เพราะคนที่ซัพพอร์ตทุกอย่างจะไม่ได้อยู่ในตอนจบของพระเอกและนางเอกสินะ

ผมชอบรุ่นพี่คนนึงครับ เขาอยู่ ม.6 ส่วนผมอยู่ ม.5 เรารู้จักกันมาน่าจะครึ่งปีได้ครับเราเริ่มสนิทกันมากขึ้นก็ช่วงต้นเทอม2นี่แหละครับ เขาค่อนยุ่งเรื่องมหาลัยมากช่วงนี้ เขาชอบถามผมถึงเรื่องอนาคตบ่อยๆ และเราก็คุยกันได้ทุกเรื่องชนิดที่เข้ากันได้ดีมากๆ เราคุยกันและมานัดเจอกันบ้างครั้งสองครั้งต่อสัปดาห์แต่เราก็โทรคุยด้วยกันทุกวัน และล่าสุดเราก็ไปลอยกระทงด้วยกัน แน่นอนครับผมแอบชอบเขาฝ่ายเดียว แต่ก็เคยคิดนะว่าเขาก็อาจจะชอบผมเหมือนกัน ผมซัพพอร์ตเขาทุกเรื่องที่ผมทำได้และเขาก็ซัพพอร์ตผมในเรื่องวาดรูปตลอด ผมคิดว่าเมื่อผมขึ้นมหาลัยผมจะบอกชอบเขา ต้องบอกแบบนี้ก่อนว่าเราเข้ามหาลัยคนละที่นะ แต่มหาลัยอยู่ใกล้กันกันMRTประมาณ10นาทีบวกกับนักเกรปสัก10นาทีก็ถึงแล้ว ผมคิดว่ามันจะไปได้สวยจนกระทั่งเพื่อนสนิทผมเริ่มเข้ามามีบทบาท ชีวิตของพวกเราก็ค่อยๆเปลี่ยนไป เขามาเล่นเกม คุยเรื่องนู้นเรื่องนี้กับเราบ่อยขึ้นและแน่นอนเขาจีบรุ่นพี่คนนั้นตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน รุ่นพี่ผมเริ่มไม่โทรคุยกับผม ผมรู้ว่าเขาไม่ผิดที่เขาจะชอบใครสักคน แต่นี่เพื่อนผมกับเขาพึ่งรู้จักกันได้แค่อาทิตย์เดียวเอง ทั้งสองชอบทักมาหาผมและถามเกี่ยวกับอรื่องของอีกฝ่ายผ่านผม ผมไม่กล้าปฏิเสธคนนึงก็เพื่อนสนิทผมอีกคนก็รุ่นพี่ที่ผมรัก และแน่นอนผมรู้อยู่แล้วว่าพี่เขามองผมเป็นเหมือนน้องชายคนนึงแค่นั้น และใช่ครับผมมันขี้แพ้ ขี้แพ้ตัวพ่อเลยผมเลือกที่จะยอมแพ้และสนับสนุนทั้งสองและเก็บความรู้สึกต่างๆไว้เหลือแค่ความทรงจำ ผมซัพพอร์ตทั้งพี่คนนั้นและเพื่อนสนิทผมให้เขาได้คบกัน ที่ผมยอมแพ้เพราะถ้าเขาชอบผมเหมือนกันกับที่ผมชอบเขาจริง เขาคงเลือกผมไปนานแล้ว ปัจจุบันพวกเขาก็คบกันมาได้สักพักแล้วน่าจะ2อาทิตย์ได้หล่ะมั้ง แน่นอนทั้งสองก็ไม่ค่อยได้คุยกับผมอีกแล้วตั้งแต่ตอนนั้น ผมไม่กล้าพูดด้วยซ้ำว่านี่ใช่การอกหักรึปล่าวเพราะผมไม่ได้สาระภาพรักกับเขาด้วยซ้ำและเพื่อนผมก็ไม่รู้ด้วยว่าผมชอบพี่เขา ใช่ครับที่ผมพิมพ์มาทั้งหมดไม่มีใครผิดแต่มันคือความขี้แพ้ของผมเองล้วนๆครับ