กรมการท่องเที่ยวกำหนดคุณสมบัติผู้เข้าสอบใบอนุญาตประกอบวิชาชีพมัคคุเทศก์ ดังนี้
1. มีสัญชาติไทย
2. สำเร็จการศึกษาแบบใดแบบหนึ่ง ได้แก่
2.1 สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาตรีหรือเทียบเท่า ในสาขามัคคุเทศก์ หรือ
สาขาที่เกี่ยวกับการท่องเที่ยว ที่มีวิชาเกี่ยวกับมัคคุเทศก์ หรือ
2.2 สำเร็จการศึกษาระดับอนุปริญญาหรือประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง
ในสาขามัคคุเทศก์ หรือ สาขาที่เกี่ยวกับการท่องเที่ยว
ที่มีวิชาเกี่ยวกับมัคคุเทศก์
2.3 ได้รับวุฒิบัตรว่าได้ผ่านการฝึกอบรมวิชามัคคุเทศก์ตามหลักสูตร
และสนามฝึกอบรมที่คณะกรรมการธุรกิจนำเที่ยวและมัคคุเทศก์กำหนด
การตั้งข้อกำหนดนี้ ไม่ค่อยแฟร์กับ
ผู้จบทางประวัติศาสตร์ พฤษศาสตร์ สังคมวิทยา ศิลปะ
อาหาร แพทย์แผนไทย และภาษาต่างประเทศ ฯลฯ
เราเองมีเพื่อนจบประวัติศาสตร์จากอังกฤษ
ไปประกอบอาชีพด้านการท่องเที่ยวที่ญี่ปุ่นบ้านเกิด
ส่วนข้อ 2.3 ไม่มีระบุ ว่า หมายถึงหลักสูตรใด ลงทะเบียนเรียนได้ที่ไหน
มองว่า อาชีพนี้ ไม่น่าจะเอาปริญญามาเป็นตัวตั้ง
ตราบเท่าที่คนคนนั้น ดูแลนักท่องเที่ยวได้ดี มีความรู้ดีเกี่ยวกับพื้นที่ที่ตนทำงาน
พูดภาษาต่างประเทศได้ โดยเรียนด้วยตนเอง ไม่จำเป็นต้องมีปริญญา
เขาอาจจะเป็นเด็กสาวชาวเขา ไอ้หนุ่มขับเรือหางยาว ที่จบแค่ ม.3 ก็ได้
แต่เขารู้เรื่องราวในหมู่บ้านของตนเองเป็นอย่างดี
สามารถเล่า-ตอบคำถาม เป็นภาษาต่างประเทศได้
การฝึกภาษาต่างประเทศทำได้โดยเรียนเองในโลกออนไลน์ หรือ
ความกล้าพูดคลุกคลีกับชาวต่างชาติ
เขาก็น่าจะเป็นมัคคุเทศน์ที่ดีได้ ไม่แพ้คนที่จบสาขาการท่องเที่ยว
หรือไม่อาจจะมีประกาศนีบัตร ชี้บ่ง ความสามารถทางภาษาต่างประเทศด้านการพูด
ซึ่งจริงๆ เขาอาจไม่ต้องยื่นหลักฐานอะไร ตราบเท่าที่ทำข้อสอบใบอนุญาต หมวดภาษา ผ่าน
เมื่อพิจารณาจำนวนวิชาภาษาต่างประเทศของหลักสูตรการท่องเที่ยวในมหาวิทยาลัยไทย
มีวิชาภาษาอังกฤษให้เรียนกันน้อย บัณฑิตสาขาท่องเที่ยวบางคน ลงวิชามัคคุเทศน์ 1 วิชา
แต่ความคล่องทางภาษาต่างประเทศก็สู่บัณฑิตที่จบทางภาษาโดยตรงไม่ได้
เพราะจำนวน ชม และจำนวนวิชาไม่เพียงพอต่อพัฒนาการทางภาษา
เปรียบเทียบ ระหว่าง คนที่จบท่องเที่ยว แต่ช่วงปี 2-4 เรียนภาษาอังกฤษแค่ 1-2 วิชา
กับคนจบทางภาษา/สื่อสาร ที่เรียนเป็นภาษาต่างประเทศเกิน 70% ในช่วงปี 2-4
ผู้มีสิทธิสอบใบอนุญาตมัคคุเทศน์..จำเป็นไหมที่ต้องจบ ป.ตรี สาขาท่องเที่ยวเท่านั้น ?
1. มีสัญชาติไทย
2. สำเร็จการศึกษาแบบใดแบบหนึ่ง ได้แก่
2.1 สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาตรีหรือเทียบเท่า ในสาขามัคคุเทศก์ หรือ
สาขาที่เกี่ยวกับการท่องเที่ยว ที่มีวิชาเกี่ยวกับมัคคุเทศก์ หรือ
2.2 สำเร็จการศึกษาระดับอนุปริญญาหรือประกาศนียบัตรวิชาชีพชั้นสูง
ในสาขามัคคุเทศก์ หรือ สาขาที่เกี่ยวกับการท่องเที่ยว
ที่มีวิชาเกี่ยวกับมัคคุเทศก์
2.3 ได้รับวุฒิบัตรว่าได้ผ่านการฝึกอบรมวิชามัคคุเทศก์ตามหลักสูตร
และสนามฝึกอบรมที่คณะกรรมการธุรกิจนำเที่ยวและมัคคุเทศก์กำหนด
การตั้งข้อกำหนดนี้ ไม่ค่อยแฟร์กับ
ผู้จบทางประวัติศาสตร์ พฤษศาสตร์ สังคมวิทยา ศิลปะ
อาหาร แพทย์แผนไทย และภาษาต่างประเทศ ฯลฯ
เราเองมีเพื่อนจบประวัติศาสตร์จากอังกฤษ
ไปประกอบอาชีพด้านการท่องเที่ยวที่ญี่ปุ่นบ้านเกิด
ส่วนข้อ 2.3 ไม่มีระบุ ว่า หมายถึงหลักสูตรใด ลงทะเบียนเรียนได้ที่ไหน
มองว่า อาชีพนี้ ไม่น่าจะเอาปริญญามาเป็นตัวตั้ง
ตราบเท่าที่คนคนนั้น ดูแลนักท่องเที่ยวได้ดี มีความรู้ดีเกี่ยวกับพื้นที่ที่ตนทำงาน
พูดภาษาต่างประเทศได้ โดยเรียนด้วยตนเอง ไม่จำเป็นต้องมีปริญญา
เขาอาจจะเป็นเด็กสาวชาวเขา ไอ้หนุ่มขับเรือหางยาว ที่จบแค่ ม.3 ก็ได้
แต่เขารู้เรื่องราวในหมู่บ้านของตนเองเป็นอย่างดี
สามารถเล่า-ตอบคำถาม เป็นภาษาต่างประเทศได้
การฝึกภาษาต่างประเทศทำได้โดยเรียนเองในโลกออนไลน์ หรือ
ความกล้าพูดคลุกคลีกับชาวต่างชาติ
เขาก็น่าจะเป็นมัคคุเทศน์ที่ดีได้ ไม่แพ้คนที่จบสาขาการท่องเที่ยว
หรือไม่อาจจะมีประกาศนีบัตร ชี้บ่ง ความสามารถทางภาษาต่างประเทศด้านการพูด
ซึ่งจริงๆ เขาอาจไม่ต้องยื่นหลักฐานอะไร ตราบเท่าที่ทำข้อสอบใบอนุญาต หมวดภาษา ผ่าน
เมื่อพิจารณาจำนวนวิชาภาษาต่างประเทศของหลักสูตรการท่องเที่ยวในมหาวิทยาลัยไทย
มีวิชาภาษาอังกฤษให้เรียนกันน้อย บัณฑิตสาขาท่องเที่ยวบางคน ลงวิชามัคคุเทศน์ 1 วิชา
แต่ความคล่องทางภาษาต่างประเทศก็สู่บัณฑิตที่จบทางภาษาโดยตรงไม่ได้
เพราะจำนวน ชม และจำนวนวิชาไม่เพียงพอต่อพัฒนาการทางภาษา
เปรียบเทียบ ระหว่าง คนที่จบท่องเที่ยว แต่ช่วงปี 2-4 เรียนภาษาอังกฤษแค่ 1-2 วิชา
กับคนจบทางภาษา/สื่อสาร ที่เรียนเป็นภาษาต่างประเทศเกิน 70% ในช่วงปี 2-4