ตอนเด็กเป็นคนหน้าตาดีครอบครัวมีฐานะโตมาในแบบว่าออกแบบแบ่งชนชั้นแล้วเราจะได้เปรียบกว่าทุกคนตลอดยิ่งสมัยเรียนแม่เป็นครูเอกชนเรารู้สึกมีอำนาจมากเลยเหมือนติดนิสัยเอาเปรียบคน(แต่ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นลึกๆเรายังคงความดี)แต่รู้สคกเหมือนเวรกรรมเลยต้องบอกตรงในสิ่งที่เราทำไม่ดีพอเริ่มโตมีวุฒิภาวะมากขนเรารู้สึกผิดและพยายามถ้าได้มีโอกาสก็จะขอโทษเขาอะไรแบบนี้แต่รู้าึกตอนนี้เหมือนเป็นเวรกรรมครอบครัวเราตอนนี้ล้มละลายเราท้องแม่เลี้ยวเดี่ยวจากคนสวยกลานเป็นกระเตงลูกไปมาดำคล้ำอ้วนไม่มีเงินที่บ้านลำบากแล้วเราจะคอยนึกถึงที่คนชอบพูดกันว่าตอนเด็กโดนแกล้งพอโตมาพวกที่แกล้งไม่ได้ดีสักคนเราเลยรู้สึกเราคงเป็นแบบนั่นแล้วเอาจริงเรารู้สึกผิดและยอมรับในสิ่งที่กระทำแต่ตอนนั่นก็ทำไปด้วยความไร้เดียงสาวุฒิภาวะไม่มากพอจะถามว่าเร่สามารถทำอะไรให้ชีว้ตดีขึ้นได้ไหม🥹