เรามีเพื่อนน้อยมากให้ระบาย ให้ได้คุยได้ปรึษา เราอยากมีเพื่อนคุย ไม่รู้จะทักหาใคร เราอยู่กับลูกสองคนในห้องเล็ก ๆ ดูแลลูกพิการเอง พยายามหารายได้เอง มันเหนื่อยมาก เหนื่อยกับชีวิตที่ต้องแบก เหนื่อยกับอารมณ์ของลูก แต่ก็สงสารลูกที่เกิดมาแล้วต้องมาเจออะไรแบบนี้ แค่จะบอกว่าตัวเองต้องการอะไรยังทำไม่ได้เลย เราทั้งสงสารและเสียใจที่ลูกเกิดมาเป็นลูกเรา ถ้าเกิดในครอบครัวที่ดีกว่านี้
ลูกคงสบาย บางครั้งเราคิดว่าถ้าวันหนึ่งเราตายไปลูกจะเป็นอย่างไง จะมีใครอยากเลี้ยงลูกเราบ้างมั้ย แค่ทุกวันนี้เราพาลูกไปหาหมอ เราก็ป่วยเดินแทบไม่ไหวก็ต้องอุ้มลูกไปโน้นนี่เพราะไม่มีคนช่วย เราไม่กล้าขอความช่วยเหลือจากครอบครัวเราเลย เพราะกลัวเขามองว่าเราคือภาระ และกลัวว่าถ้าขอความช่วยเหลือไปแล้วพวกเขาปฏิเสธเรากลัวจะยิ่งรู้สึกเสัยใจน้อยใจ เราเลิกกับพ่อน้องไปตั้งแต่น้องได้ขวบเศษๆ มาเจอแฟนใหม่ตอนน้อง 2 ขวบกว่าๆ เขาช่วยดูแลค่าใช้จ่ายตอนนั้นคือดีมาก เราสบายมาก เราไม่ต้องคิดเรื่องค่าใช้จ่าย ไม่ต้องติดเรื่องค่าอุปกรณ์การแพทย์ ค่าเดินทางหาหมอ หรือแม้แต่ค่ากินค่าอยู่ แต่ตอนนี้เข้าเดือนที่4 แล้ว แฟนเราไปหาหมอเพราะเหนื่อย หมอบอกเป็นไตระยะสุดท้าย อยู่ได้ประมาณ 5 เดือน ทุกอย่างมันเร็วไปหมด เราล้มแบบไม่ทันตั้งตัว จนตอนนี้เราก็ยังหาทางออกในชีวิตไม่ได้เลย จะไปหางานอะไรทำ ขายของก็ไม่ได้ สุดท้ายไปหาเหรียญในเกมมาขาย แต่มันก็ช่างยากเหลือเกิน หนูเล่นไม่ค่อยเก่ง เลยได้น้อยมากๆกว่าจะเก็บจนขายได้ก็ 5-6 วันจะได้ 100 บาท เราอยากหายไป เราอยากเริ่มต้นใหม่ เราอยากรีเซ็ตชีวิต เราเหนื่อยมาก จะพูดกับใครก็ไม่ได้ ชีวิตมันช่างเหนื่อยเหลือเกิน
.
ช่วยหนูหน่อยค่ะ หนูควรทำงานอะไรต่อ หนูควรไปยื่นเรื่องขอความช่วยเหลือจากหน่วยงานไหนได้บ้าง หนูต้องทำอย่างไงกับชีวิตที่มันเหมือนตัวคนเดียวบนโลกนี้ดี
แล้วหนูจะเริ่มต้นใหม่อย่างไงได้...
.
ข้อมูลเพิ่มเติม หนูอายุ 24 ลูกหนู 5 ขวบ 4 เดือน
มีโรคประจำตัว ท่อปัสสาวะก็เปิดต่ำ(เพศก็กำกวม)
ไม่มีรูทวาน กระดูกสันหลังยาวเกิน พิการระดับ 1 2 3
.
ขอเล่าความเป็นมาก่อนน้องพิการนะคะ
..ตอนเกิดมาน้องปกติดี มีแค่อวัยวะเพศกับรูทวานที่มีปัญหา แต่โรงพยาบาลที่คลอดเป็นโรงพยาบาลชุมชนเขาไม่เคยเจอเคสแบบนี้เขาเลยฉีดวัคซีนให้แค่เข็มเดียว เขาไม่ได้ฉีดอีกเข็ม ที่เป็นตัวปลูกฝีป้องกันวัณโรค ตอนนั้นหนูเด็กมาก ไม่รู้ว่าลูกแรกเกิดควรได้รับอะไร และ พยาบาลก็ไม่ได้บอกด้วยค่ะว่าให้กลับมาฉีด ทางโรงพยาบาลที่ส่งตัวไปก็เข้าใจว่าทางต้นทางได้ฉีดให้ปกติ จนเอาน้องมาเลี้ยงจนถึงอายุ8 เดือนกำลังหัดเดินหัดเกาะเดินอะค่ะ น้องมีไข้ไม่ลด เข้าวันที่ 3 เราพาลูกไปหาหมอ ช่วงนั้นมันโควิดพอดีเขาไม่ตรวจให้ตอนกลางคืน ไล่กลับ ให้ไปหาหมอรอบปกติ พอหาหมอรอบปกติเขาให้ยาลดไข้มาก่อน ไม่ดีขึ้น อีกวันเราหลับไปอีก ครั้งนี้ให้ยาไข้หวัดใหญ่มา 2 วันผ่านไปไมหายอีก เรากลับไป รอบนี้ตรวจปอด ปอดน้องมีแต่ฝ่าเต็มเลย เขาให้นอนโรงพยาบาล ให้ยาฆ่าเชื้อโน้นนี้นั้น เทสวัณโรคที่ผิว(มันขึ้นจุดแดงจุดมาก) แต่หมอก็ยังไม่ได้ตรวจอะไรต่อ เพราะน้องเริ่มไม่มีไข้ จนเข้าวันที่7 น้องไข้ลดลง แต่น้องตาค้างตาแข็ง กัดฟัน หมอเลยตรวจน้ำไขสันหลัง ผลคือเจอสิ่งผิดปกติ เลยส่งโรงพยาบาลจังหวัด โรงพยาบาลจังหวัดเลยถามว่าทำไมพึ่งส่งมามันน่าจะมีอาการก่อนหน้านี้นิ เราพูดอะไรไม่ได้เลย ตอนนั้นคุณหมอบอกแค่ว่าทำใจไว้หน่อยนะคะคุณแม่และก็รักษายาวว จนจบการรักษาวัณโรค แต่มันทิ้งรอยโรคไว้เพราะเชื้อมันขึ้นสมอง น้องเดินไม่ได้ พูดก็ไม่ได้ ตาก็มองไม่เห็น ทุกวันนี้เราพยายามรักษาอย่างดีที่สุดจนน้องกลับมาเห็นเราแต่ไม่รู้ว่าเห็นเราแบบไหน แค่รู้ว่าเขาเห็นเราก็ดีมากแล้ว แค่ลางๆก็ยังดี หลังจากรักษาวัณโรคจบ เราเลิกกับพ่อน้อง เราก็หนีพ่อน้องไปอยู่ต่างจังหวัด หลังจากปีกว่าๆเราก็ลงมาอยู่ชลบุรีเหมือนเดิม
.
.
ยอมรับว่าส่วนตัวก็ไม่ได้เป็นแม่ที่ดี 100% เราไม่มีปัญญาที่จะเงินได้มากพอที่จะแบ่งพาลูกไปหมอได้บ่อยๆ เราตัดนัดหมอตาออก กับกายภาพที่กรุงเทพออก เพราะเราไม่มีปัญญาไปบ่อยขนาดนั้น หมอนัดทำรูทวารกับท่อปัสสาวะเขาสงสารเลยลงมาดูเคสนี้ให้เป็นพิเศษคือนัดวันเดียวกัน ปกติหมอจะแยกวันตรวจ แต่หมอกายภาพเขามีคิวของเขาบ้างครั้งนัดไม่ตรงกัน เราก็หาไม่ทันจนไม่ได้ไป
ผ่านไปปีกว่า เราพึ่งโทรไปหาโรงพยาบาลอำเภอเพื่อจะขอให้น้องรับกายภาพที่นั้นได้ไหม โชคดีที่เขาบอกว่าบัตรคนพิการมารับการรักษาได้ เลยโชคดีที่น้องจะได้กลับมากายภาพ
.
.
ทุกอย่างมันกำลังจะดีเลย มันกำลังจะดีจริงๆ
แต่เราล้มแล้ว ล้มไม่ทันตั้งตัวเลย
เหนื่อยจนไม่รู้จะต้องอะไรต่อไม่รู้จะไปทางไหน
ลูกคงสบาย บางครั้งเราคิดว่าถ้าวันหนึ่งเราตายไปลูกจะเป็นอย่างไง จะมีใครอยากเลี้ยงลูกเราบ้างมั้ย แค่ทุกวันนี้เราพาลูกไปหาหมอ เราก็ป่วยเดินแทบไม่ไหวก็ต้องอุ้มลูกไปโน้นนี่เพราะไม่มีคนช่วย เราไม่กล้าขอความช่วยเหลือจากครอบครัวเราเลย เพราะกลัวเขามองว่าเราคือภาระ และกลัวว่าถ้าขอความช่วยเหลือไปแล้วพวกเขาปฏิเสธเรากลัวจะยิ่งรู้สึกเสัยใจน้อยใจ เราเลิกกับพ่อน้องไปตั้งแต่น้องได้ขวบเศษๆ มาเจอแฟนใหม่ตอนน้อง 2 ขวบกว่าๆ เขาช่วยดูแลค่าใช้จ่ายตอนนั้นคือดีมาก เราสบายมาก เราไม่ต้องคิดเรื่องค่าใช้จ่าย ไม่ต้องติดเรื่องค่าอุปกรณ์การแพทย์ ค่าเดินทางหาหมอ หรือแม้แต่ค่ากินค่าอยู่ แต่ตอนนี้เข้าเดือนที่4 แล้ว แฟนเราไปหาหมอเพราะเหนื่อย หมอบอกเป็นไตระยะสุดท้าย อยู่ได้ประมาณ 5 เดือน ทุกอย่างมันเร็วไปหมด เราล้มแบบไม่ทันตั้งตัว จนตอนนี้เราก็ยังหาทางออกในชีวิตไม่ได้เลย จะไปหางานอะไรทำ ขายของก็ไม่ได้ สุดท้ายไปหาเหรียญในเกมมาขาย แต่มันก็ช่างยากเหลือเกิน หนูเล่นไม่ค่อยเก่ง เลยได้น้อยมากๆกว่าจะเก็บจนขายได้ก็ 5-6 วันจะได้ 100 บาท เราอยากหายไป เราอยากเริ่มต้นใหม่ เราอยากรีเซ็ตชีวิต เราเหนื่อยมาก จะพูดกับใครก็ไม่ได้ ชีวิตมันช่างเหนื่อยเหลือเกิน
.
ช่วยหนูหน่อยค่ะ หนูควรทำงานอะไรต่อ หนูควรไปยื่นเรื่องขอความช่วยเหลือจากหน่วยงานไหนได้บ้าง หนูต้องทำอย่างไงกับชีวิตที่มันเหมือนตัวคนเดียวบนโลกนี้ดี
แล้วหนูจะเริ่มต้นใหม่อย่างไงได้...
.
ข้อมูลเพิ่มเติม หนูอายุ 24 ลูกหนู 5 ขวบ 4 เดือน
มีโรคประจำตัว ท่อปัสสาวะก็เปิดต่ำ(เพศก็กำกวม)
ไม่มีรูทวาน กระดูกสันหลังยาวเกิน พิการระดับ 1 2 3
.
ขอเล่าความเป็นมาก่อนน้องพิการนะคะ
..ตอนเกิดมาน้องปกติดี มีแค่อวัยวะเพศกับรูทวานที่มีปัญหา แต่โรงพยาบาลที่คลอดเป็นโรงพยาบาลชุมชนเขาไม่เคยเจอเคสแบบนี้เขาเลยฉีดวัคซีนให้แค่เข็มเดียว เขาไม่ได้ฉีดอีกเข็ม ที่เป็นตัวปลูกฝีป้องกันวัณโรค ตอนนั้นหนูเด็กมาก ไม่รู้ว่าลูกแรกเกิดควรได้รับอะไร และ พยาบาลก็ไม่ได้บอกด้วยค่ะว่าให้กลับมาฉีด ทางโรงพยาบาลที่ส่งตัวไปก็เข้าใจว่าทางต้นทางได้ฉีดให้ปกติ จนเอาน้องมาเลี้ยงจนถึงอายุ8 เดือนกำลังหัดเดินหัดเกาะเดินอะค่ะ น้องมีไข้ไม่ลด เข้าวันที่ 3 เราพาลูกไปหาหมอ ช่วงนั้นมันโควิดพอดีเขาไม่ตรวจให้ตอนกลางคืน ไล่กลับ ให้ไปหาหมอรอบปกติ พอหาหมอรอบปกติเขาให้ยาลดไข้มาก่อน ไม่ดีขึ้น อีกวันเราหลับไปอีก ครั้งนี้ให้ยาไข้หวัดใหญ่มา 2 วันผ่านไปไมหายอีก เรากลับไป รอบนี้ตรวจปอด ปอดน้องมีแต่ฝ่าเต็มเลย เขาให้นอนโรงพยาบาล ให้ยาฆ่าเชื้อโน้นนี้นั้น เทสวัณโรคที่ผิว(มันขึ้นจุดแดงจุดมาก) แต่หมอก็ยังไม่ได้ตรวจอะไรต่อ เพราะน้องเริ่มไม่มีไข้ จนเข้าวันที่7 น้องไข้ลดลง แต่น้องตาค้างตาแข็ง กัดฟัน หมอเลยตรวจน้ำไขสันหลัง ผลคือเจอสิ่งผิดปกติ เลยส่งโรงพยาบาลจังหวัด โรงพยาบาลจังหวัดเลยถามว่าทำไมพึ่งส่งมามันน่าจะมีอาการก่อนหน้านี้นิ เราพูดอะไรไม่ได้เลย ตอนนั้นคุณหมอบอกแค่ว่าทำใจไว้หน่อยนะคะคุณแม่และก็รักษายาวว จนจบการรักษาวัณโรค แต่มันทิ้งรอยโรคไว้เพราะเชื้อมันขึ้นสมอง น้องเดินไม่ได้ พูดก็ไม่ได้ ตาก็มองไม่เห็น ทุกวันนี้เราพยายามรักษาอย่างดีที่สุดจนน้องกลับมาเห็นเราแต่ไม่รู้ว่าเห็นเราแบบไหน แค่รู้ว่าเขาเห็นเราก็ดีมากแล้ว แค่ลางๆก็ยังดี หลังจากรักษาวัณโรคจบ เราเลิกกับพ่อน้อง เราก็หนีพ่อน้องไปอยู่ต่างจังหวัด หลังจากปีกว่าๆเราก็ลงมาอยู่ชลบุรีเหมือนเดิม
.
.
ยอมรับว่าส่วนตัวก็ไม่ได้เป็นแม่ที่ดี 100% เราไม่มีปัญญาที่จะเงินได้มากพอที่จะแบ่งพาลูกไปหมอได้บ่อยๆ เราตัดนัดหมอตาออก กับกายภาพที่กรุงเทพออก เพราะเราไม่มีปัญญาไปบ่อยขนาดนั้น หมอนัดทำรูทวารกับท่อปัสสาวะเขาสงสารเลยลงมาดูเคสนี้ให้เป็นพิเศษคือนัดวันเดียวกัน ปกติหมอจะแยกวันตรวจ แต่หมอกายภาพเขามีคิวของเขาบ้างครั้งนัดไม่ตรงกัน เราก็หาไม่ทันจนไม่ได้ไป
ผ่านไปปีกว่า เราพึ่งโทรไปหาโรงพยาบาลอำเภอเพื่อจะขอให้น้องรับกายภาพที่นั้นได้ไหม โชคดีที่เขาบอกว่าบัตรคนพิการมารับการรักษาได้ เลยโชคดีที่น้องจะได้กลับมากายภาพ
.
.
ทุกอย่างมันกำลังจะดีเลย มันกำลังจะดีจริงๆ
แต่เราล้มแล้ว ล้มไม่ทันตั้งตัวเลย