วันนั้นผมทิ้งกระเป๋าไว้ที่โรงเรียน ขณะที่กำลังเดินไม่สวมเสื้อไปทางหน้าโรงเรียน
ผมไปพบกับครูพงษ์ศักดิ์
ผมลืมบอกว่าครูฉลองกับครูพงษ์ศักดิ์มีรูปร่างหน้าตาอย่างไร
ครูฉลองตัวใหญ่มาก เหมือนนักมวยปล้ำ แต่แกแข็งแรง
หน้าตาก็ถือว่าใช้ได้
ส่วนครูพงษ์ศักดิ์ แกหน้าตาหล่อมาก หุ่นดี หน้าไปทางพระเอกเกาหลี
แกมีเมียแล้ว เมียแกก็เป็นครูที่โรงเรียนนี้เหมือนกัน
ผมให้ฉายาแกว่า "เทพบุตรซาตาน"
ตอนเจอครูพงษ์ศักดิ์ในคืนนั้น แกหล่อมากๆ หล่อสุดๆสมกับเป็นเทพบุตรซาตาน
แกพูดขึ้นว่า "เสื้อไปไหน" ผมไม่ได้ตอบอะไรเพราะไม่รู้ว่าจะเล่ายังไง
แกเดินมาตบหน้าผม แล้วสั่งให้ทำท่าวิดพื้นท่าเตรียม
หลังจากนั้นก็ถอดเข็มขัดมาฟาดที่หลังผม ฟาดไปเรื่อยๆจนกว่าแกจะพอใจ
เมื่อแกพอใจแล้ว แกก็ออกคำสั่ง "นอนหงาย"
ผมทำตามที่แกบอก พอผมนอนหงาย แกก็เอาเข็มขัดฟาดหน้าอกและหน้าท้องของผมไปเรื่อยๆ
พอฟาดจนเหนื่อย แกก็กระทืบมาที่หน้าท้องและหน้าอกของผม แกเอารองเท้ามาเหยียบที่หน้าผม
จากนั้นจึงเหยียบที่หน้าอกผม แกจ้องหน้าผม ผมรู้สึกว่าแกสะใจในสิ่งที่ทำมาก
และแกคงรู้ว่าผมก็สะใจเช่นเดียวกัน
ตอนนั้นแกคงรู้แล้วว่าผมคือลูกกรรมกรชั้นต่ำ แกจึงกระหน่ำผมอย่างสะใจ
แล้วแกก็เดินมาตรงหว่างขา แล้วเหยียบไปที่องคชาต มันเจ็บมาก
แกโหดร้ายกับผมมาก สมกับเป็นเทพบุตรซาตาน ผมยังจำหน้าหล่อๆของแกได้จนถึงปัจจุบัน
วันนั้น ผมกลับบ้านโดยเข้าทางหลังตึก แล้วเดินขึ้นบันไดถึงชั้น 3 เลย
พ่อกับแม่มักจะใช้ลิฟต์ด้านหน้า ห้องนอนเขาน่าจะอยู่ชั้น 4
เท่าที่จำได้ ชั้น 3 มันกว้างมาก พอเปิดประตูเข้าไป ห้องนอนผมจะอยู่ไกลมาก
โถงใหญ่จะมีชุดรับแขกและโต๊ะอ่านหนังสือ
หลังจากสองวันแรก เหตุการณ์ก็เงียบไปนานประมาณ 1 เดือน
ผมเดาเอาเองว่าครูฉลองกับครูพงษ์ศักดิ์คงรอว่าจะมีใครมาร้องเรียนรึเปล่า
พวกเขาคือผู้ทรมานนักเรียนชายอัจฉริยะ แต่สำหรับผมพวกเขาคือครูฝึกหน่วยรบพิเศษ
ระหว่าง 1 เดือนนั้น ที่โรงเรียน ผมก็มีเพื่อนนะ มีหลายคนชอบผม
ด้วยเหตุผลที่ว่าผมอึดดีและแกร่งดี
ผมออกงานกับแม่และเครือญาติฝ่ายหญิงตามปกติ อยู่กับพวกเขาผมคือลูกคุณหนู
ที่ถูกเลี้ยงแบบยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม
ตอนนั้น เหมือนทุกคนมีโลกของตัวเอง แม่ก็มีโลกของท่านเพื่อให้ลืมความทุกข์เรื่องพ่อ
พ่อก็มีโลกของตัวเองคือการไปหาเมียน้อยทีละหลายๆคน
ผมก็มีโลกส่วนตัวของผม ตลอด 1 เดือนนั้น พอพวกครูไม่มายุ่งกับผม
ผมก็หาเวลาวิดพื้นและ sit up อยู่ที่ชั้น 3 เพื่อให้ร่างกายผมแกร่งขึ้น
และทนต่อความเจ็บปวดในทุกรูปแบบ นี่แหละโลกของผม
พอเวลาผ่านไปแค่เดือนเดียว หลายคนชมว่าผมดูดีขึ้น
มันอาจเป็นเพราะผมกำลังหนุ่มขึ้นด้วยก็เป็นได้
และแล้วผมก็มาเจอครูฝึกหน่วยรบพิเศษคนที่ 3 นั้นคือครูพละที่ชื่อสิงห์
จริงๆแล้วแกคือต้นตำรับของการ "สาธิตการลงโทษ"
เรื่องที่ผมเคยเล่าก่อนหน้านี้ ผมน่าจะสับสนและเข้าใจไปว่า
การ "สาธิตการลงโทษ" เกิดในวิชาลูกเสือ แต่จริงๆไม่ใช่ มันเกิดในวิชาพละต่างหาก
ครูสิงห์เป็นครูพละหนุ่มหน้าหล่อ แต่หัวฟูมาก ส่วนความหล่อสูสีกับครูพงษ์ศักดิ์
สิ่งสำคัญ ครูสิงห์สนิทกับครูฉลองและครูพงษ์ศักดิ์มาก ก็คงรู้อะไรเกี่ยวกับตัวผมมาเยอะเช่นกัน
แกคงกะเล่นงานผมด้วยการ "สาธิตการลงโทษ"
ตอนหน้าจะเล่าให้ฟังนะครับ.
******ครูโหด...โคตรซาดิสม์ อำมหิตสุดๆ (18+) ตอนที่ 4 นรกรออยู่******
ผมไปพบกับครูพงษ์ศักดิ์
ผมลืมบอกว่าครูฉลองกับครูพงษ์ศักดิ์มีรูปร่างหน้าตาอย่างไร
ครูฉลองตัวใหญ่มาก เหมือนนักมวยปล้ำ แต่แกแข็งแรง
หน้าตาก็ถือว่าใช้ได้
ส่วนครูพงษ์ศักดิ์ แกหน้าตาหล่อมาก หุ่นดี หน้าไปทางพระเอกเกาหลี
แกมีเมียแล้ว เมียแกก็เป็นครูที่โรงเรียนนี้เหมือนกัน
ผมให้ฉายาแกว่า "เทพบุตรซาตาน"
ตอนเจอครูพงษ์ศักดิ์ในคืนนั้น แกหล่อมากๆ หล่อสุดๆสมกับเป็นเทพบุตรซาตาน
แกพูดขึ้นว่า "เสื้อไปไหน" ผมไม่ได้ตอบอะไรเพราะไม่รู้ว่าจะเล่ายังไง
แกเดินมาตบหน้าผม แล้วสั่งให้ทำท่าวิดพื้นท่าเตรียม
หลังจากนั้นก็ถอดเข็มขัดมาฟาดที่หลังผม ฟาดไปเรื่อยๆจนกว่าแกจะพอใจ
เมื่อแกพอใจแล้ว แกก็ออกคำสั่ง "นอนหงาย"
ผมทำตามที่แกบอก พอผมนอนหงาย แกก็เอาเข็มขัดฟาดหน้าอกและหน้าท้องของผมไปเรื่อยๆ
พอฟาดจนเหนื่อย แกก็กระทืบมาที่หน้าท้องและหน้าอกของผม แกเอารองเท้ามาเหยียบที่หน้าผม
จากนั้นจึงเหยียบที่หน้าอกผม แกจ้องหน้าผม ผมรู้สึกว่าแกสะใจในสิ่งที่ทำมาก
และแกคงรู้ว่าผมก็สะใจเช่นเดียวกัน
ตอนนั้นแกคงรู้แล้วว่าผมคือลูกกรรมกรชั้นต่ำ แกจึงกระหน่ำผมอย่างสะใจ
แล้วแกก็เดินมาตรงหว่างขา แล้วเหยียบไปที่องคชาต มันเจ็บมาก
แกโหดร้ายกับผมมาก สมกับเป็นเทพบุตรซาตาน ผมยังจำหน้าหล่อๆของแกได้จนถึงปัจจุบัน
วันนั้น ผมกลับบ้านโดยเข้าทางหลังตึก แล้วเดินขึ้นบันไดถึงชั้น 3 เลย
พ่อกับแม่มักจะใช้ลิฟต์ด้านหน้า ห้องนอนเขาน่าจะอยู่ชั้น 4
เท่าที่จำได้ ชั้น 3 มันกว้างมาก พอเปิดประตูเข้าไป ห้องนอนผมจะอยู่ไกลมาก
โถงใหญ่จะมีชุดรับแขกและโต๊ะอ่านหนังสือ
หลังจากสองวันแรก เหตุการณ์ก็เงียบไปนานประมาณ 1 เดือน
ผมเดาเอาเองว่าครูฉลองกับครูพงษ์ศักดิ์คงรอว่าจะมีใครมาร้องเรียนรึเปล่า
พวกเขาคือผู้ทรมานนักเรียนชายอัจฉริยะ แต่สำหรับผมพวกเขาคือครูฝึกหน่วยรบพิเศษ
ระหว่าง 1 เดือนนั้น ที่โรงเรียน ผมก็มีเพื่อนนะ มีหลายคนชอบผม
ด้วยเหตุผลที่ว่าผมอึดดีและแกร่งดี
ผมออกงานกับแม่และเครือญาติฝ่ายหญิงตามปกติ อยู่กับพวกเขาผมคือลูกคุณหนู
ที่ถูกเลี้ยงแบบยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ให้ตอม
ตอนนั้น เหมือนทุกคนมีโลกของตัวเอง แม่ก็มีโลกของท่านเพื่อให้ลืมความทุกข์เรื่องพ่อ
พ่อก็มีโลกของตัวเองคือการไปหาเมียน้อยทีละหลายๆคน
ผมก็มีโลกส่วนตัวของผม ตลอด 1 เดือนนั้น พอพวกครูไม่มายุ่งกับผม
ผมก็หาเวลาวิดพื้นและ sit up อยู่ที่ชั้น 3 เพื่อให้ร่างกายผมแกร่งขึ้น
และทนต่อความเจ็บปวดในทุกรูปแบบ นี่แหละโลกของผม
พอเวลาผ่านไปแค่เดือนเดียว หลายคนชมว่าผมดูดีขึ้น
มันอาจเป็นเพราะผมกำลังหนุ่มขึ้นด้วยก็เป็นได้
และแล้วผมก็มาเจอครูฝึกหน่วยรบพิเศษคนที่ 3 นั้นคือครูพละที่ชื่อสิงห์
จริงๆแล้วแกคือต้นตำรับของการ "สาธิตการลงโทษ"
เรื่องที่ผมเคยเล่าก่อนหน้านี้ ผมน่าจะสับสนและเข้าใจไปว่า
การ "สาธิตการลงโทษ" เกิดในวิชาลูกเสือ แต่จริงๆไม่ใช่ มันเกิดในวิชาพละต่างหาก
ครูสิงห์เป็นครูพละหนุ่มหน้าหล่อ แต่หัวฟูมาก ส่วนความหล่อสูสีกับครูพงษ์ศักดิ์
สิ่งสำคัญ ครูสิงห์สนิทกับครูฉลองและครูพงษ์ศักดิ์มาก ก็คงรู้อะไรเกี่ยวกับตัวผมมาเยอะเช่นกัน
แกคงกะเล่นงานผมด้วยการ "สาธิตการลงโทษ"
ตอนหน้าจะเล่าให้ฟังนะครับ.