ผมมีสิทธิเลือกเส้นทางความรักนี้ได้ไหมหรือมันจะเป็นสิ่งที่ผิด.....
เรื่องราวความรักของผมคือผมมีแฟนที่คบกันมาตั้งแต่ช่วงวัยเรียน ม.ปลาย จนเรียนจบ ป.ตรี และทำงานอาศัยอยู่ด้วยกัน15 ปี ความสัมพันธ์รักกันดีวางแผนจะมีลูกด้วยกันปีหน้าเพราะปีนี้แฟนต้องศึกษาดูงานต่างประเทศ 6 เดือนโดยที่เค้าสัญญาจะกลับมาทุกเดือนผมคิดว่าระยะเวลาแค่นี้อยู่คนเดียวได้สบายจนเกิดเรื่องคนในครอบครัวที่ผมรักมากและเหลือแค่ท่านคนเดียวได้จากไปนั้นทำให้ผมเสียใจมากถึงขั้นเป็นภาวะซึมเศร้าส่วนแฟนด้วยความเป็นห่วงก็บินกลับมาหาทุกอาทิตย์คอยอยู่เป็นเพื่อนแต่ด้วยเรื่องค่าใช้จ่ายกับความเหนื่อยล้าที่ผมสังเกตเห็น และอนาคตของเธอจึงบอกไม่ต้องห่วงแต่ตัวผมโคตรไม่โอเคติดอยู่ในลูปซึมเศร้า 1 เดือนจนมีผู้หญิงคนนึงเป็นเพื่อนที่ทำงานรู้จักมาได้ 2 ปี เข้ามาในชีวิตคอยซื้อขนมมาฝากทักทายทุกเช้าชวนไปกินข้าวช่วงเที่ยง และออกกำลังวิ่งหลังเลิกงานไม่มีอะไรเกินเลยซิ่งกันอยู่แบบนี้ 5 เดือนจนผมหลุดพันภาวะซึมเศร้าผมเองก็ยังโทรคุยกับแฟนว่าไม่ต้องเป็นห่วงเพราะมีเพื่อนคอยดูแลจนถึงช่วงวันเกิดผมเดือน พ.ย. ผู้หญิงที่คอยดูแลผมมาเซอร์ไพรส์วันเกิดพร้อมบอกชอบผมเองจึงบอกว่ามีแฟนแล้วซึ่งสีหน้าที่ผมเห็นคือความเจ็บปวดของเทอส่วนผมเองก็รู้สึกเจ็บปวดเหมือนกันหลังจากนั้นเทอก็หายไปจากชิวิตผม 2 วันและกลับมาหาพร้อมบอกว่าขอเป็นส่วนนึงของชีวิตแค่นั้นก็พอไม่ต้องการอะไรมากในฐานะคนที่แอบชอบมานานส่วนผมก็ไม่สามารถตัดใครออกไปได้ทั้งแฟนที่เป็นคู่ชีวิตอยู่ด้วยกัน และผู้หญิงที่มาช่วยผมให้หลุดพันจากภาวะซึมเศร้า จึงตัดสินใจอยากจะทำให้เค้าทั้ง 2 คนมีความสุขอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวใหญ่โดยที่จะคุยกับแฟนก่อนว่าเค้าโอเคไหม คิดว่าสิ่งนี้สมควร หรือ ไม่ ส่วนผมเองก็เป็นแค่พนักงานออฟฟิศธรรดาไม่ได้ร่ำรวยอะไรหาเช้ากินค่ำแต่ผมก็พอมั่นใจว่าจะสามารถดูแลทั้ง 2 คนได้แบบเปิดเผย
ผมต้องทำยังไงกับความรักที่แสนเจ็บปวด
เรื่องราวความรักของผมคือผมมีแฟนที่คบกันมาตั้งแต่ช่วงวัยเรียน ม.ปลาย จนเรียนจบ ป.ตรี และทำงานอาศัยอยู่ด้วยกัน15 ปี ความสัมพันธ์รักกันดีวางแผนจะมีลูกด้วยกันปีหน้าเพราะปีนี้แฟนต้องศึกษาดูงานต่างประเทศ 6 เดือนโดยที่เค้าสัญญาจะกลับมาทุกเดือนผมคิดว่าระยะเวลาแค่นี้อยู่คนเดียวได้สบายจนเกิดเรื่องคนในครอบครัวที่ผมรักมากและเหลือแค่ท่านคนเดียวได้จากไปนั้นทำให้ผมเสียใจมากถึงขั้นเป็นภาวะซึมเศร้าส่วนแฟนด้วยความเป็นห่วงก็บินกลับมาหาทุกอาทิตย์คอยอยู่เป็นเพื่อนแต่ด้วยเรื่องค่าใช้จ่ายกับความเหนื่อยล้าที่ผมสังเกตเห็น และอนาคตของเธอจึงบอกไม่ต้องห่วงแต่ตัวผมโคตรไม่โอเคติดอยู่ในลูปซึมเศร้า 1 เดือนจนมีผู้หญิงคนนึงเป็นเพื่อนที่ทำงานรู้จักมาได้ 2 ปี เข้ามาในชีวิตคอยซื้อขนมมาฝากทักทายทุกเช้าชวนไปกินข้าวช่วงเที่ยง และออกกำลังวิ่งหลังเลิกงานไม่มีอะไรเกินเลยซิ่งกันอยู่แบบนี้ 5 เดือนจนผมหลุดพันภาวะซึมเศร้าผมเองก็ยังโทรคุยกับแฟนว่าไม่ต้องเป็นห่วงเพราะมีเพื่อนคอยดูแลจนถึงช่วงวันเกิดผมเดือน พ.ย. ผู้หญิงที่คอยดูแลผมมาเซอร์ไพรส์วันเกิดพร้อมบอกชอบผมเองจึงบอกว่ามีแฟนแล้วซึ่งสีหน้าที่ผมเห็นคือความเจ็บปวดของเทอส่วนผมเองก็รู้สึกเจ็บปวดเหมือนกันหลังจากนั้นเทอก็หายไปจากชิวิตผม 2 วันและกลับมาหาพร้อมบอกว่าขอเป็นส่วนนึงของชีวิตแค่นั้นก็พอไม่ต้องการอะไรมากในฐานะคนที่แอบชอบมานานส่วนผมก็ไม่สามารถตัดใครออกไปได้ทั้งแฟนที่เป็นคู่ชีวิตอยู่ด้วยกัน และผู้หญิงที่มาช่วยผมให้หลุดพันจากภาวะซึมเศร้า จึงตัดสินใจอยากจะทำให้เค้าทั้ง 2 คนมีความสุขอยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวใหญ่โดยที่จะคุยกับแฟนก่อนว่าเค้าโอเคไหม คิดว่าสิ่งนี้สมควร หรือ ไม่ ส่วนผมเองก็เป็นแค่พนักงานออฟฟิศธรรดาไม่ได้ร่ำรวยอะไรหาเช้ากินค่ำแต่ผมก็พอมั่นใจว่าจะสามารถดูแลทั้ง 2 คนได้แบบเปิดเผย