เรารู้สึกว่าเราโง่นะโง่ๆมากๆอยากแชร์ประสบการณ์ที่พยามเข้ามหาลัยชั้นนำที่ในต่างจังหวัด เราเป็นสายศิลป์นะศิลแบบศิลปะ
เราบ้านอยู่ไกลในเมืองมากและพยามเอาทุนและพื้นฐานครอบครัวไม่ได้ดีขนาดนั้น เราพยามเข้าร่วมกิจกรรมโรงเรียนให้แข่งเพราะคิดว่าน่าจะเป็นประสบการณ์ที่ดี ตอนแรกก็อยากเป็นครูบ้าง นักวาดภาพประกอบเกมบ้าง เพราะชอบเล่นเกมมาก แต่พอช่วงม.5-6เราเล่นน้อยลงมากสำหรับคนที่ไม่ชอบเรียนถือว่าพยามที่สุดแล้ว เราวิ่งพยามหากิจกรรมแข่ง ทำไงดีไปที่ไหนดี แพ้บ้างชนะบ้าง แล้วเริ่มถามรุ่นพี่ถามเพื่อนรุ่นเดียวกันอยากสนิทด้วย แต่ช่วงนั้นโดนยับฉ่ำๆเหมือน เขาเรียกว่าอะไรโรลเพย์เป็นพรมเช็ดเท้าเหรอ ทั้งครอบครัวที่เห็นว่าเราพยามและอยากช่วยซัพพอตทั้งเพื่อนที่ช่วยอีกแรง มีความสุขกับวัยเรียนมากเราก็ทักไปหลายๆคนที่เป็นรุ่นพี่คณะที่เราอยากเข้าโครตต่างระดับเหมือนพื้นฟุตบาทเลย ในเมืองค่าเช่า6พัน-8พันเลย แต่เราไม่ท้อพยามไม่ถอยแต่ก็มีกีฬาสีบ้างเพราะเราวาดรูปเป็นทะเลาะกับเพื่อนฉ่ำเพราะเห็นไม่ตรงกันเพื่อนอยากเอาตามแบบแป๊ะๆแต่เราชิงทำก่อนเราน่าจะผิดเลยโดนต่อว่าแต่เรายังสู้หน้าไปเรียน แต่สุดท้ายก็ไม่ตรงแบบนะ...งงมากทะเลาะทำไมและสุดท้ายเราก็คุม...ทั้งเสียน้ำตาทั้งเช็ดน้ำตาและควบคุม นี่สินะรสชาติของความเป็นผู้ใหญ่ และมันก็จบลงมาถึงช่วงสมัคร เราสมัครไปและมั่นใจว่าติดรอบสัมภาษณ์แน่ๆเพราะนั่งรถไปในเมืองเองเลยจะไม่บอกว่าจังหวัดอะไรเดี๋ยวเดามหาลัยกันได้แต่จริงๆสายนี้น่าจะเดาได้อยู่ ไปถึงตื่นตาตื่นใจมากจากใจคนที่มาจากบ้านนอก เดินแล้วปวดขา..แม่น้ำมีเหม็นบ้างแถมคนต่างชาติเยอะ กับงานศิลปะตามฝาฝนังกับฟิกเกอร์เพียบเลย มหาลัยถึงจะเล็กกว่าที่คิดแต่ก็ถือว่าพอดูได้ ก็มีความสุขก็แค่ช่วงนี้แหละ...เราก็คิดว่าติดรอบสัมภาษณ์แน่ๆแต่เราไม่ได้แชร์พ็อตเรานะเก็บไว้ให้คนที่ไว้ใจ จนไปถึงรอบสัมภาษณ์ตอนนั้นไม่คิดอะไรเลยแต่เล่ม2พ็อตเกือบไม่ทันแถมที่ตรวจโควิทเหลืออันสุดท้ายในเซ่เวนพอดี เราก็งงอยู่นะตอนไปเขาทะเลาะกันพี่นักศึกษาอะเขาบ่นกันกับอาจารย์ไหนว่าเตรียมไว้ไงสรุปเราต้องวิ่งไปซื้อเอาแล้วแม่ด่าเรายับเลยนั้นแหละแม่เอเชียแถบตะวันตกเฉียงเหนือ เราก็ใจเย็นสู้เสือ แถมเราได้เพื่อนในเมืองมาหลายคนด้วย รีวิวว่าหน้าตาดีมากคนในเมืองและผลงานของแต่ละคนเราสู้ไม่ได้เลยและบอกแม่แต่เนิ่นๆว่าไม่น่าจะได้ทุนเรารอบสัมภาษณ์
คำถามสัมภาษณ์ที่จำได้คร่าวๆคือ
1.ทำไมถึงเลือกม.นี้
2.เปิดหน้าผลงานเราและถาม+ขายมหาลัยยับๆ เรามีชมรมคอสนะ เรามีนู้นมีนี่นะ..เราไม่ได้รีวิวเลยส่วนมากจะถามมากกว่า
3.เตรียมมหาลัยอื่นไว้ไหม(เหมือนหนูจะเข้าไม่ได้เลยค่ะถามมาแบบนี้เราเลยตอบว่าหนูพยามมากนะแต่สุดท้ายเขาก็พยามเค้นเราจนเราพูดว่าไม่มี)
4.ถ้าไม่ได้ทุนจะทำยังไง
แค่นี้จริงๆแต่ดูแล้วความโหดแล้วแต่ห้องที่สัมภาษณ์บางคนก็ดุมากจ้องให้รีวิวผลงานเลยบางคนก็โดนจิ้จุดคุณมีอะไรดีเราถึงอยากให้รับเข้าอย่างจุก..
แถมคลละชั้นมากห้องอื่นที่เป็นเพื่อนเราไงดีอ่ะลูกเล่นมากกว่า มีพี่นักศึกษาตามประกบ4-5คน แถมสัมเสร็จก็มีประกบอีกนี่สินะสัดส่วนความสำเร็จที่ฉัน
ควรน้ำตาแตกใน ส่วนฉันนั่งห้องแคบๆก็ไม่มืดมากแต่บรรยากาศใช่เลย...มีอาจารย์แค่2คน แต่คือเขาเตรียมมมาดีมากนะเขาเตรียมภาพมาเองเลยที่วาดเองจากโรงเรียน เราคิดไม่ถึง พอจบก็ถ่ายรูปตามประสาแม่ และมานั่งกินข้าวนั่งฟังอาจารย์สองคนบ่นว่าเด็กปีนี้โหดมาก แล้วแม่ก็หยิกเราเพราะไม่กล้าโทรหาพ่อเลี้ยงคือคนมันกำลังตื่นเต้น..จนเรางอนไปนั่งนอกตึกแถมกิ่งไม้อันใหญ่มากล่วงข้างๆทั้งที่มันร่มรื่นและไม่น่ามีเหตุแบบนั้นนี่มันคือลางสินะ..แต่คนในเมืองใจดียกเว้นแม่ฉันก็ดีแหละแบบของนาง...
และช่วงโปรโมชั่นรุ่นพี่ดีและไม่ดีและที่ดีและไม่ดีจ้า รุ่นพี่มันมีแบบบเรียกว่าไงดีแววไม่ดีอ่ะ รุ่นพี่คนแรกที่ได้ทุนมีน้ำใจมากปี3ช่วยทุกอย่างเราตามจีบเขาด้วยนะวาดรูปเขาไปให้ในวันเกิด ก็ดี๊ด้ากันดี อีกคนเขาทะนงตัวไหมนะเรียกว่าอะไรดีกำแพงสูง8เมตร เศร้าเก่งแต่เพราะมีปัญหาเราเลยปลอบเขาตลอดแถมวาดเขาด้วยเป็นการจีบสายศิลปจะรู้ดี แต่ตอนช่วงสัมภาษณ์จู่ๆพี่คนที่มีกำแพงสูงเศร้าเก่งมาขอให้ฉันช่วยใช้แอคหลุมไปคุยกับอรินาง แต่เรารู้จักกันแค่ไม่กี่อาทิตย์พี่ใช้หนูตามสืบแล้วเหรอ☠️แต่เราก็คืออยากรู้ไงว่าทะเลาะอะไรกัน มันไม่น่าจะเรียกว่าสืบหรอกเรียกว่าค้นหาข้อมูลอย่างต่อเนื่อง ถึงเราจะอิหยังว่ะก็ไปตามก็รู้ว่านางทะเลาะกันเรื่องคบกับคนได้ทุนไม่ได้งู้นงิ้บ้างแต่รวมๆคือเราไม่รู้เรื่อง...แต่อรินางดูเข้าใจผิดบางอย่างนะ ห้ามยุ่งกับเด็กทุนนะ ไม่ดีอย่างงู้นอย่างงิ้ สรุปทำร้ายจิตใจกันและกันเอง เราว่าผิดทั้งสองคน..แต่อาจารย์เคลียตรงนี้ให้แล้ว ก่อนเราจะประสาทกลับเลยถอยออกมา
กับพี่แสนดีอีกคนมามีแววไม่ดีอีกแต่เราน่าจะคิดไปเองเพื่อนเราที่เราบอกว่ามีลูกเล่นเยอะๆได้เป็นเพื่อนกับนางก่อน แต่เราไม่ได้เป็น
ทั้งที่เราวาดรูปวันเกิดให้ไปแต่พอพี่คนดีคนแรกรู้ว่าเราเป็นเพื่อนกับคนที่มีลูกเล่นพ็อตเยอะๆก็ขอเป็นเพื่อนกับเราเฉย สรุปเขาดีหรือไม่ดีว่ะ เราเริ่มคิดว่าคนในเมืองแพ้ฝุ่นกันแล้ว...
แต่คนที่ดีๆกว่าจะผ่านมาถึงตรงนี้ได้นะ ประสบการณ์ชวิตไม่ดีหลายคนมาก ทั้งแม่ที่พาไปหาหมอจิตทั้งที่เขาเป็นENFPไม่ใช่สิ่งผิดปกติ
ทั้งคนที่เจอเรื่องทรามทั้งที่ไม่น่าจะควรเจอมาแท้ๆแต่เขาก็เล่าให้เราฟังนะทั้งที่รู้จักกันวันเดียว☠️
ต่างคนต่างความฝันมากทั้งคนอยากหนีความเป็นจริงสู้ไปเป็นvtuberทั้งคนที่พยามคนเดียว เราพอใจมากนะที่เห็นมันแบบพอแล้วอ่ะ
แต่ไม่ได้คิดสั้นแต่อย่างใดไม่ต้องห่วง... คืนก่อนประกาศเราเลยคิดเรา...ไม่ได้อยากเข้าม.นี้แล้วว่ะ สรุปไม่ได้เข้าจ้า เพื่อนที่มีลูกเล่นๆเยอะก็ไม่ติดอ้าว
....ไหงงั้น...
แต่คนที่ไม่คาดว่าจะติดกลับได้ติด คนที่คิดว่าเป็นรุ่นพี่ เราไปถามเพราะอยากเป็นเพื่อนนางตอบว่าไรนะ
ไม่ค่ะไม่ได้เรียนต่อฟรีแลนซ์นะคะ แต่ติดสำรองแถมติดจริงอีกWhy
ไปตอนแรกเราเลยเอาไปบ่นว่าถ้าไม่ได้เข้านะจะเอาเป็นแบบอย่างสรุปนางเข้าเองเลย...
เขาอาจจะเปลี่ยนใจเราไปกระตุ้นเขารึเปล่า เราเลยไปย้อนดูปกพ็อตที่นางวาด มันวาดเสร็จก่อนที่เราจะถามด้วยซ้ำ ก่อนนางมาเฉลยว่าติด
ตอนนั้นโครตแตกสลายอ่ะ
แม่ที่บอกเสียเวลาว่ะกับจะไม่ส่งเราเรียนต่อแล้วเราเลยเข้าใจไปแบบนั้นว่าตัวเองผิดเราไปย้อนดูพ็อตคนที่ติดบวกกับน้ำตาตก 
คนๆนั้นแหละที่บอกจะไม่เข้าอะยังมีหลักฐานอยู่เลย เขาพยามมานานแล้วว่ะตั้งแต่ม.1เขาก็รู้คำว่าแอพขายของวาดรูปแล้ว ส่วนเราเหรอ เหอะ..โทรศัพท์ตอนนั้นถูกจำลูปไปลูปมาเพราะแม่จน สัดส่วนของชีวิตตตตโถ่โครตเจ็บใจเลย สรุปเรียนต่อไหมแม่บอกไม่ให้เรียนเราเลยแตกสลายมากๆไม่สนอะไรเลยเพื่อนครอบครัวสรุปแม่บอกแค่ล้อเล่นแต่ไม่ทันแล้วมันหมดรอบไปแล้ว แต่มีครูนะสนไหมแต่เราดันฝันอีกว่าไปสมัครเป็นครูแต่สีหน้าเศร้ามากครูมัทยมที่ทำเราไว้เยอะก็มีมาก ตอนช่วงรับบทเป็นพรมเช็ดเท้า เราเลยดรอป ปีนี้ก็ติดไปที่หนึ่งแต่แพงมากกำลังดูอีกที่ก็แพงจัดอ่ะ3หมื่นอัพอีกอันก็เกือบหมื่น
  พอโตขึ้นได้รู้สุดท้ายก็มีแค่ตัวเองที่บอกว่าพยามได้ดีที่สุดแล้ว เป็นไงล่ะอย่างเบียวแต่มันคือเรื่องจริงที่ตลกร้ายนะเธอ
นับถือคนประสบความสำเร็จจากเจนzค่ะ สุขมีก็จำทุกข์มาก็ทนค่ะจนกว่ามันจะจบ✌🏻สู้ๆเป็นกำลังใจให้ปีหน้าถัดๆไป