จริงหรือไม่ ที่ความสุขของผู้คนโดยมาก(แบบทางโลก/โลกียะ) มี"ความพอใจ" และ"ชอบใจ"เป็นที่ตั้ง

"...นักภาวนาทั้งหลาย จิตยังไม่สงบ ฌานก็ยังไม่ถึง อยากจะให้ปัญญามันเกิดขึ้น มันจะเกิดขึ้นได้อย่างไร ถึงเกิดขึ้นก็เรียกว่า ปัญญาโลกีย์ ความอยากให้มันเกิดขึ้นมันก็ เป็นโลกียะอยู่แล้ว พอหันมาดูตัว

คำว่า.. สงบ ระงับ  ดับ คือ ทำให้ไม่มี ให้หายไปนิพพานเข้าไปแทนที่อย่างนั้นๆ เช่น ถ้าสังขารไม่เที่ยง    นิพพานต้องเที่ยง สังขารเป็นทุกข์   นิพพานต้องเป็นสุข สังขารเป็นความเสื่อ

หลวงตาม้า วัดถ้ำเมืองนะท่านจะอธิบายให้เห็นแง่คิดว่า คนที่กลัวผี สวดมนต์แล้วว่าเรียกผีเรียกเจ้ากรรมนายเวร ท่านมักจะพูดเสมอผีก็ไปจากคน เราตายก็เป็นผี แล้วทุกข์จริง ๆ คือทุกข์ที่จะออกจากร่างที่พระพุทธเจ้

ก็ในเมื่อ.... สังขารทั้งปวงไม่เที่ยง  สังขารทั้งปวงเป็นทุกข์  ธรรมทั้งปวงเป็นอนัตตา (รวมทั้งนิพพานด้วย)  ถามว่า.... แล้วนิพพานมันเข้าไปสงบระงับสังขารแบบไหน อย่างไร?... ในเมื่อ...นิพพา

กุศลอย่างโลกๆ กำหนดจิตตามดูยังเห็นว่า ผลบุญจะสนองให้เป็นปัจจัยอย่างไร แต่บุญจากการภาวนา มันกำหนดดูไม่ได้ เพราะไร้ที่ตั้ง แล้วเวลาอุทิศให้แก่ญาติโกโหติกา เขาจะได้รับบุญจากการ ภาวนายังไงครับ

สัตว์โลกนี้ เกิดความเดือดร้อนแล้ว มีผัสสะบังหน้า (การกระทบ ที่ให้เกิดความรู้สึก ความประจวบกันสามสิ่ง คือ อายตนะภายใน(ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ) อายตนะภายนอก(รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์) และวิญญ

ใครจะมามั่วอีกมั๊ย ว่า จิตกับเวทนาหรือ วิญญานขันธ์นั้นเป็นอันเดียวกัน