เงียบ...เพื่อฟังเสียงหัวใจร้องไห้

บท 1 — หยดน้ำบนใบไม้หยดน้ำเล็ก ๆ เกาะพราวบนปลายใบมันส่องแสงวับเหมือนอัญมณี แต่ไม่มีค่าพอจะขายฉันหัวเราะกับตัวเอง—ที่เคยไล่ตามเพชรพลอยในวันพรุ่งนี้ทั้งที่ความงามของหยดน้ำตรงหน้า ก็เพียงพอจะ

หญิงสาวกลางสายหมอกยืนเงียบงัน ก้าวพ้นวันคืนเหงาสู่แดนลึกลับ ดวงตาพร่าเลือนรางไร้ชีวาวับ กระซิบกับความตายมาเยือนกาย สายลมเย็นพัดผ่านสะท้านทรวง จิตยังห่วงคนรักไม่สร่างหาย แม้ไร้ซึ่งวิญญาณยังย่างกราย วน

๗ หญิงสาวรูปร่างสูงโปร่ง ผมยาวดำขลับพลิ้วสยายดุจเงายามรัตติกาล ดวงตาคมเข้มสะท้อนความเด็ดเดี่ยว เสื้อผ้ารัดกุมกับกระโปรงสีน้ำตาลยาวคลุมตาตุ่มตัดกับท่วงท่าเดินสง่า แต่ขณะนี้กลับเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

ความมืดหนาทึบโอบล้อมร่างของเขาอีกครั้ง ห้องไม้เก่า ๆ ส่งกลิ่นอับชื้นเหม็นสาบจนแทบคลุ้งไปทั่วจมูก ทุกลมหายใจคือการฝืนทน เสียงไม้ลั่นเอี๊ยดอ๊าดทุกครั้งที่เขาขยับกายเหมือนคุกที่คอยตอกย้ำว่า— เขาไม่

  คาเฟ่เล็กริมถนนฝั่งตรงข้ามมหาวิทยาลัยในยามค่ำ เงียบสงัดจนได้ยินเสียงเก้าอี้ไม้เสียดสีกับพื้นปูน ยามินทร์นั่งรออยู่ก่อน ใบหน้าอิดโรยจากการนอนไม่หลับติดต่อกันหลายคืน มัชฌามาถึงเป็นคนแรก เธอวางกระ

https://www.youtube.com/watch?v=RCVkLrwJTxg ขอบคุณภาพและเพลงจากยูทูปครับผม "Whisper In Pines" พลิ้วปลิวผ่าน หิมะร่วง หน่วงใจข้า วันเวลา ผ่านเลยไป ไยลับหาย หัวใจเหงา ดวงเดียวนี้ เจ็บมิคล