คือเรื่องมีอยู่ว่าโรงเรียนเราจะจัดกีฬาสีช่วงเดือนธันวาคมที่จะถึงนี้ เเล้วจะมีการประชุมคณะสีต่างๆ เเล้วเราเป็นคนที่อยากลงสมัครถือป้ายคณะสี ตอนนั้นคือหวังไว้กับตัวเองว่าต้องลงสมัครให้ได้ เพราะว่าอยากสานฝันตัวเองเเล้วอยากเเต่งชุดสวยๆเอาไปใส่Portfolio เพราะว่ายังไม่เคยถือป้ายหรือยังไม่ได้เป็นคฑากรอะไรสักอย่างเลย ซึ่งเราอยากเป็นมากๆ มีอยู่มาวันหนึ่งเราทักเเชทไปถามพี่ประธานคณะสีว่ามีรับสมัครถือป้ายไมพี่เเกเลยตอบรอดูก่อน พออาทิตย์ถัดมาก็มีประชุมคณะสีอีก ซึ่งวันนั้นเป็นวันรับสมัครผู้ถือป้ายขบวน เเล้ววันนั้นเป็นวันที่เราเรียน ร.ด เเล้วมีกิจกรรมรับน้อง ร.ด ซึ่งเราไม่ได้เข้าประชุมคณะสี เเล้วคือรู้สึกเสียใจมากๆที่ไม่ได้สมัครลงถือป้ายT-T พอวันถัดไปอีกเราเลยทักเเชทไปถามพี่ประธานสีอีกครั้งว่าคนลงสมัครถือป้ายเต็มยัง พี่เเกเลยตอบว่าไม่เเน่ใจมาสมัครได้ พอใกล้เลิกเรียน เราเลยเข้าประชุมคณะสีอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้มีพี่ผู้หญิงเข้ามาถามว่าน้องธือธงได้ไมซึ่งเราเลยตอบไปว่า...ว่าจะลงถือป้ายเเต่พี่เเกเลยตอบกลับมาว่าคนถือป้ายเต็มเเล้ว...ตอนนั้นคือเราช็อคมากไปเเล้วรู้สึกเสียใจเเบบบอกไม่ถูกเเล้วคือจุกอกมากอยากร้องไห้เพราะเราให้ความหวังกับปีนี้มากว่าจะต้องได้ถือ เเล้วพอประชุมสีเช็คชื่อเสร็จปล่อย เราเดินไปเสียใจไปเเต่เราไม่ได้ร้องให้นะเพราะว่าทำใจไม่ได้ อยากร้องไห้อยู่เเต่อายคน เเล้วเราก็ไปหาเพื่อนที่อยู่อีกคณะสี
หนึ่งซึ่งประชุมเสร็จเเล้วเเล้วมารอเรา ซึ่งเพื่อนก็รู้อยู่เเล้วว่าเราเสียใจที่ไมได้ถือป้ายเพราะว่าเราทักไปบอกเพื่อน เเต่ตอนนั้นเราว่าจะร้องไห้ระบายกับเพื่อนเเต่ก็ร้องไห้ไม่ออกเพราะว่ามันจุกอกเเต่ก็มีเพื่อนปลอบใจเราอยู่ เเต่ก็มีเพื่อนอีกคนหนึ่งซึ่งสนิทมาก เเล้วก็หัวเราะเยาะเราว่าเราไม่ได้ถือ เเต่เราก็ถามเพื่อนคนที่หัวเราะเราว่าป้ายว่าสภานักเรียนมีคนถือยังเพื่อนก็บอกว่าเต็มเเล้วเหมือนกัน ซึ่งขบวนสภานักเรียนก็เป็นขบวนต่างหากเพราะว่าเราก็เป็นสภานักเรียนด้วยซึ่งเราก็เสียใจมากกว่าเดิม.....ปล..เเล้วคือตอนนี้เรานั่งคิดกับตัวเองทำไมเราซวยอะไรขนาดนี้เเล้วคือเราเป็นคนหวังอะไรกับเรื่องเเบบนี้มากเเล้วคือรู้น้อยใจกับชีวิตตัวเองมากไม่สมหวังดั่งใจสักทีทำอะไรก็เเย่ไปหมด
(( T-T
อยากถือป้ายกีฬาสีเเต่ไม่ได้ถือ
หนึ่งซึ่งประชุมเสร็จเเล้วเเล้วมารอเรา ซึ่งเพื่อนก็รู้อยู่เเล้วว่าเราเสียใจที่ไมได้ถือป้ายเพราะว่าเราทักไปบอกเพื่อน เเต่ตอนนั้นเราว่าจะร้องไห้ระบายกับเพื่อนเเต่ก็ร้องไห้ไม่ออกเพราะว่ามันจุกอกเเต่ก็มีเพื่อนปลอบใจเราอยู่ เเต่ก็มีเพื่อนอีกคนหนึ่งซึ่งสนิทมาก เเล้วก็หัวเราะเยาะเราว่าเราไม่ได้ถือ เเต่เราก็ถามเพื่อนคนที่หัวเราะเราว่าป้ายว่าสภานักเรียนมีคนถือยังเพื่อนก็บอกว่าเต็มเเล้วเหมือนกัน ซึ่งขบวนสภานักเรียนก็เป็นขบวนต่างหากเพราะว่าเราก็เป็นสภานักเรียนด้วยซึ่งเราก็เสียใจมากกว่าเดิม.....ปล..เเล้วคือตอนนี้เรานั่งคิดกับตัวเองทำไมเราซวยอะไรขนาดนี้เเล้วคือเราเป็นคนหวังอะไรกับเรื่องเเบบนี้มากเเล้วคือรู้น้อยใจกับชีวิตตัวเองมากไม่สมหวังดั่งใจสักทีทำอะไรก็เเย่ไปหมด