ในทุกทุกวินาที คนบนโลกใบนี้ต่างมีเรื่องวุ่นวายมากมายที่อยู่ภายในใจ บางครั้งก็แสดงออกมาให้ใครๆเห็นไม่ได้ เพราะการเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ต้องเข้มแข็ง หรือไม่มีใครที่สบายใจมากพอให้ร่ายเรียงความรู้สึกออกมา อาจจะคิดว่าท้องฟ้าไม่เห็นจะพิเศษตรงไหนเลย ก็แค่ที่ที่มีเมฆเคลื่อนผ่านไปเรื่อยเรื่อย
กับที่ของเครื่องบิน เฮลิคอปเตอร์สัญจรผ่านกันไปมา ก็ถูก มันก็แค่นั้นแหละ เพราะใช้ชีวิตในแต่ละวันก็ยุ่งมากพอที่จะลืมมองสิ่งที่อยู่รอบข้างไปบ้าง
ต้องคิดนั่นคิดนี่ กินข้าว สอบ ประชุม อ่านหนังสือ เยอะแยะไปหมด พอจะกลับบ้านก็ต้องขับรถ วิ่งไปสถานีให้ทันรถไฟฟ้า นั่งวิน รอรถเมล์ รอแท็กซี่
รอรถสองแถว หรือเดินกลับบ้านบ้างแล้วแต่คนไป พอถึงบ้านก็เหนื่อยแย่เลย เรื่องราวที่เจอในแต่ละวันมันเยอะเหลือเกิน ถ้าการกลับบ้านในแต่ละวัน
ยังทันช่วงเวลาที่ตะวันลับขอบฟ้า อยากให้ลองนั่งดูท้องฟ้าสักครั้ง แล้วจะไดรู้ว่า  ไออุ่นของพระอาทิตย์ที่จะสัมผัสกับผิวของเราเบาเบา
ก้อนเมฆจะเคลื่อนผ่านอย่างเนิบนาบ เกิดแสงสีมากมายบนท้องฟ้าผ่านเมฆแต่ละก้อน ทั้งสีม่วงอ่อน ปนคราม ฟ้าสว่าง ชมพูพาสเทล
เหลืองส้มจากแสดงแดด มีเสียงนกร้องและบินกลับเข้ารังกันอย่างขวักไขว่ ชวนสงบใจ นี่แหละเวลาที่ท้องฟ้าโอบกอดความรู้สึกทั้งหมดของเรา
เป็นที่ที่เราเล่าเรื่องได้เลยโดยไม่ต้องเอ่ยปากพูดสักคำ โดยที่ไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาพูดว่าอ่อนแอ และไม่ตัดสิน ถ้าไม่เชื่ออยากให้ลองกันสักครั้งนะคะ
หวังว่าฟากฟ้าจะโอบกอดทุกความรู้สึกทุกคนนะคะ