เสียงฟ้าร้องดังมาแต่ไกล เมฆดำก้อนใหญ่อุ้มน้ำเต็มที่ คล้อยเคลื่อนลงต่ำ ต่ำมากจนคล้ายกับว่าจะเอื้อมมือไปถึง เป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่า หยาดน้ำจากท้องฟ้าใกล้จะร่วงหล่นลงมา

สายลมเย็นพัดโชย สัมผัสผิวกาย แต่ผู้คนใต้ท้องฟ้าสีคราม ไม่มีใครสนใจ ต่างคนต่างรีบเร่งเดินทางเพื่อกลับสู่เคหสถาน ให้ปลอดภัย สู่อ้อมกอดอันอบอุ่นของบ้าน ก่อนที่ฝนจะกระหน่ำลงมา

ฉัน...ผู้ยังไม่อยากกลับบ้าน ที่บ้านไม่มีใครรออยู่ จึงเดินเอื่อย ๆ ไปที่ร้านกาแฟเจ้าประจำ ข้างออฟฟิศ

ฉันใช้บริการร้านกาแฟร้านนี้มาเนิ่นนาน ตั้งแต่เข้ามาทำงานที่นี่ใหม่ ๆ

ที่ไม่เปลี่ยนร้าน ไม่ใช่เพราะความอร่อยหรือติดใจในบริการ แต่ฉัน...ผู้ไม่ชอบการเปลี่ยนแปลง

ไม่รู้ว่าเป็นสิ่งดีหรือไม่ ที่คิดเช่นนั้น

 การเปลี่ยนแปลงทำให้ฉันขาดความมั่นใจ ความเปลี่ยนแปลงคือความไม่มั่นคงของชีวิต อาจเป็นเพียงความคิดอันตื้นเขินของฉันเพียงคนเดียว

...แต่ฉันก็พอใจกับมัน...

เมื่อเปิดประตูร้านเข้าไป กลิ่นหอมของขนมปังอบใหม่โชยเข้าแตะจมูก ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อยกับกลิ่นที่ไม่คุ้นเคย

ร้านนี้ไม่เคยอบขนมปัง ทุกครั้งที่ย่างเท้าเข้ามา จะมีกลิ่นกาแฟหอมอบอวลต่างหาก นี่คือการเปลี่ยนแปลง

"สวัสดีค่ะ"

ฉันเอ่ยขึ้นทักทายพี่เจ้าของร้านอย่างคุ้นเคย

กวาดสายตามองไปที่มุมในสุดของร้าน ที่นั่งประจำที่ยังคงว่างเปล่า ยิ้มด้วยความยินดี

ทั้งที่ในร้านตอนนี้ไร้ผู้คน แต่ฉันก็ยังยินดีที่จะนั่งในมุมเดิมที่คุ้นเคย

"สวัสดีครับ"

เสียงตอบกลับมาจากด้านหลังร้าน ทำให้ฉันต้องขมวดคิ้วอีกครั้ง

ทุกครั้งที่เข้ามา จะได้ยินเสียง

"สวัสดีค่ะ"

เป็นเสียงหวานใสของพี่เจ้าของร้านคนสวย

นี่เป็นอีกหนึ่งความเปลี่ยนแปลงที่ฉันไม่ชอบใจ

แต่เอาเถอะ อย่างน้อยก็เป็นเรื่องเล็กน้อยที่พอรับได้ ขออย่าให้มีความเปลี่ยนแปลงมากไปกว่านี้ ไม่อย่างนั้นฉันคงเปลี่ยนไปใช้บริการอีกร้านที่อยู่ไม่ไกลกัน

ร้านนั้นฉันเคยไปบ่อย ๆ ตอนที่ร้านนี้ปิด แต่ฉันชอบ พี่สาวคนสวยและบรรยากาศร้านนี้มากกว่า

ฉันเดินไปสั่งโกโก้ปั่น น้ำหวานแก้วโปรดที่ไม่ว่าอากาศภายนอกจะเย็นชื้นเพียงไร ฉันก็ยังคงสั่งเมนูนี้เสมอ

ชายหนุ่มอายุรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน รีบทำเมนูที่สั่งอย่างคล่องแคล่ว เดินมาเสิร์ฟที่โต๊ะ พร้อมจานขนมเล็ก ๆ หอมกรุ่น

" มัฟฟิน ครับ ผมอบเอง ลองทานดูนะครับ จานนี้เป็นตัวอย่างแจกให้ชิมฟรี อร่อยหรือไม่อร่อยติชมได้เลย ถ้าถูกใจลูกค้า ผมจะเพิ่มเข้าไปในเมนูขนมของร้าน"

ชายหนุ่มพูดอย่างร่าเริงเป็นกันเอง พร้อมส่งรอยยิ้มแสนอบอุ่นมาให้

ฉันรู้สึกแก้มร้อนขึ้นมาทันที รีบก้มหน้าซ่อนจากสายตาของชายหนุ่ม

"ขอบคุณค่ะ"

ฉันตอบไปเพียงเท่านั้น สายตาก้มมองพื้น เหลือบเห็นรองเท้าของชายหนุ่มที่เดินจากไป

ฉันหันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง เห็นสายฝนที่เริ่มพร่างพรมเมื่อสักครู่ กลายเป็นฝนเม็ดหนา บดบังทัศนวิสัยเสียหมดสิ้น มองเห็นเป็นเพียงภาพสีขาวพร่ามัว และละอองน้ำที่ตกกระทบกระจก 

มัฟฟินอบใหม่ ยังอุ่น ๆ เมื่อบิออก ควันสีขาวเบาบางลอยม้วนออกมาจากก้อนขนม พากลิ่นหอมหวานมาด้วย

ขนมอบใหม่ ๆ อร่อยอย่างนี้นี่เอง 

ฉันค่อย ๆ ละเลียดขนมแสนอร่อย จนแทบจะลืมโกโก้ปั่นของฉันไปเลย ทั้งที่ทุกทีฉันไม่เคยสั่งขนมเลยสักครั้งเดียว

 สมองคิดเลยไปถึงเจ้าของฝีมือทำขนมแสนอร่อย หนุ่มหน้าใส แต่งตัวสะอาดสะอ้าน รอยยิ้มเป็นมิตร ท่าทางเป็นกันเอง

ความเปลี่ยนแปลงอาจจะดีก็ได้นะ...

ฝนซาเม็ดลงมากแล้ว แสงอาทิตย์เตรียมลับขอบฟ้า ฉันควรจะกลับบ้านเสียที ก่อนที่ความมืดมิดของรัตติกาลจะมาเยือน

ที่เคาน์เตอร์คิดเงิน พี่เจ้าของร้านคนสวย ส่งยิ้มหวานรออยู่แล้ว มาตั้งแต่เมื่อไหร่ฉันไม่ยักรู้ตัว น่าจะเพลินกับขนมจนไม่ทันสังเกต

"ขนมอร่อยไหมคะ น้องชายพี่เอง เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ เขาไปเรียนทำขนมมา เลยได้โอกาสเตรียมขยายร้านขายขนมเพิ่มเติม" 

เจ้าของร้านบอกทุกสิ่งโดยไม่ต้องถาม ช่างเจรจาเหมือนเช่นเคย

"อร่อยมากค่ะ"

ฉันตอบเพียงแค่นั้น เพราะพูดอะไรไม่ออก ในสมองคิดถึงดวงตาเป็นกันเองคู่นั้น ถ้าพูดเยอะเกินไป เดี๋ยวจะแสดงความคิดที่อยู่ในใจบางอย่างออกมา

รีบจ่ายเงินแล้วรีบออกไปจะดีกว่า

"วันหลังมาอุดหนุนกันอีกนะครับ" 

ชายหนุ่มโผล่หน้ามาจากหลังร้าน ส่งยิ้มหวาน และโบกมือเป็นการอำลา

ฉันได้แต่ยิ้มตอบและพยักหน้าเป็นการรับคำ รีบหมุนตัว กลั้นใจสาวเท้าไปที่ประตู เปิดออกไปอย่างรวดเร็ว

ที่ประตูหน้าร้าน ฉันผ่อนลมหายใจอย่างโล่งอก

บางทีการเปลี่ยนแปลง ก็อาจมีสิ่งดีๆ ก็ได้

คราวหน้า ฉันจะสั่งโกโก้ร้อนกับขนมเค้ก และแอบหวังว่าจะเจอหน้าคนทำขนมอีกครั้ง...