สวัสดีค่ะชาวพันทิปทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านกระทู้ของเรา
เราอยากจะมาปรึกษาหรืออ่านความคิดเห็นของชาวพันทิปทุกท่านค่ะ
เริ่มเลยนะคะ....
เราในตอนนี้อายุ19ปีแล้วค่ะ จากเด็กจังหวัดภาคเหนือแห่งหนึ่งลงมาเรียนที่กรุงเทพฯ. วุฒิปวส.กับสถานที่แห่งหนึ่งที่จังหวัดชลบุรี เป็นการเรียนไปทำงานไป (เรียนเป็นออนไลน์นะคะ) จริงๆเป็นโครงชื่อดังเลยล่ะค่ะ พูดไปทุกคนอาจจะรู้จักขอไม่เอ่ยถึงนะคะ
เราเริ่มย้ายเข้ากทม.ช่วงสิ้นเดือนเมษายนก่อนจะมาอบรมประมาณ15วันก่อนเข้าทำงานที่สนามบินเป็นพนักงานตรวจค้นผู้โดยสารก่อนขึ้นบินนั้นเองค่ะ ทุกคนในครอบครัวคาดหวังกับเราม่กและเราเองก็บอกกับครอบครัวว่าจะเอาวุฒิมาให้แม่ได้ชื่นชม
แต่เราลาออกก่อนจะจบอีกปีครึ่งค่ะ เพราะสำหรับเรางานเองก็ถามว่าหนักมั้ย หนักบ้างเบาบ้างแต่ส่วนใหญ่หนักมาก งานหนักนอนน้อย และเงินเองก็น้อยตามไปด้วยแต่สำหรับใครที่งงว่าทำไมได้เงินน้อย เพราะบริษัทกดพนักงานมากถึงจะเริ่มที่ 14000 เองก็ตาม แต่สภาพพนักงานเองไม่ได้ดีมากขนาดนั้น และสังคมการทำงานเองก็ไม่ค่อยจะดีด้วย (ยกเว้นบางคน) บสงคนที่ทำงานด้วยก็ไม่ทำอะไรรอให้เวลามันหมดวันไปเรื่อยๆ เหนื่อยกายไม่พอเหนื่อยใจอีก บางคนแย่จนอธิบายไม่ได้เลย
ช่วงวันที่เริ่มใกล้จะลาออกของเราก็คือวันที่ 9 ตุลาคม ที่พึ่งจะผ่านเอง เราเป็นหวัดและไม่ได้ไปหาหมอเพราะไม่มีเงินค่ะ ;-; และเบอร์เราโดนระงับอีกด้วยโทรหาใครไม่ได้เลย เราเลยไม่มีอะไรไปให้เขาดูเป็นหลักฐานว่าป่วยจริง ขาดงานเกิน 3 วันเขาก็เด้งชื่อเราออกจากที่ทำงาน เราโหว่งเลยค่ะ แล้วกูต้องไปยังไงต่อกูต้องทำ
อะไร
เพราะเราไม่มีญาติอยู่แถวที่เราอยู่เลยค่ะ ดีที่จ่ายค่าห้องไปแล้วเลยยังอยู่ได้อีกเดือน เหมือนต่อลมหายใจของเราได้อีกเฮือก เราเลยพยายามหาพาร์ทไทม์ทำก่อนจะหางานทำแบบจริงจัง ก่อนจะเจอสถานที่เรียนภาษาและไปทำงานที่ประเทศนั้น (ขอไม่เอ่ยชื่อโรงเรียนที่เรากำลังเรียนนะคะ) แถวปทุมธานี
เรามาเรียนแบบถ้าได้ไปทำงานก็แบบทำงานไปผ่อนเขาไปอะไรแบบนี้ ที่นี้ดีมากค่ะ ขอบคุณตัวเองที่มาเจอที่นี้
แม่เองก็ทักหาเราแต่เราไม่กล้าบอกเขาว่าเราลาออกจากที่เก่าแล้วเริ่มที่ใหม่แล้ว เพราะเราทำตามที่บอกกับเขาไม่ได้ พ่อแม่เราเองก็แก่มากกว่าแล้ว 50-60 กว่าแล้ว ขายของเองก็ไม่ได้ดีนัก ญาติเองก็ค่อยทับถมอยู่ตลอด จริงๆเราเองก็ไม่รู้เจตนาอะไรของญาติเราหรอกนะคะ แต่ไม่ค่อยมีอะไรดีๆมากหรอกค่ะ
เราเป็นลูกที่ทำให้พ่อแม่ผิดหวังหรือเปล่าคะ? เราเป็นลูกที่ไม้ดีหรือเปล่าคะ? ที่เราไม่สามารถบอกพวกเขาได้ เรารู้สึกอึดอัดตลอดเวลาที่คุยกับเขา เขาจะถามเราตลอดเวลาว่า เป็นยังไงบ้าง สบายดีมั้ย เราอยากจะร้องไห้ตลอดเวลาเลยค่ะ เราไม่อยากทำให้เขาเสียใจ ตอนนี้เรายังไม่พร้อมที่จะบอกว่าเขาว่าเราเริ่มต้นใหม่ในที่ใหม่
เราลาออกจากที่ทำงานเก่า จากโรงเรียนวิทยาลัยของเรา เราก็คือเด็ก 19 ที่ตอนอาศัยอยู่ที่กทม.อย่างโดดเดียวเพราะยังไม่กล้าจะกลับบ้านต่างจังหวัดของเรา ไม่กล้าสู้หน้าเขามากๆ กลัวมากๆ
รู้ว่ายังไงก็ถูกด่าอยู่แล้ว
แบบนี้ เราควรทำยังไงดีคะ? ทำแบบไหนดีคะ?
ขอบคุณที่ทุกคนเข้ามาตอบเรานะคะ ทุกความคิดเห็นเราจะเอาไปคิดดูนะคะ
แต่ถ้าจะแนะนำเราได้นะคะ เรายอมรับฟังทุกคนค่ะ ขอบคุณค่ะ
แบบนี้ พ่อกับแม่จะผิดหวังในตัวเรามั้ยคะ??
เราอยากจะมาปรึกษาหรืออ่านความคิดเห็นของชาวพันทิปทุกท่านค่ะ
เริ่มเลยนะคะ....
เราในตอนนี้อายุ19ปีแล้วค่ะ จากเด็กจังหวัดภาคเหนือแห่งหนึ่งลงมาเรียนที่กรุงเทพฯ. วุฒิปวส.กับสถานที่แห่งหนึ่งที่จังหวัดชลบุรี เป็นการเรียนไปทำงานไป (เรียนเป็นออนไลน์นะคะ) จริงๆเป็นโครงชื่อดังเลยล่ะค่ะ พูดไปทุกคนอาจจะรู้จักขอไม่เอ่ยถึงนะคะ
เราเริ่มย้ายเข้ากทม.ช่วงสิ้นเดือนเมษายนก่อนจะมาอบรมประมาณ15วันก่อนเข้าทำงานที่สนามบินเป็นพนักงานตรวจค้นผู้โดยสารก่อนขึ้นบินนั้นเองค่ะ ทุกคนในครอบครัวคาดหวังกับเราม่กและเราเองก็บอกกับครอบครัวว่าจะเอาวุฒิมาให้แม่ได้ชื่นชม
แต่เราลาออกก่อนจะจบอีกปีครึ่งค่ะ เพราะสำหรับเรางานเองก็ถามว่าหนักมั้ย หนักบ้างเบาบ้างแต่ส่วนใหญ่หนักมาก งานหนักนอนน้อย และเงินเองก็น้อยตามไปด้วยแต่สำหรับใครที่งงว่าทำไมได้เงินน้อย เพราะบริษัทกดพนักงานมากถึงจะเริ่มที่ 14000 เองก็ตาม แต่สภาพพนักงานเองไม่ได้ดีมากขนาดนั้น และสังคมการทำงานเองก็ไม่ค่อยจะดีด้วย (ยกเว้นบางคน) บสงคนที่ทำงานด้วยก็ไม่ทำอะไรรอให้เวลามันหมดวันไปเรื่อยๆ เหนื่อยกายไม่พอเหนื่อยใจอีก บางคนแย่จนอธิบายไม่ได้เลย
ช่วงวันที่เริ่มใกล้จะลาออกของเราก็คือวันที่ 9 ตุลาคม ที่พึ่งจะผ่านเอง เราเป็นหวัดและไม่ได้ไปหาหมอเพราะไม่มีเงินค่ะ ;-; และเบอร์เราโดนระงับอีกด้วยโทรหาใครไม่ได้เลย เราเลยไม่มีอะไรไปให้เขาดูเป็นหลักฐานว่าป่วยจริง ขาดงานเกิน 3 วันเขาก็เด้งชื่อเราออกจากที่ทำงาน เราโหว่งเลยค่ะ แล้วกูต้องไปยังไงต่อกูต้องทำ
เพราะเราไม่มีญาติอยู่แถวที่เราอยู่เลยค่ะ ดีที่จ่ายค่าห้องไปแล้วเลยยังอยู่ได้อีกเดือน เหมือนต่อลมหายใจของเราได้อีกเฮือก เราเลยพยายามหาพาร์ทไทม์ทำก่อนจะหางานทำแบบจริงจัง ก่อนจะเจอสถานที่เรียนภาษาและไปทำงานที่ประเทศนั้น (ขอไม่เอ่ยชื่อโรงเรียนที่เรากำลังเรียนนะคะ) แถวปทุมธานี
เรามาเรียนแบบถ้าได้ไปทำงานก็แบบทำงานไปผ่อนเขาไปอะไรแบบนี้ ที่นี้ดีมากค่ะ ขอบคุณตัวเองที่มาเจอที่นี้
แม่เองก็ทักหาเราแต่เราไม่กล้าบอกเขาว่าเราลาออกจากที่เก่าแล้วเริ่มที่ใหม่แล้ว เพราะเราทำตามที่บอกกับเขาไม่ได้ พ่อแม่เราเองก็แก่มากกว่าแล้ว 50-60 กว่าแล้ว ขายของเองก็ไม่ได้ดีนัก ญาติเองก็ค่อยทับถมอยู่ตลอด จริงๆเราเองก็ไม่รู้เจตนาอะไรของญาติเราหรอกนะคะ แต่ไม่ค่อยมีอะไรดีๆมากหรอกค่ะ
เราเป็นลูกที่ทำให้พ่อแม่ผิดหวังหรือเปล่าคะ? เราเป็นลูกที่ไม้ดีหรือเปล่าคะ? ที่เราไม่สามารถบอกพวกเขาได้ เรารู้สึกอึดอัดตลอดเวลาที่คุยกับเขา เขาจะถามเราตลอดเวลาว่า เป็นยังไงบ้าง สบายดีมั้ย เราอยากจะร้องไห้ตลอดเวลาเลยค่ะ เราไม่อยากทำให้เขาเสียใจ ตอนนี้เรายังไม่พร้อมที่จะบอกว่าเขาว่าเราเริ่มต้นใหม่ในที่ใหม่
เราลาออกจากที่ทำงานเก่า จากโรงเรียนวิทยาลัยของเรา เราก็คือเด็ก 19 ที่ตอนอาศัยอยู่ที่กทม.อย่างโดดเดียวเพราะยังไม่กล้าจะกลับบ้านต่างจังหวัดของเรา ไม่กล้าสู้หน้าเขามากๆ กลัวมากๆ
รู้ว่ายังไงก็ถูกด่าอยู่แล้ว
แบบนี้ เราควรทำยังไงดีคะ? ทำแบบไหนดีคะ?
ขอบคุณที่ทุกคนเข้ามาตอบเรานะคะ ทุกความคิดเห็นเราจะเอาไปคิดดูนะคะ
แต่ถ้าจะแนะนำเราได้นะคะ เรายอมรับฟังทุกคนค่ะ ขอบคุณค่ะ