไหลทุกวันเพราะเค้าทำหน้าไม่อร่อย เค้าชอบกินพวกข้าวคลุกน้ำแกง ไข่แดง เวลาป้อนเราจะเศร้าทุกครั้ง เพราะเค้าหิวมากๆแต่มันไม่ย่อยกินไปก็ไม่จอยอยู่ดี เราจะต้มน้ำขิงไว้ฉีดรอบๆกรง ไม่ให้อะไรมากวน ปูกล่องและใส่ผ้านุ่มๆไว้ให้เค้านอน และเปิดเสียงเพลงเปียโนเบาๆให้เค้าฟังจนหลับทุกคืน แต่ด้วยความที่เค้ายังไม่ดีขึ้นซักที โรคเลยแทรกมามากมาย เค้าเริ่มเดินไม่ได้ และเป็นท้องมาน เรารู้ว่าไม่มีทางรอดแล้ว แต่สิ่งที่เราแอบเสียใจคือเราดูแลเค้าดีแค่ไหน ก็ไม่ได้อยู่ด้วยเต็มที่เพราะต้องไปโรงเรียนและเพื่อนที่โรงเรียนก็เอาเรื่องนี้มาล้อสนุกปากทั้งๆที่เราไม่สนุกด้วยเลยจริงๆ ทุกๆวันหยุดเราจะพาเค้าไปหลังบ้านที่เต็มไปด้วยป่าที่เค้าชอบและนั่งดูมันไปกับเขา จนวันที่เค้าจะเสียเราเหมือนแอบเอ๊ะใจอยู่นิดนึงว่าวันนี้เค้าดูอ่อนแรงกว่าปกติ แต่ไม่คิดว่าจะไม่พ้นคืนนี้ไม่งั้นเราคงแอบเอาเค้าไปนอนในห้องด้วยแล้ว ต่อให้ย่าจะด่าก็ตาม ทีนี้พอน้องเสียในคืนนั้น ตื่นเช้ามาก็เราก็เข้าไปกอดคงรอไม่ไหว เราเสียใจที่ไม่ได้อยู่กับเค้าตอนจะเสียและไม่มีใครอยู่ พอเราฝังน้องอะไรเรียบร้อยเราก็ขอเพื่อนไปส่งทำบุญให้น้อง แต่น้องก็มาเข้าฝันคนในบ้านทั้งย่าและตาฝันเหมือนกัน ฝันประมาณว่า น้องเดินมาจากหลังบ้าน หน้าสดใสตัวอ้วนตุ๊บ ดูมีความสุข แต่น้องไม่มาเข้าฝันเราเลยทุกคนว่าเพราะอะไรคะ