Scanimation หรือการเรียงกันเป็นตารางที่สมมาตรกัน และมันเกิดการพ้องกันกับตารางของพิ๊กเซลล์ของจอมอนิเตอร์  การย่อขยายเวลามันพ้องกันแบบต่อเเนื่องจึงเกิดเป็นอีกรูปทรงหนึ่งอย่างตั้งใจและไม่ตั้งใจ
(เขาเรียก Moiré ซินะ ผมก็เพิ่งรู้ว่าเเขาเรียกแบบนี้จากเม้นข้างล่าง)
เราต้องเข้าใจก่อนว่าหน้าจอของเรามันเรียงกันเป็นแนวตั้งและแนวนอนอย่างสมมาตรกัน ทุกๆพิ๊กเซลล์ไม่ว่าจะแกน X หรือ Y  มันจะเท่ากันทุกๆเม็ดจึงเกิดเป็นตาราง หรือการเปลี่ยนรูปร่างมาหลอกตาเรา หรือจอมอนิเตอร์เองก็แสดงผลออกเป็นอีกรูปทรงหนึ่งเมื่อมีการเปลี่ยนขนาดให้เล็กลง เพราะมันมีข้อจำกัดของการแสดงผลต่อจำนวนพิ๊กเซลล์นั้นๆ

ในตัวอย่างของ จขกท เป็นภาพแบบraster (ภาพถ่ายที่มีจำนวนพิ๊กเซลล์) และตัวภาพมีความต่อเนื่องกันของจุดที่เท่าๆกัน หรือค่อยๆใล่ขนาดอย่างสมมาตร


  ในอุปกรณ์บางตัวที่มีการวาด การวางอย่างสมมาตรแบบไร้ที่ติ  เมื่อมันถูกซ้อนด้วยวัตถุ หรือตัวกรองที่มีความสมมาตรกันมันจะเกิดการสร้างรูปแบบหนึ่งๆออกมา
ซึ่งก็คือตารางของจอและภาพมันมาพ้องกันพอดี มันก็เหมือนกับความถี่ของเสียง ถ้ามันสั่นพ้องกันมันจะเกิดการสั่น
อ่านที่นี่
https://www.nstda.or.th/sci2pub/scanimation/






ในอดีตวงการมังงะ(การ์ตูนญี่ปุ่น)จะใช้สกรีนโทน หรือแผ่นฟิล์มใสที่มีเม็ดสีพิมอยู่บนแผ่นฟิล์ม ซึ่งการพิมสกรีนโทนเครื่องพิมพ์จะไม่สามารถพิมพ์ออกมาอย่างแม่นยำทุกเม็ด ดั่งนั้นการตูนเก่าๆที่ใช้เท็คนิดติดสกรีนและใช้คัดเตอร์ขูดจึงไม่มีปัญหาเรื่องลายตาราง
แต่ตอนยุคที่ใช้คอมพิวเตอร์ทำสกรีนโทน คอมพิวเตอร์ได้สร้างจุดขึ้นมาด้วยสมการของคอมพิวเตอร์ที่ทุกเม็ดทุกจุดมีขนาดเท่ากัน ตอนพิมพ์ออกมาจึงเกิดเป็นตารางอย่างไม่ตั้งใจ