"คุณคิดว่าคุณตั้งทฤษฎีทรยศขึ้นมา" พันทิปถาม
"ใช่ครับ"โจโฉตอบ
"งั้นเล่าต่อค่ะ"
"???"
"ต่องัย? จากตอนที่แล้ว"
"อ๋อ ผมกับตันก๋งเจ้าเมืองที่บ้าการเมืองเดินทางแวะพักที่บ้านหลี่แปะเชียะ"
"แน่ใจนะ คุณไปค้นข้อมูลมา"
"เปล่า ผมอ่านในนี้แหละ พอตั้งกระทู้โจโฉ เรื่องราวของโจโฉก็มาเพียบ"
"อ๋อ ง่ายเนาะ?"
"หลีแปะเชียะ บอกว่าตามสบาย  เดี๋ยวจะเข้าไปซื้อเหล้าในเมืองมาฉลอง พวกเราไปถึงตอนใกล้สว่าง ตอนดึก ผมออกมาฉิ้งฉ้อง ได้ยินเสียงคนพูดว่าจับมัดไว้แน่นๆ อย่าให้ดิ้นได้ จะได้ฆ่าถนัดหน่อย  สมองอันชาญฉลาดของผมก็แว้บขึ้นมาในสมองเลย ! ญาติพ่อจอมทรยศ มันบอกว่าจะเข้าไปซื้อเหล้า แต่นัดกับคนทางบ้านให้จับผมกับตันกงไว้  ตัวมันต้องเข้าไปรายงานความเคลื่อนไหวของผมในตัวเมืองแน่ ๆ อย่ากระนั้นเลย ตายเสียเถอะ!"
"คุณจึงฆ่าคนทั้งหมดในครัวกลายเป็นฆ่าคนยกครัว?"
"หนอย! หน้ามืดอ่ะ! แหม่! จับมัดยังพอทำเนา นี่จะฆ่าให้ตาย  หน้ามืดแหละผม ถีบประตูโครม! ฟันดะเลย  สับไม่เลี้ยง  ผมใช้ดาบฟ้าฟื้นที่ยืมมาจากขุนแผนน่ะ  คมกริบฟันคอคนเหมือนฟันหยวกกล้วย ครู่เดียว ตายเรียบ แล้วผมก็ไปบอกตันกง  ให้รีบหนีก่อนไอ้ญาติพ่อจอมทรยศจะกลับมาทัน"
"คุณนี่รอบคอบดีจัง?"
"ไม่แหละ  ผมกับตันก๋งผ่านห้องครัว  ได้ยินเสียงหมูร้อง จึงถึงบางอ้อ เมื่อเข้าไปดูในครัวอีกที พวกเขาจะฆ่าหมูเลี้ยงต้อนรับผม  ตันกงหน้าซีดเผือดตำหนิผมในใจว่าด่วนวู่วามใจร้อน จึงฆ่าคนตายอย่างหาความผิดไม่ได้  ผมบอกว่าช่างมันเถอะ รีบหนีดีกว่า ตันกงตกกระไดพลอยโจโฉ  จึงต้องตามผมไป พอดีตอนสว่าง  และพบหลี่แปะเชี๊ยะ ระหว่างทาง  พอเจอญาติของพ่อขี่ลามีไหเหล้ามาเลี้ยงฉลอง  เจ้าของบ้านจึงถามว่าจะรีบไปไหน ทำไมไม่อย่ฉลองกินเหล้ากันก่อน  ผมจึงบอกหลี่แปะเชี้ยะว่า  จะรีบไปธนาคารเอาเงินดิจิตอล  หลี่แปะเชี๊ยะบอกว่า ตัวเองก็จะเอาเงินดิจิตอลเหมือนกัน  ไปพร้อมกันดีกว่า พวกเราจึงล้อมวงกินเหล้ารับอรุณกันจนเมามาย ไม่ได้ไปเอาเงินดิจิตอล  ต้องรอเฟสสามต่อไป"
"มั่วนะ? แล้วมันเป็นทฤษฎีทรยศยังไง?"
"อ้าว ผมก็ทรยศต่อคนอ่านไงครับ  ผมคิดไว้แล้วว่าคนอ่านเดาออก จึงเล่าตาลปัตรมั่วนิ่มโม้ไป  ให้สมชื่อเรื่อง" โจโฉกอดอกอย่างภูมิใจ พลางเอ่ย
"จบได้แล้ว"