ลาดพร้าว 18

ราวปี พ.ศ. 2517 .... ดั่งอุโมงค์แห่งกาลเวลา พาย้อนวันวานสู่โลกอีกใบ
ที่นั่น ลาดพร้าว ซอย 18 ยามค่ำคืนคล้ายดั่งเมืองลี้ลับ ท้องฟ้ามืดสนิท แทบจะไม่มีบ้านผู้คนในซอย ชวนให้รู้สึกน่ากลัว วังเวงมาก ไร้แสงไฟฟ้า
มีเพียงตะเกียงน้ำมันก๊าซที่แผ่กลิ่นฉุนแสบจมูกราวกับมังกรพ่นควัน ส่งเสียงฟู่ๆ คล้ายกระซิบเล่าเรื่องราวแต่หนหลัง

ยามย่างก้าวเข้าไปในซอยที่ทั้งลึกและเปลี่ยว เหมือนนักผจญภัยบุกป่าทึบในยามราตรี เงามืดทอดตัวยาวเหยียด ดั่งภูตผีแอบซุ่มรอคอย
แต่บนท้องฟ้าดำมืดนั้น กลับมีดวงดาวกลับระยิบระยับ ประดับท้องฟ้าราวกับโคมไฟประดิษฐ์ที่ธรรมชาติรังสรรค์

ครั้นถึงหน้าฝน ซอยแคบกลายเป็นสนามเล่นมหัศจรรย์ โคลนเหลวไหลนองดั่งช็อกโกแลตละลาย 
เท้าน้อยๆ ย่ำลงไป กลายเป็นนักกีฬาเล่นสเก็ตลื่นไถล เลอะเทอะเปรอะเปื้อน 
เหมือนศิลปินน้อยวาดภาพด้วยสีโคลน ท้าทายให้เดินทรงตัว ราวกับนักแสดงละครสัตว์บนเชือก

ซอยสิบแปด อาจดูเปลี่ยว เงียบเหงา และน่ากลัว  แต่แฝงไว้ด้วยเสน่ห์น่าค้นหา ความมืดมิดกลับเป็นม่านกำมะหยี่ ที่เผยให้เห็นประกายดาวแวววาวชัดเจนยิ่งกว่าที่ไหนๆ นี่แหละ... ถนนสายผจญภัยของผู้คนที่เคยใช้ชีวิตที่นั่น  ที่ทุกย่างก้าวคือการเดินทาง และทุกเรื่องราว คือความทรงจำ .........จบ...