อยากให้ตายกันมาก็ใช่ไหมเอาแต่บ่นเอาแต่ว่ากันเอาแต่ทำร้ายร่างกายกันไม่ฟังเหตุผลกันบ้างเลยอะพอพูดเสียงปกติก็บอกว่าขึ้นเสียงหรือไม่ก็บอกว่าแอ็บพอพูดเบาๆก็บอกว่า
อมอะไรไว้ในปากทำดีแค่ไหนก็ไม่เคยเห็นค่ามีแน่เอาแต่ไล่ให้ไปตายเอาแต่แช่งให้ไปตายกันอะแล้วคิดว่าเราอยากอยู่บนโลกที่เป็นแบบนี้มากอ๋อโลกที่บ้านก็ไม่ใช่เซฟโซนอยู่โรงเรียนก็โดนบูลลี้โดนยืมเงินพอไม่ให้ก็โดนไถตังหรือไม่ก็โดนทำร้ายร่างกายแล้วถามว่าทำไมถึงยังอยู่นะหรอหึรู้ไหมตอนที่ชีวิตฉันมันดิ่งดาวร์สุดๆจนอยากจะกระโดดน้ำตายมันมีดิสคอตของพี่หมอที่คอยเตือนสติฉันว่าเธอไม่ได้สู้กับชีวิตแบบนี้อยู่คนเดียวมันยังมีคนที่ลำบากกว่าเธอเจ็บกว่าเธออีกเยอะดิสคอตของพี่หมอเป็นอย่างเดียวที่ทำให้ฉันอยากมีชีวิตอยู่ต่อถึงแม้ว่าฉันจะไม่เหลือใครก็ตามแต่ยังไงซะฉันก็รู้ว่าดิสคอตของพี่หมอก็ไม่สามารถฮีลใจและเป็นที่พึ่งของฉันได้เสมอไปยังไงมันก็จะต้องมีสักวันที่ไม่ว่าจะเป็นพี่หมอพี่รินพี่ศิลาก็ยื้อฉันไว้ไม่ได้และที่ฉันยังไม่อยากตายก็เพราะฉันกลัวว่าถ้าฉันตายฉันจะไม่ได้ยินเสียงของพี่ๆไม่ได้เห็นพี่ๆแม้แต่เงาก็ตามฉันพยายามไม่ทำให้ใครเป็นหวงไม่ทำให้ทุกคนเป็นหวงฉันอยากให้ทุกคนเห็นแค่ภาพลักของผู้หญิงคนนึงที่มีความสุขไม่มีความทุกข์อยากให้พี่ๆเห็นแต่เรื่องดีๆในตัวฉันว่าเป็นผู้หญิงที่คอยเอาใจใส่ทุกคนคอยเป็นห่วงคอยยิ้มให้คอยทำอะไรตลกๆคอยเล่นกลคอยห้ามไม่ให้พี่ๆตีกันคอยเป็นกำลังใจในวันที่พี่ๆเหนื่อยแต่กลับกันกับความเป็นจริงที่มันแหม่งโคตรบัดสบอะมันเหนื่อยมันท้อมันแย่สุดๆแล้วอะพยายามไม่ให้ตัวเองร้องไห้ขณะที่คุยกับพี่ๆไม่เอาเรื่องแย่ๆของตัวเองมาให้พี่ๆต้องมาเครียดตามไม่อยากให้เรื่องของตัวเองมันเอาพลังงานแง่ลบไปให้พี่ๆจนตั้งคำถามกับตัวเองว่า
เหนื่อยไหมที่ต้องฝืนยิ้ม 
เหนื่อยไหมที่ต้องฝืนหัวเราะ
เหนื่อยไหมที่ต้องแสดงว่าโอเคไม่เป็นอะไรทั้งๆที่ในใจอะมันแตกสลายไปหมดแล้ว
ถ้าใครอ่านมาถึงตอนนี้แล้วก็แสดงความคิดเห็นมาหน่อยนะค่ะอยากได้คำแนะนำจากทุกคนมากจริงๆตอนนี้มันตันไปหมดแล้วมันไม่เหลืออะไรแล้วที่ทำให้รู้สึกอยากจะมีชีวิตต่อมีแค่อย่างเดียวคือดิสคอตของพี่หมอที่ทำให้อยากอยู่ต่อ