สวัสดีครับ คุณผู้อ่านหากคุณได้อ่านบันทึกฉบับนี้ ผมจะเล่าเรื่องราวที่ผมเผชิญในมหาวิทยาลัยครับ
ในช่วงแรกเริ่มของการมาเรียน พวกเราอยู่กันเป็นกลุ่มใหญ่ ชวนคุยชวนเล่นกันตามประสาวัยรุ่นทั่วไป เพราะเราเพิ่งจะเริ่มต้นได้รู้จักกัน พอเวลาผ่านไป นิสัยที่แท้จริงของแต่ละคนก็เริ่มออก ไลฟ์สไตล์และเคมีของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน กลุ่มก็เริ่มแตกแยกย้ายกันไป จนกลุ่มผมที่เคยมีกัน10กว่าคน จนต่อมาเหลือเพียง5-6คนเท่านั้น มีหนึ่งคนในกลุ่มที่ทำตัวโอ้อวด โดนเพื่อนนินทาลับหลังและตัดสินให้ออกจากกลุ่ม ซึ่งตอนนั้นผมก็เห็นด้วยแต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกผิดที่เป็นส่วนหนึ่งในการนินทาและว่าร้ายคนนั้น ผมเห็นถึงการนินทาลับหลังกันได้โดยง่าย แสดงให้เห็นถึงนิสัยที่ต่ำตมของมนุษย์ ซึ่งก็เข้าใจครับว่าแต่ละคนก็มาจากสังคมที่ต่างกันแต่เราก็ควรให้เกียรติกันบนพื้นฐานของคน
ผ่านหลังช่วงสอบมิดเทอมคะแนนออก หลายคนรู้สึกผิดหวังและรับไม่ได้กับคะแนนที่ได้รับมา ซึ่งผมก็เช่นกันครับ คะแนนที่ได้นั้นแย่ แต่ก็ต้องยอมรับว่าประมาทและไม่ตั้งใจให้ดีกว่านี้ การเตรียมตัวก็น้อยผมได้แต่โทษตัวเอง ผมและเพื่อนอีกหนึ่ง ขอบอกเป็นนามสมมตินะครับ ผมและเพื่อนเอ เป็นคนที่ชอบคุยกันเรื่องเรียนครับ เรื่องคะแนนสอบการเรียนอะไรประมาณนี้ครับ ผมเป็นคนที่ได้คะแนนในวิชาคำนวณมากกว่าคนอื่นในกลุ่มแต่คะแนนก็ไม่ได้ดีเด่อะไร พอผ่านพอรอดไปและถนัดแค่วิชาคำนวณผมจึงชอบพูดเรื่องพวกนี้อยู่บ่อยครั้งกับเพื่อนเอ แต่เพื่อนคนอื่นกลับรู้สึกอึดอัดใจที่ผมพูดคุยหรือทักทายด้วยเรื่องเรียน แบบไม่ชอบเพราะเขาเครียด ผมก็เข้าใจครับผมและเพื่อนเอคงจะไม่พูดเรื่องเรียนกับพวกเขาอีก คงพูดแค่เรื่องเล่นเรื่องเที่ยวไปวันๆก็พอ นี่ผมไม่ได้ประชดอะไรนะครับ กลุ่มที่มี5-6คนตอนนี้แยกย้ายกันเป็นคู่เล็กคู่น้อย
บางครั้งผมก็ต้องอยู่คนเดียว ทำให้ผมรู้สึกเปล่าเปลี่ยวและเหงาเหลือเกิน มันช่างไม่เหมือนตอนมัธยมเอาซะเลยผมไม่ชินกับการอยู่ในสังคมแบบนี้เลย ผมรู้สึกแย่เหลือเกิน ผมเหงา… เพื่อนแต่ละคนในกลุ่มก็ไม่ค่อยมาเรียนกันไม่เหมือนช่วงแรก ผมคงจะเรียกกลุ่มไม่ได้อีกแล้วละ แต่ละคนก็ต่างแยกย้ายกันไปทางที่ตัวเองต้องการ แต่ก็ต้องยอมรับในสิ่งที่ตัวเองทำไว้อยู่แล้วว่าผลลัพธ์คืออะไร
ผมเคยคิดจะมีเพื่อนเยอะๆในชีวิตมหาวิทยาลัยแต่นี่แค่เริ่มต้นความฝันก็เริ่มแตกสลายแล้วครับ…
ตอนนี้ก็ขอบคุณที่ผู้อ่านได้ฟังจนจบครับ
เรื่องราวที่แบบเหงาหง๋อย
ในช่วงแรกเริ่มของการมาเรียน พวกเราอยู่กันเป็นกลุ่มใหญ่ ชวนคุยชวนเล่นกันตามประสาวัยรุ่นทั่วไป เพราะเราเพิ่งจะเริ่มต้นได้รู้จักกัน พอเวลาผ่านไป นิสัยที่แท้จริงของแต่ละคนก็เริ่มออก ไลฟ์สไตล์และเคมีของแต่ละคนก็ไม่เหมือนกัน กลุ่มก็เริ่มแตกแยกย้ายกันไป จนกลุ่มผมที่เคยมีกัน10กว่าคน จนต่อมาเหลือเพียง5-6คนเท่านั้น มีหนึ่งคนในกลุ่มที่ทำตัวโอ้อวด โดนเพื่อนนินทาลับหลังและตัดสินให้ออกจากกลุ่ม ซึ่งตอนนั้นผมก็เห็นด้วยแต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกผิดที่เป็นส่วนหนึ่งในการนินทาและว่าร้ายคนนั้น ผมเห็นถึงการนินทาลับหลังกันได้โดยง่าย แสดงให้เห็นถึงนิสัยที่ต่ำตมของมนุษย์ ซึ่งก็เข้าใจครับว่าแต่ละคนก็มาจากสังคมที่ต่างกันแต่เราก็ควรให้เกียรติกันบนพื้นฐานของคน
ผ่านหลังช่วงสอบมิดเทอมคะแนนออก หลายคนรู้สึกผิดหวังและรับไม่ได้กับคะแนนที่ได้รับมา ซึ่งผมก็เช่นกันครับ คะแนนที่ได้นั้นแย่ แต่ก็ต้องยอมรับว่าประมาทและไม่ตั้งใจให้ดีกว่านี้ การเตรียมตัวก็น้อยผมได้แต่โทษตัวเอง ผมและเพื่อนอีกหนึ่ง ขอบอกเป็นนามสมมตินะครับ ผมและเพื่อนเอ เป็นคนที่ชอบคุยกันเรื่องเรียนครับ เรื่องคะแนนสอบการเรียนอะไรประมาณนี้ครับ ผมเป็นคนที่ได้คะแนนในวิชาคำนวณมากกว่าคนอื่นในกลุ่มแต่คะแนนก็ไม่ได้ดีเด่อะไร พอผ่านพอรอดไปและถนัดแค่วิชาคำนวณผมจึงชอบพูดเรื่องพวกนี้อยู่บ่อยครั้งกับเพื่อนเอ แต่เพื่อนคนอื่นกลับรู้สึกอึดอัดใจที่ผมพูดคุยหรือทักทายด้วยเรื่องเรียน แบบไม่ชอบเพราะเขาเครียด ผมก็เข้าใจครับผมและเพื่อนเอคงจะไม่พูดเรื่องเรียนกับพวกเขาอีก คงพูดแค่เรื่องเล่นเรื่องเที่ยวไปวันๆก็พอ นี่ผมไม่ได้ประชดอะไรนะครับ กลุ่มที่มี5-6คนตอนนี้แยกย้ายกันเป็นคู่เล็กคู่น้อย
บางครั้งผมก็ต้องอยู่คนเดียว ทำให้ผมรู้สึกเปล่าเปลี่ยวและเหงาเหลือเกิน มันช่างไม่เหมือนตอนมัธยมเอาซะเลยผมไม่ชินกับการอยู่ในสังคมแบบนี้เลย ผมรู้สึกแย่เหลือเกิน ผมเหงา… เพื่อนแต่ละคนในกลุ่มก็ไม่ค่อยมาเรียนกันไม่เหมือนช่วงแรก ผมคงจะเรียกกลุ่มไม่ได้อีกแล้วละ แต่ละคนก็ต่างแยกย้ายกันไปทางที่ตัวเองต้องการ แต่ก็ต้องยอมรับในสิ่งที่ตัวเองทำไว้อยู่แล้วว่าผลลัพธ์คืออะไร
ผมเคยคิดจะมีเพื่อนเยอะๆในชีวิตมหาวิทยาลัยแต่นี่แค่เริ่มต้นความฝันก็เริ่มแตกสลายแล้วครับ…
ตอนนี้ก็ขอบคุณที่ผู้อ่านได้ฟังจนจบครับ