ช่วงหลายๆปีนี้มาหลังๆนี่คลาสเริ่มต้นแทบไม่ต้องดาวน์หรือดาวน์น้อยมากและผ่อนสบายนาน 5 ปีซึ่งเป็นข้อดีสำหรับคนที่อยากขี่แต่ข้อเสียก็มีเพราะแทบไม่ได้คัดคนที่มีคุณภาพทางการเงิน สังคมรวมไปถึงวุฒิภาวะหรือความคิดสักเท่าไหร่ (ที่เจอมาเองนะครับแต่ไม่อยากเหมารวม) มันก็เลยมีโมเม้นที่แบบเอ๊ะเหมือนกันผมเลยเก็บมาคิดเลยมาบ่นๆระบายแค่นั้นครับเพราะก็เจอสังคมที่คล้ายๆกับตัวเองน้อยมากเพราะเขาก็ไปเล่นสาย classic harley triumph แนวนั้นกันแต่ผมชอบ sports อย่างไรก็ตามการที่คนเราจะซื้อรถรุ่นอะไร cc เท่าไหร่ไม่ว่าจะถูกหรือแพงก็ล้วนมีเหตุผลส่วนตัวกันอยู่แล้วและคนเรามีความหลากหลายความคิดและภาระการดำรงชีวิตที่แตกต่างกันไป ทั้งนี่ทั้งนั้นจะรถอะไรก็ไม่สำคัญไม่ว่าจะถูกจะแพง
คนที่วินัยการเงินอาจจะไม่ได้ดีหรือยังไม่พร้อมแต่อยากออกบิ้กไบค์ที่ผมเจอมาเองหลักๆเลยคือมีความคิดอยากได้อยากมีกันทั้งนั้นแม้กระทั่งผมเองซึ่งก็พูดยากเพราะความอยากล้วนๆ...แต่ถึงขั้นที่ว่าติดแบล็กลิสภาระมีเยอะแล้วก็อยากจะออก ถึงขนาดยอมเสียดอกมือ 2 หรือหาไฟแนนซ์ที่ยอมปล่อยจนได้ แต่ผ่อน 10 เดือนหาเปลี่ยนสัญญาเยอะมากในกลุ่มหรือผ่อนไม่จบปล่อยยึดก่อน ไม่จัดการเงินดีๆเอาค่างวดไปซื้อของแต่งก่อน หนักกว่านั้นคือมีครอบครัวก่อนวัยอันควรเรียนไม่จบหน้าที่การงานรายได้ไม่สามารถสูงกว่านี้ แต่จะออกบิ้กไบค์คือผมว่าเหนื่อยนะ.....ถามว่าอะไรควรเป็นสิ่งที่สำคัญกว่าการออกบิ้กไบค์ในกรณีนี้ มันควรจะเป็นความเป็นอยู่ความมั่นคงก่อนมั้ย?
กลายเป็นว่าซื้อรุ่นอะไรก็จะได้สังคมของรุ่นนั้นๆไม่ใช่เฉพาะบิ้กไบค์นะครับแต่ทุกอย่างที่ขายบนโลกนี้เพราะเป็นการแบ่งกลุ่มตลาด ซึ่งบางทีการที่ขับรถรุ่นเดียวกันก็อาจจะโดนเหมารวมไปด้วยว่า user รุ่นนี้ใช้รถแบบนี้เป็นคนแบบนี้ชอบเอาไปขี่แว้นสร้างความเดือดร้อน ซึ่งบางทีมันทำให้ผมอยากขายรุ่นที่ผมใช้ทิ้งเหลือเกินไม่รู้มีใครรู้สึกแบบนี้มั้ยเพราะไม่อยากโดนมองแบบนี้ถึงแม้ว่าผมจะคิดแล้วว่ามันก็แค่มอเตอร์ไซค์แต่ถ้าถามทำไมคนที่ออก Ford ranger ดุดันถึงมันจะชอบมีปัญหาไม่ไปออก Isuzu dmax 1.9 ทั้งๆที่มัน service ง่ายทึกทนก็ด้วยเหตุผลเดียวกันเพราะภาพลักษณ์มันเป็นรถตลาดบรรทุกของที่ใครก็ใช้
บิ้กไบค์แต่ละ cc เท่ากับสังคมกลุ่มรายได้และภาพลักษณ์นั้นๆ
คนที่วินัยการเงินอาจจะไม่ได้ดีหรือยังไม่พร้อมแต่อยากออกบิ้กไบค์ที่ผมเจอมาเองหลักๆเลยคือมีความคิดอยากได้อยากมีกันทั้งนั้นแม้กระทั่งผมเองซึ่งก็พูดยากเพราะความอยากล้วนๆ...แต่ถึงขั้นที่ว่าติดแบล็กลิสภาระมีเยอะแล้วก็อยากจะออก ถึงขนาดยอมเสียดอกมือ 2 หรือหาไฟแนนซ์ที่ยอมปล่อยจนได้ แต่ผ่อน 10 เดือนหาเปลี่ยนสัญญาเยอะมากในกลุ่มหรือผ่อนไม่จบปล่อยยึดก่อน ไม่จัดการเงินดีๆเอาค่างวดไปซื้อของแต่งก่อน หนักกว่านั้นคือมีครอบครัวก่อนวัยอันควรเรียนไม่จบหน้าที่การงานรายได้ไม่สามารถสูงกว่านี้ แต่จะออกบิ้กไบค์คือผมว่าเหนื่อยนะ.....ถามว่าอะไรควรเป็นสิ่งที่สำคัญกว่าการออกบิ้กไบค์ในกรณีนี้ มันควรจะเป็นความเป็นอยู่ความมั่นคงก่อนมั้ย?
กลายเป็นว่าซื้อรุ่นอะไรก็จะได้สังคมของรุ่นนั้นๆไม่ใช่เฉพาะบิ้กไบค์นะครับแต่ทุกอย่างที่ขายบนโลกนี้เพราะเป็นการแบ่งกลุ่มตลาด ซึ่งบางทีการที่ขับรถรุ่นเดียวกันก็อาจจะโดนเหมารวมไปด้วยว่า user รุ่นนี้ใช้รถแบบนี้เป็นคนแบบนี้ชอบเอาไปขี่แว้นสร้างความเดือดร้อน ซึ่งบางทีมันทำให้ผมอยากขายรุ่นที่ผมใช้ทิ้งเหลือเกินไม่รู้มีใครรู้สึกแบบนี้มั้ยเพราะไม่อยากโดนมองแบบนี้ถึงแม้ว่าผมจะคิดแล้วว่ามันก็แค่มอเตอร์ไซค์แต่ถ้าถามทำไมคนที่ออก Ford ranger ดุดันถึงมันจะชอบมีปัญหาไม่ไปออก Isuzu dmax 1.9 ทั้งๆที่มัน service ง่ายทึกทนก็ด้วยเหตุผลเดียวกันเพราะภาพลักษณ์มันเป็นรถตลาดบรรทุกของที่ใครก็ใช้