กระทู้แรกครับ
สมัยก่อนในตอนช่วง ป.5-ป.6ตอนนั้นมีโควิตระบาดทำให้ต้องเรียนอยู่ที่บ้านโดยรับใบงานไปทำที่บ้าน และก็มาส่งงานที่โรงเรียนในวันที่กำหนด
ซึ่งการเรียนที่บ้านนั้นก็ทำให้ผมมีอิสระมากๆ มีเวลาให้ทำเรื่องต่างๆมากมาย ตั้งแต่คุยกับฝรั่งในเกม roblox (ที่ทำให้ผมมีทักษะภาษาอังกฤษมาบ้าง)
เรียนในเรื่องที่อยากเรียนจริงๆ ยันฝึกยิงปืนกับพ่อในสวน และต่างๆอีกมากมาย แต่จุดเปลี่ยนมันมาเริ่ม ในตอน ม.1 เทอม 1ในวันที่ใบเกรดออก
ผมเห็นว่าในใบเกรดของตัวเองมันยังไม่ดีพอ (ทั้งที่ไม่ได้ติด 0 หรือ ร เลย พ่อแม่ก็ไม่ได้กดดันด้วยซ้ำ)
ผมเลยตั้งใจเรียน ยอมทิ้งเกือบทุกอย่าง เกม หนัง หนังสือนิยาย การ์ตูน งานอดิเรก การศึกษาเรื่องที่ตนเองชอบ (พอดีผมชอบทำหลายอย่าง) เรียกได้ว่าบ้าเรียนมากๆ การผ่อนคลายที่มี มี2ทาง คือ 1. นั่งคุยกับคุณพ่อ 2. Vdoไร้สาระที่ไม่ยาวมากในYoutube ราว 10-20นาที
เพื่อมาเอาดีด้านการเรียนเพียงอย่างเดียว (วิทย์ คณิต อังกฤษ จีน ไทย กับอีก 10กว่าวิชา) หลังจากจบ ม.1 เทอม 2 เกรดก็ออกมาดีในแบบที่คาดหวังเอาไว้ อันดับที่ 1-2 ของห้อง top 15 ของระดับชั้น ม.1 และก็ไม่เคยตกไปถึงอันดับที่ต่ำกว่า 25 ของระดับชั้นเลย ตั้งแต่ ม.1 เทอม 2 ไปจนถึงเกรดล่าสุด ม.3 เทอม 1 และได้เกรด 4 เกือบทุกวิชาตั้งแต่นั้นมา
แต่ ผมเริ่มมารู้สึกว่าตัวผมเองด้อยกว่าตัวเองในอดีตก็ตอนม. 2 เทอม 2 ตอนปลาย ก่อนสอบปลายภาค ในตอนนั้นผมพอมีเวลาบ้างเล็กน้อย เพราะเคลียร์งานเสร็จแล้ว แล้วครูก็ปล่อยให้ว่างทำอะไรก็ได้ ระหว่างนั้น ผมก็นั่งดูยูทูปตามปกติแต่ก็มีการ์ตูนในวัยเด็กโพล่ขึ้นมาในหน้าจอ ผมเลยพยายามคิดแต่งเรื่องfanficอะไรสักอย่างเกี่ยวกับ หนัง หรือ การ์ตูนเรื่องนั้นในวัยเด็ก
แต่ผมคิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว ในช่วงปิดเทอมตอนนั้นจากที่ผมจะทำพฤติกรรมตามเดิมคือ อ่านหนังสือเตรียมความรู้และทำแบบฝึกหัดวิชาต่างๆ สำหรับเทอมถัดไป
(ในสาขาวิชาที่ตนเองไม่ได้ชอบและเกลียด แต่ที่ทำเพราะเพื่อเกรด)
ในช่วงปิดเทอม ของ ม.2 เทอม 2 ผมเลยทำทุกอย่างที่ตรงข้ามกับที่ทำมา คือ ทำสิ่งที่ตนเองเคยชอบ รัก และมีความสุขจริงๆที่ได้ทำมันถึงแม้จะเป็นสิ่งไร้สาระก็ตาม แต่ว่ามันก็ไม่ค่อยมีความสุขและความชำนาญเท่ากับเมื่อก่อนอีกแล้ว
เช่น ฝึกจำเรื่องราวจาก หนัง เกม การ์ตูน นิยายต่างๆแต่ก็ไม่ดีเท่ากับเมื่อก่อน ,
เมื่อก่อนเคยมีความคิดสร้างสรรค์มากกว่านี้ แต่ช่วงมัธยมคิดว่าจะต่อยอดสิ่งนี้อย่างไรดีแทบคิดไม่ออกถึงแม้จะพยายามคิดก็ตาม
เมื่อก่อนเคยเป็นคนใจดีกว่านี้ช่วยคนก็ช่วยด้วยใจจริงๆแม้ว่าจะเรื่องเล็กน้อย แต่ช่วงมัธยมก็เริ่มมองคนด้วยผลประโยชน์เป็นหลักแทนถ้าไม่มีประโยชน์ต่อเรา เราก็ไม่ช่วย ถึงตอนนั้นจะมีความสามารถที่จะช่วยได้ก็ตาม , แต่ปัจจุบันพยายามปรับปรุงให้กลายเป็นคนใจดีแบบในสมัยวัยเด็กอีกครั้งแม้จะรู้ว่าโลกมันโคตรโหดร้ายเลยก็ตาม
พยายามแต่ง fanfic ไร้สาระ เรื่องนี้ ไป crossover เรื่องนั้นบลาๆ
ทุกอย่างที่เขียนในช่องข้อความเมื่อกี้คือตัวผมในช่วงตอนปิดเทอม จาก ม.2 เทอม 2 และ ม.3 เทอม 1 ชึ่งมันก็มีผลอยู่บ้าง ก็คือจากอันดับของระดับชั้นที่ไม่ต่ำกว่า 15 เลยตั้งแต่ ม.1เทอม 2 ไปจนถึง ม.2 เทอม 2 แต่ใน ม.3 เทอม 1 ทำให้ผมอันดับตกลงไปเหลือ ที่ 23 ของระดับชั้นแทน
หลังจากที่ปิดเทอมจบลง เข้าสู่ ม.3 เทอม 2 ผมก็คิดว่าเพื่อเกรดที่ผมไม่ได้จำเป็น และ ต้องการอีกแล้ว และ คุณพ่อกับแม่ก็ไม่ค่อยจริงจังเรื่องเกรดเท่าไหร่ (ขอแค่ไม่ให้ติด 0 , ร , มส) ผมเป็นคนเดียวที่กดดันตัวเองอย่างหนักจนบางครั้งเคยเอาปืนลูกซองของพ่อที่มีกระสุนจริงมาอมและก็เอานิ้วเข้าโกร่งไกลปืนพร้อมยิงแล้ว กะว่าจะระเบิดสมองของตัวให้ชีวิตจบๆไปเลยเพราะเหนื่อยมากกับชีวิต อย่างน้อยตายไปก็พ่อกับแม่ก็ได้เงินประกันราวๆ 2-4ล้านบาท น่าจะพอชดใช้เงินค่าเลี้ยงดูตลอด14ปีที่ผ่านมา แต่ก็ไม่ทำเพราะรู้อยู่แก่ใจว่าถึงตายไปคุณพ่อจะได้เงินประกันมาก็จริง แต่น่าจะเสียใจมากที่ลูกของตัวเองตายไป(ผมกับพ่อค่อนข้างสนิทกันมาก)
ในช่วงเทอมสุดท้ายนี้พี่ๆชาว pantip มีคำแนะนำให้ผมอย่างไรบ้างครับ ผมควรจะโฟกัสเรื่องเกรดอยู่ไหม หรือจะลองใช้ชีวิตแบบจริงๆซะที?
เพราะสำหรับผมแล้วในเวลานี้ผมเห็นเกรดในอดีตของตัวเองเป็นเหมือนตราประทับว่าผมไม่มีความคิดและเวลาไปทำอะไรเป็นของตัวเองเลยนอกจากงานที่ระบบการศึกษามอบมาให้ มากกว่า ตราประทับที่แสดงให้เห็นถึงความพยายามและความเพียร
เมื่อผมทิ้งความสุขและงานอดิเรกเพื่อเกรด แต่กลับรู้สึกไม่คุ้มค่าเลย พี่ๆ มีคำแนะนำไหมครับ
สมัยก่อนในตอนช่วง ป.5-ป.6ตอนนั้นมีโควิตระบาดทำให้ต้องเรียนอยู่ที่บ้านโดยรับใบงานไปทำที่บ้าน และก็มาส่งงานที่โรงเรียนในวันที่กำหนด
ซึ่งการเรียนที่บ้านนั้นก็ทำให้ผมมีอิสระมากๆ มีเวลาให้ทำเรื่องต่างๆมากมาย ตั้งแต่คุยกับฝรั่งในเกม roblox (ที่ทำให้ผมมีทักษะภาษาอังกฤษมาบ้าง)
เรียนในเรื่องที่อยากเรียนจริงๆ ยันฝึกยิงปืนกับพ่อในสวน และต่างๆอีกมากมาย แต่จุดเปลี่ยนมันมาเริ่ม ในตอน ม.1 เทอม 1ในวันที่ใบเกรดออก
ผมเห็นว่าในใบเกรดของตัวเองมันยังไม่ดีพอ (ทั้งที่ไม่ได้ติด 0 หรือ ร เลย พ่อแม่ก็ไม่ได้กดดันด้วยซ้ำ)
ผมเลยตั้งใจเรียน ยอมทิ้งเกือบทุกอย่าง เกม หนัง หนังสือนิยาย การ์ตูน งานอดิเรก การศึกษาเรื่องที่ตนเองชอบ (พอดีผมชอบทำหลายอย่าง) เรียกได้ว่าบ้าเรียนมากๆ การผ่อนคลายที่มี มี2ทาง คือ 1. นั่งคุยกับคุณพ่อ 2. Vdoไร้สาระที่ไม่ยาวมากในYoutube ราว 10-20นาที
เพื่อมาเอาดีด้านการเรียนเพียงอย่างเดียว (วิทย์ คณิต อังกฤษ จีน ไทย กับอีก 10กว่าวิชา) หลังจากจบ ม.1 เทอม 2 เกรดก็ออกมาดีในแบบที่คาดหวังเอาไว้ อันดับที่ 1-2 ของห้อง top 15 ของระดับชั้น ม.1 และก็ไม่เคยตกไปถึงอันดับที่ต่ำกว่า 25 ของระดับชั้นเลย ตั้งแต่ ม.1 เทอม 2 ไปจนถึงเกรดล่าสุด ม.3 เทอม 1 และได้เกรด 4 เกือบทุกวิชาตั้งแต่นั้นมา
แต่ ผมเริ่มมารู้สึกว่าตัวผมเองด้อยกว่าตัวเองในอดีตก็ตอนม. 2 เทอม 2 ตอนปลาย ก่อนสอบปลายภาค ในตอนนั้นผมพอมีเวลาบ้างเล็กน้อย เพราะเคลียร์งานเสร็จแล้ว แล้วครูก็ปล่อยให้ว่างทำอะไรก็ได้ ระหว่างนั้น ผมก็นั่งดูยูทูปตามปกติแต่ก็มีการ์ตูนในวัยเด็กโพล่ขึ้นมาในหน้าจอ ผมเลยพยายามคิดแต่งเรื่องfanficอะไรสักอย่างเกี่ยวกับ หนัง หรือ การ์ตูนเรื่องนั้นในวัยเด็ก
แต่ผมคิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว ในช่วงปิดเทอมตอนนั้นจากที่ผมจะทำพฤติกรรมตามเดิมคือ อ่านหนังสือเตรียมความรู้และทำแบบฝึกหัดวิชาต่างๆ สำหรับเทอมถัดไป
(ในสาขาวิชาที่ตนเองไม่ได้ชอบและเกลียด แต่ที่ทำเพราะเพื่อเกรด)
ในช่วงปิดเทอม ของ ม.2 เทอม 2 ผมเลยทำทุกอย่างที่ตรงข้ามกับที่ทำมา คือ ทำสิ่งที่ตนเองเคยชอบ รัก และมีความสุขจริงๆที่ได้ทำมันถึงแม้จะเป็นสิ่งไร้สาระก็ตาม แต่ว่ามันก็ไม่ค่อยมีความสุขและความชำนาญเท่ากับเมื่อก่อนอีกแล้ว
เช่น ฝึกจำเรื่องราวจาก หนัง เกม การ์ตูน นิยายต่างๆแต่ก็ไม่ดีเท่ากับเมื่อก่อน ,
เมื่อก่อนเคยมีความคิดสร้างสรรค์มากกว่านี้ แต่ช่วงมัธยมคิดว่าจะต่อยอดสิ่งนี้อย่างไรดีแทบคิดไม่ออกถึงแม้จะพยายามคิดก็ตาม
เมื่อก่อนเคยเป็นคนใจดีกว่านี้ช่วยคนก็ช่วยด้วยใจจริงๆแม้ว่าจะเรื่องเล็กน้อย แต่ช่วงมัธยมก็เริ่มมองคนด้วยผลประโยชน์เป็นหลักแทนถ้าไม่มีประโยชน์ต่อเรา เราก็ไม่ช่วย ถึงตอนนั้นจะมีความสามารถที่จะช่วยได้ก็ตาม , แต่ปัจจุบันพยายามปรับปรุงให้กลายเป็นคนใจดีแบบในสมัยวัยเด็กอีกครั้งแม้จะรู้ว่าโลกมันโคตรโหดร้ายเลยก็ตาม
พยายามแต่ง fanfic ไร้สาระ เรื่องนี้ ไป crossover เรื่องนั้นบลาๆ
ทุกอย่างที่เขียนในช่องข้อความเมื่อกี้คือตัวผมในช่วงตอนปิดเทอม จาก ม.2 เทอม 2 และ ม.3 เทอม 1 ชึ่งมันก็มีผลอยู่บ้าง ก็คือจากอันดับของระดับชั้นที่ไม่ต่ำกว่า 15 เลยตั้งแต่ ม.1เทอม 2 ไปจนถึง ม.2 เทอม 2 แต่ใน ม.3 เทอม 1 ทำให้ผมอันดับตกลงไปเหลือ ที่ 23 ของระดับชั้นแทน
หลังจากที่ปิดเทอมจบลง เข้าสู่ ม.3 เทอม 2 ผมก็คิดว่าเพื่อเกรดที่ผมไม่ได้จำเป็น และ ต้องการอีกแล้ว และ คุณพ่อกับแม่ก็ไม่ค่อยจริงจังเรื่องเกรดเท่าไหร่ (ขอแค่ไม่ให้ติด 0 , ร , มส) ผมเป็นคนเดียวที่กดดันตัวเองอย่างหนักจนบางครั้งเคยเอาปืนลูกซองของพ่อที่มีกระสุนจริงมาอมและก็เอานิ้วเข้าโกร่งไกลปืนพร้อมยิงแล้ว กะว่าจะระเบิดสมองของตัวให้ชีวิตจบๆไปเลยเพราะเหนื่อยมากกับชีวิต อย่างน้อยตายไปก็พ่อกับแม่ก็ได้เงินประกันราวๆ 2-4ล้านบาท น่าจะพอชดใช้เงินค่าเลี้ยงดูตลอด14ปีที่ผ่านมา แต่ก็ไม่ทำเพราะรู้อยู่แก่ใจว่าถึงตายไปคุณพ่อจะได้เงินประกันมาก็จริง แต่น่าจะเสียใจมากที่ลูกของตัวเองตายไป(ผมกับพ่อค่อนข้างสนิทกันมาก)
ในช่วงเทอมสุดท้ายนี้พี่ๆชาว pantip มีคำแนะนำให้ผมอย่างไรบ้างครับ ผมควรจะโฟกัสเรื่องเกรดอยู่ไหม หรือจะลองใช้ชีวิตแบบจริงๆซะที?
เพราะสำหรับผมแล้วในเวลานี้ผมเห็นเกรดในอดีตของตัวเองเป็นเหมือนตราประทับว่าผมไม่มีความคิดและเวลาไปทำอะไรเป็นของตัวเองเลยนอกจากงานที่ระบบการศึกษามอบมาให้ มากกว่า ตราประทับที่แสดงให้เห็นถึงความพยายามและความเพียร