กว่าจะจำได้ว่าการสาธิตการลงโทษเกิดในวิชาพละ ไม่ใช่วิชาลูกเสือ
ต้องใช้เวลาถึง 43 ปีในการนึกและคิด ทบทวนอย่างละเอียด
มันโหดมาก ถึงเวลาจะผ่านมาถึง 43 ปี แต่ก็เหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
น่าแปลกที่ผมจำเหตุการณ์บางวันของสัปดาห์ที่แล้วไม่ได้ แต่จำเหตุการณ์นี้ได้

ก่อนอื่น ผมต้องทำให้ผู้อ่านเห็นภาพก่อนว่าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นที่ไหน
โรงเรียนนี้อาจไม่ได้กว้างมากอย่างที่คิด แต่มันลึกมาก

ถ้าหันหน้าเข้าโรงเรียน แล้วเดินตามผมมาเรื่อยๆ
สิ่งแรกที่เจอคือลานจอดรถ เดินต่อไปจะเหมือนขึ้นบันไดไปยังใต้อาคารหลังใหญืที่เป็นพื้นที่โล่ง
อีกฝั่งมีบันไดลง แล้วก็จะพบสนามวอลเล่ย์บอล ถัดจากสนามวอลเล่ย์ จะเป็นสนามฟุตบอลใหญ่
โรงเรียนนี้มีสนามฟุตบอลที่ใหญ่มาก เดินลึกเข้าไปอีก จะเป็นสนามบาส
ลึกเข้าไป จะเป็นแปลงเกษตร ลึกไปกว่านั้น พวกเราจะเรียกว่า "ลานประหาร"

วันนั้น วิชาพละมีการแบ่งกลุ่มชายหญิง ผู้หญิงจะเรียนที่สนามวอลเล่ย์กับครูอีกคนหนึ่ง
ส่วนผู้ชายทั้งหมดจะเรียนกันที่ "ลานประหาร" ซึ่งเดินเข้าไปลึกมาก

วันนั้น ครูสิงห์หัวฟูให้พวกเรานั่งบนพื้นเป็นแถว หลังจากการสอนเรื่องการอบอุ่นร่างกาย
แกก็เริ่มพูดว่าแกเกลียดนักเรียนชายที่ไร้วินัย ไม่ตั้งใจเรียนและชอบรังแกผู้หญิง
นักเรียนผู้นั้นเลวมาก ถ้าใครเป็นอย่างนั้น แกจะลงโทษให้หนัก
เพื่อให้ทุกคนเห็นภาพ วันนี้จึงจะสาธิตการลงโทษ

หลังจากนั้นจึงเรียกผมไปยืนหน้าแถว แกบอกว่าจะสาธิตการลงโทษ และจะลงมือจริงทุกอย่าง
โดยสมมติว่าผมเป็นนักเรียนเลวคนนั้น

แกให้ผมยืนหันหลัง แล้วเอาไม้เรียวมาฟาดที่ก้นผมประมาณ 6 ที 
แกฟาดแรงมาก กะให้เนื้อแตก แล้วมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ
จากนั้น แกให้ผมหันหน้ามา สั่งให้ถอดเสื้อออก แล้วให้เอามือประสานไว้ที่ท้ายทอย
แกเอาไม้เรียวมาฟาดที่หน้าท้องผม 3 ที ฟาดแรงพอสมควร

เท่านั้นยังไม่พอ แกยังเอาเข็มขัดมาฟาดตรงหน้าอกผม หลายทีมาก
แล้วให้ผมหันหลัง เอาเข็มขัดมาฟาดที่หลังผม หลายทีเช่นกัน
ตอนนั้นผมรู้สึกว่าแกซาดิสม์มาก สมกับเป็นเพื่อนสนิทของครูฉลองและครูพงษ์ศักดิ์

เท่านั้นยังไม่พอ แกสั่งให้ผมแถกปลาหมอ (หมายถึงการนอนคว่ำเอามือไพล่หลัง
แล้วใช้หน้าอกแถกตัวไปเรื่อยๆ) ในระยะทางที่ยาวมาก ระหว่างนั้น แกเอาเข็มขัดฟาดหลังผมไปด้วย
แกอนุญาตให้นักเรียนชายคนอื่นตามมาดูได้ด้วย แต่ผมไม่ทราบว่าตามมาดูกันเยอะมั้ย

พอแถกปลาหมอเสร็จ แกให้ผมยืนตามระเบียบพัก แล้วฟาดหน้าอกผมต่อ
แกไม่รู้สึกสงสารผมเลย แกทำเพื่อความสะใจล้วนๆ
พอเลิกคลาส ผมยังถูกกักให้อยู่กับแก แกยืนเอามือบีบหัวนมผมแล้วพูดว่า
"สะใจไหมวันนี้" ผมไม่ตอบ 

แกพูดต่อว่า "มีคนเล่าให้กูฟังว่ามืงชอบโดนลงโทษแบบโหดๆ มันจริงไหม"
ผมไม่ตอบ แกออกแรงบีบหัวนมผมหนักขึ้น
"มืงไม่ต้องตอบกูก็ได้นะ  แต่จากการที่กูเห็นวันนี้ กูสรุปได้เลยว่ามืงชอบ
ซึ่งดีมาก เพราะกูก็ชอบลงโทษแบบโหดๆ กูรอคนอย่างมืงมานานแล้ว
มืงก็รู้ว่าคนที่ชอบลงโทษโหดๆ ไม่ใช่มีแต่กูคนเดียว
ถ้ามืงชอบ มาเลือกเรียนที่นี่ มืงไม่ผิดหวังหรอก"

นี่ขนาดผมไม่ได้ทำผิดอะไรเลย ยังโดนครูสิงห์จัดการขนาดนี้
ถ้าผมทำผิดล่ะก็ ไม่โดนโหดกว่านี้เหรอ

หลังจากวันนั้น เหมือนเหล่าครูโหดก็มีเวลาให้ผมได้พัก ให้ร่างกายได้ฟื้นตัว
จนถึงช่วงสอบกลางภาค พอผลสอบของทุกวิชาออกมา 
พวกครูโหดต่างแปลกใจเพราะผมทำคะแนนได้ค่อนข้างดี
ดูเหมือนพวกเขาจะรับไม่ได้

ครูสมัย พ.ศ.2525 รู้จักแต่สีขาวกับสีดำ แต่ไม่รู้จักสีเทา
ในเมื่อผมโดนลงโทษขนาดนี้ ผมควรที่จะมีผลการเรียนตกต่ำ
สมกับเป็นลูกกรรมการชั้นต่ำ

ตอนนั้นในใจผมก็แรงมากเลยนะครับ (แต่ภายนอกผมดูสงบมาก)
ผมคิดในใจว่า "พวกมืงไม่รู้หรอกว่ากูทนรับกับความโหดได้แค่ไหน
กูไม่ใช่สีขาว กูไม่ใช่สีดำ และก็ไม่ใช่สีเทา กูนี่แหละหน่วยรบพิเศษ
ที่มีสีนรกอย่างที่พวกมืงไม่เคยเจอมาก่อน ทรมานกูเถอะ ถ้าพวกมืงยังมีแรง"

หลังสอบกลางภาค พวกมันวางแผนประจานผมต่อหน้าคนทั้งโรงเรียน
คงอยากแก้แค้นผม อยากให้ผมฆ่าตัวตายเพราะความอับอาย
แต่สำหรับผม ผมไม่ตายหรอก ถ้าพวกมืงไม่ได้ฆ่า
แต่ถ้าพวกมืงทรมานผมอย่างโหดเหี้ยมก่อนที่จะฆ่าผมให้ตาย
นั่นอาจเป็นรางวัลที่พวกมืงให้กับผมก็ได้
ผมกลายเป็นสัดประเภทนั้นไปแล้ว

ก็อย่างว่าแหละครับ เมื่อพระเจ้าขีดเส้นให้เดินแล้ว เราควรเดินไปจนสุดซอย
พบกับความโหดร้ายจนถึงขีดสุด ผมได้แต่คิดในใจว่า
"ถ้ากูไม่ตาย พวกมืงนั่นแหละที่ต้องทุกข์ทรมานไปจนตาย"

ปัจจุบัน ครูฉลองได้ตายไปแล้วนะครับ ตายอย่างทุกข์ทรมานมากๆ
แต่ผมไม่ทราบชะตากรรมของครูพงษ์ศักดิ์และครูสิงห์

ส่วนผมยังอยู่ดีครับ