คือตอนนี้คิดหนักมากค่ะ ตอนนี้หนูอยู่ม.ปลายสายคหกรรม ม.6 ที่เรียนมา3ปีนี่คือคิดผิดมหันต์ หนูไม่ชอบเลย เหนื่อยมาก รู้สึกเรียนสายนี้คือเหนื่อยเป็น10เท่า ทั้งไม่ชอบทั้งอะไรมากมาย หยุดเรียนบ่อยเพราะไม่อยากไปทำกับข้าวทำขนม มันรู้สึกไม่อยากทำแล้ว ตอนแรกก็กะจะเปลี่ยนสาย แต่ว่าก็กลัวเข้าสังคมใหม่อีก เลยคิดว่าเออเดี๋ยวมหาลัยเริ่มใหม่จะดีกว่า จะเรียนที่ตัวเองถนัดและชอบที่สุด เริ่มวางแผนคุยกับทางครอบครัว หนูอยากเรียนนั่นนี่ เข้าอันนี้ได้มั้ย ้เข้าอันนั้นได้มั้ย ทางครอบครัวบอกโอเค ตกลงกันเสร็จสรรพ หนูเลยไม่ห่วงอะไรละ ให้เต็ม100ว่าได้เข้าแน่ เราต้องได้เรียนที่เราถนัดแน่ๆ ไม่ต้องมาอ่อมเรียนทำกับข้าว3ปีแล้ว

 แต่แล้วม.6เทอม2 ที่หนูเริ่มเข้าใกล้การสอบละก็ปิดเทอมนิดๆ ทางครอบครัวเขาก็เริ่มพูดมหาลัยทีละนิดๆ ตอนนั้นไม่ติดใจอะไร เขาก็อาจจะเป็นห่วงหรืออะไรซักอย่าง แล้วเขาก็พูดว่า เราเรียนสายอาชีพมั้ย การโรงแรม บัญชี ข้าราชการอะไรงี้ พอได้ฟังละโลกถล่มเลยค่ะ น้ำตาจะไหล หนูเนี่ยเป็นคนไม่ชอบสายอาชีพมากๆ รู้เลยว่าไม่เข้าทาง ไม่ถนัด ไม่ชอบ แต่ทางครอบครัวคือเขาเริ่มส่งสาขาสายอาชีพมาเยอะขึ้นๆ สิ่งที่หนูจะไปก็เริ่มมืดลงๆ

 ก่อนที่จะตกลงคือหนูเลือกเรียนราชภัฏ หนูเข้าใจทางบ้านหนูไม่ค่อยจะมีเงิน ก็เลยเสนอไป เขาก็ดูสนใจก็บอกโอเคเรียนที่นี่ก็ได้ สายอะไรเลือกเลย ตกลงกันดีมากจะกู้กยศ. คุยหอ โทรหาทางมหาลัยสอบถาม

แต่พอมาปัจจุบันหนูรู้สึกว่าเขาต้องไปฟังใครมาซักคนถึงอยู่ดีๆมาบอกให้เรียนสายอาชีพ เพราะว่าเขาปุปปัปบอกมาก เหมือนกับเขาเลิกงานมา เขาก็รีบมาบอกหนูเลยว่า สายอาชีพมั้ย ดีนะ ้ ตอนนั้นคิดว่าทางบ้านนี่คือเอาจริงแน่  อยากให้เรียนแน่ เลยจะหาทางไปขอทุนเรียนราชภัฏ สอบชิงทุนนี่แหละ แต่ๆๆรับ5คนค่ะ คือคนสมัครไปเป็นพันละทุนมี5คน😅 ยังไงหนูต้งเผื่อใจแน่ว่าไม่น่าเวิร์คมั้ง แต่ก็ลอง 

คือหนูคิดว่าหนูอยู่กับสิ่งที่ไม่ชอบมา3ปีก็ว่านานละนะคะ แล้วหนูต้องต่อกับสิ่งที่ไม่ชอบอีก คนเราความอดทนมันมีเยอะขนาดนั้นเลยหรอคะ ไอ้เรื่องเปิดใจนี่ไม่ต้องถาม พยายามหลายรอบแล้วว่าเออ ลองดู เดี๋ยวก็ชอบเอง นี่3ปีละนะ แค่ตะหลิวยังไม่อยากจะจับ

*อยากเรียนมนุษย์ศาสตร์ค่ะสาขาอังกฤษ

ใครมีข้อคิดเห็นบ้างคะ