ทำไมเด็กสมัยนี้ไม่มีความอดทน สมัยพ่อกับแม่ลำบากมามากกว่านี้อีก ทำแบบนี้พ่อกับแม่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ทำไมเห็นแก่ตัว
เราได้เข้าไปทดลองทำงาน (ปล. ไม่ใช่ทดลองงาน 119วัน) ถ้าชอบก็เข้าสู่การทดลองงานถ้าไม่ชอบก็ไม่จ้างต่อ ซึ่งเราเข้าไปทดลองทำงานได้ 1 อาทิตย์ เรารู้สึกไม่ชอบ และไม่มีการสอนงานให้เรา ทั้งๆที่1อาทิตย์ เราควรได้จับงานบ้างแล้ว พี่ๆในทีมเค้าก็พูดกันว่าพี่สอนงานน้องไม่ได้นะ หัวหน้างานไม่ให้พวกพี่สอนน้อง กิจกรรมที่บริษัทจัด หัวหน้างานก็ไม่ให้เราเข้าร่วม สังคมการทำงานที่นี่ไม่ดีมากๆ คนในทีมด่าหัวหน้าทีม และหลายอย่างอีกมากมาย เราไปได้1 อาทิตย์เราอยากหางานใหม่เพราะเราไม่ชอบ และงานไม่ตรงกับที่เราต้องการ ไปทำงานเราก็กลับมาบ่นกับพ่อแม่ว่าเราไม่โอเครกับงานเพราะเราไปเราก็ไปนั่งอยู่เฉยๆ ไม่มีใครสอน และเราก็ไม่สามารถเรียนรู้ได้ด้วยตัวเอง เพราะเนื่องจากเราทำงานในองค์กร เขาเซตไว้เป็นระบบ เราก็บอกกับแม่ว่าเราอยากจะหางานใหม่ซึ่งตอนแรกแม่ก็บอกแล้วแต่เราเลย แต่พ่อก็ไม่เห็นด้วย จริงๆพวกเค้าหวังไว้มากว่าเราได้งานที่นี่แล้ว ซึ่งเราแค่ทดลองทำงานไม่ได้เข้าไปเป็นลูกจ้างเขาจริงๆ พ่อกับแม่ก็เอาไปประกาศให้ทุกคนรู้ว่าเราได้งานที่นี่แล้ว เราทำงานที่นี่แล้ว ซึ่งจริงๆแล้วไม่ใช่ ถ้าเราทดลองทำงานไม่ผ่านเขาก็จะไม่ให้เราเข้าสู่การทดลองงาน พอเราคุยกับแม่ แม่เข้าใจแล้วว่าเราจะไม่ทำงานที่นี่ เราก็โล่งใจเพราะที่ผ่านมาเราทั้งอึดอัด เครียด กลับมาก็ร้องไห้ทุกวัน แล้วเมื่อวาน เราปวดท้องประจำเดือน ปวดมากๆ เราก็ขอหยุด แม่กับพ่อก็ให้หยุด เราก็นอนตัดสินใจว่า เราจะไม่ทำงานที่นี่แล้ว เราไม่ไปได้ไหม เราอยากออกมาหางานใหม่ เราไม่สนุก เราเครียด วันนี้ตอนเช้าเราเลยตัดสินใจว่าเราจะไม่ไป แล้วค่อยทำเรื่องออก ซึ่งตรงนี้เรายอมรับว่าเราเห็นแก่ตัวจริงๆ แม่เราเข้ามาถามตอนเช้าว่าไม่ไปทำงานเหรอ เราก็ตอบไปว่าเราไม่ไปขอหยุดทบทวนตัวเอง1วัน เราไม่อยากทำงานที่นี่แล้ว หลังจากพูดจบ พ่อกับแม่เราก็ด่าเราว่า ไม่กลัวพ่อแม่อายคนอื่นบ้างเหรอ เห็นแก่ตัวเกินไปปะ คนอื่นจะมองพ่อกับแม่ว่ายังไง แล้วพ่อกับแม่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เด็กสมัยนี้ไม่มีความอดทน สมัยพ่อกับแม่นะ เราพึ่งอายุ 22 พึ่งจบมหาลัย เราอยากค้นหาตัวเองว่าเราชอบอะไร งานไหนที่เราอยากทำจริงๆ ไม่เคยมีวันไหนที่ทำดีแล้วได้รับคำชม ไม่เคยได้ค้นหาตัวเอง ถูกพ่อกับแม่จูงให้ไปในลู่ทางที่พวกเขาตั้งไว้ตั้งแต่เด็กๆ ไม่เคยรู้จริงๆว่าเราอยากเป็นอะไร เราอยากมีชีวิตแบบไหน พอเราออกนอกลู่ทางที่พวกเขากำหนดไว้ เราก็โดนด่า โดนว่าให้ โดนประจานต่อหน้าคนอื่นๆ ประกาศต่อคนอื่นๆว่าเราไม่มีความอดทน เราโง่ ตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ เราก็ซ่อนตัวตน ซ่อนความสดใส จนหาตัวตนจริงๆของเราไม่เจอ จากที่เคยใจเย็น เคยยิ้มง่าย เราก็ตรงข้ามหมดเลย เราผิดไหมที่เราอยากทำงานที่เราชอบ ผิดเหรอที่เห็นแก่ตัวเพียงเพราะว่าเราอยากหาความสุขให้ตัวเอง?
เด็กสมัยนี้ไม่มีความอดทน
เราได้เข้าไปทดลองทำงาน (ปล. ไม่ใช่ทดลองงาน 119วัน) ถ้าชอบก็เข้าสู่การทดลองงานถ้าไม่ชอบก็ไม่จ้างต่อ ซึ่งเราเข้าไปทดลองทำงานได้ 1 อาทิตย์ เรารู้สึกไม่ชอบ และไม่มีการสอนงานให้เรา ทั้งๆที่1อาทิตย์ เราควรได้จับงานบ้างแล้ว พี่ๆในทีมเค้าก็พูดกันว่าพี่สอนงานน้องไม่ได้นะ หัวหน้างานไม่ให้พวกพี่สอนน้อง กิจกรรมที่บริษัทจัด หัวหน้างานก็ไม่ให้เราเข้าร่วม สังคมการทำงานที่นี่ไม่ดีมากๆ คนในทีมด่าหัวหน้าทีม และหลายอย่างอีกมากมาย เราไปได้1 อาทิตย์เราอยากหางานใหม่เพราะเราไม่ชอบ และงานไม่ตรงกับที่เราต้องการ ไปทำงานเราก็กลับมาบ่นกับพ่อแม่ว่าเราไม่โอเครกับงานเพราะเราไปเราก็ไปนั่งอยู่เฉยๆ ไม่มีใครสอน และเราก็ไม่สามารถเรียนรู้ได้ด้วยตัวเอง เพราะเนื่องจากเราทำงานในองค์กร เขาเซตไว้เป็นระบบ เราก็บอกกับแม่ว่าเราอยากจะหางานใหม่ซึ่งตอนแรกแม่ก็บอกแล้วแต่เราเลย แต่พ่อก็ไม่เห็นด้วย จริงๆพวกเค้าหวังไว้มากว่าเราได้งานที่นี่แล้ว ซึ่งเราแค่ทดลองทำงานไม่ได้เข้าไปเป็นลูกจ้างเขาจริงๆ พ่อกับแม่ก็เอาไปประกาศให้ทุกคนรู้ว่าเราได้งานที่นี่แล้ว เราทำงานที่นี่แล้ว ซึ่งจริงๆแล้วไม่ใช่ ถ้าเราทดลองทำงานไม่ผ่านเขาก็จะไม่ให้เราเข้าสู่การทดลองงาน พอเราคุยกับแม่ แม่เข้าใจแล้วว่าเราจะไม่ทำงานที่นี่ เราก็โล่งใจเพราะที่ผ่านมาเราทั้งอึดอัด เครียด กลับมาก็ร้องไห้ทุกวัน แล้วเมื่อวาน เราปวดท้องประจำเดือน ปวดมากๆ เราก็ขอหยุด แม่กับพ่อก็ให้หยุด เราก็นอนตัดสินใจว่า เราจะไม่ทำงานที่นี่แล้ว เราไม่ไปได้ไหม เราอยากออกมาหางานใหม่ เราไม่สนุก เราเครียด วันนี้ตอนเช้าเราเลยตัดสินใจว่าเราจะไม่ไป แล้วค่อยทำเรื่องออก ซึ่งตรงนี้เรายอมรับว่าเราเห็นแก่ตัวจริงๆ แม่เราเข้ามาถามตอนเช้าว่าไม่ไปทำงานเหรอ เราก็ตอบไปว่าเราไม่ไปขอหยุดทบทวนตัวเอง1วัน เราไม่อยากทำงานที่นี่แล้ว หลังจากพูดจบ พ่อกับแม่เราก็ด่าเราว่า ไม่กลัวพ่อแม่อายคนอื่นบ้างเหรอ เห็นแก่ตัวเกินไปปะ คนอื่นจะมองพ่อกับแม่ว่ายังไง แล้วพ่อกับแม่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน เด็กสมัยนี้ไม่มีความอดทน สมัยพ่อกับแม่นะ เราพึ่งอายุ 22 พึ่งจบมหาลัย เราอยากค้นหาตัวเองว่าเราชอบอะไร งานไหนที่เราอยากทำจริงๆ ไม่เคยมีวันไหนที่ทำดีแล้วได้รับคำชม ไม่เคยได้ค้นหาตัวเอง ถูกพ่อกับแม่จูงให้ไปในลู่ทางที่พวกเขาตั้งไว้ตั้งแต่เด็กๆ ไม่เคยรู้จริงๆว่าเราอยากเป็นอะไร เราอยากมีชีวิตแบบไหน พอเราออกนอกลู่ทางที่พวกเขากำหนดไว้ เราก็โดนด่า โดนว่าให้ โดนประจานต่อหน้าคนอื่นๆ ประกาศต่อคนอื่นๆว่าเราไม่มีความอดทน เราโง่ ตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ เราก็ซ่อนตัวตน ซ่อนความสดใส จนหาตัวตนจริงๆของเราไม่เจอ จากที่เคยใจเย็น เคยยิ้มง่าย เราก็ตรงข้ามหมดเลย เราผิดไหมที่เราอยากทำงานที่เราชอบ ผิดเหรอที่เห็นแก่ตัวเพียงเพราะว่าเราอยากหาความสุขให้ตัวเอง?