เรื่องที่เกิดขึ้นคืนหนึ่งในฝันระหว่างนอนหลับได้ให้ความหมายของการมีชีวิตของผม
โดยไม่ว่าบังเอิญหรือตั้งใจฝันครั้งนี้จะเป็นเรื่องราวการตีเเผ่จังหวะชีวิตที่ดีที่สุดของผม
เรื่องย่อ : พี่น้องคนละพ่อสองคนอาศัยอยู่ในบ้านพักเดียวกัน อยู่มาวันหนึ่งพายุใหญ่เข้าพัดผ่านบ้านพักตรงตาพายุ ทั้งสองเลยต้องเเยกกันออกเป็นทั้ง2เส้นทางตามทางที่ครอบครัวทั้งสองคิดว่าเป็นทางที่ดีที่สุดของการมีชีวิต
เรื่อง : เริ่มขึ้นที่บรรยากาศชนบทเเถบทุรกันดารของประเทศหนึ่งรายล้อมด้วยภูเขาเรียงรายร้อยพันที่ปลูกข้าวเป็นนาขั้นบันได ได้มีเด็กสองคนเป็นพี่น้องคนละพ่อในบ้านหลังเดียวกันเมื่อวันหนึ่งพายุใหญ่ที่สุดของปีที่รัฐบาลสั่งเตือนทั้งประเทศให้อพยพ ทั้งสองเลยจำใจต้องแยกกันตามทางเดินของผู้เป็นพ่อทั้งสอง การออกเดินทางเเยกกันของพี่และน้องโฟกัสเป็นเส้นทางเดียวผ่านพี่คนโตที่ขาดทั้งวุฒิภาวะและประสบการณ์เพียงเเต่มีพ่อผู้เป็นความหวังเดียวนำทางตนเดินทางสู่หมุดหมายของการมีชีวิตของตน ผ่านพายุที่เริ่มพัดผ่านเข้ามา เมื่อนั้นแล้วการเดินทางทั้งสองพ่อลูกจึงหยุดที่บ้านพักไม้หลังหนึ่งคือบ้านเก่าๆที่เป็นความหวังอันเล็กน้อยที่ก้าวเล็กๆไม่สามารถเดินต่อไปได้อีก แลเวลาล่วงเลยผ่านมุมมองของพี่ผู้ไร้เดียงสาดิ้นรนมีชีวิตรอดท่ามกลางพายุที่พัดเอาต้นไม้น้อยใหญ่ เศษไม้ท่อนไม้ยักษ์พัดปลิวเสียบบ้านเก่าๆพังทลายผ่านดวงตาเล็กๆที่เฝ้ามองความหวังอันริบหรี่ของตนค่อยๆแตกสลายลงตามพายุลูกใหญ่ที่พัดผ่านไป ปลายทางที่ไม่อาจไปถึงกับวินาทีที่ผ่านไปพร้อมพายุพลันพรากชีวิตของพี่มีปราถนาเเละพ่อผู้ไร้หวามหวังแบบไม่อาจหวนคืนคือจุดจบของความฝันของผมที่สะดุ้งตื่นขึ้นพร้อมกับตั้งคำถามว่าทำไมเราถึงฝันแบบนี้ ซึ่งคงต้องย้อนไปช่วงรีเรทกับชีวิตชาวเชียงใหม่ที่เพิ่งผ่านน้ำท่วมมากับตัวผมที่เฝ้ามองบ้านที่น้ำค่อยๆขึ้นมาท่วมบ้านตนเองที่ทำได้เพียงเเค่เฝ้ามองเเละเก็บของท่ามกลางสถานการณ์น้ำท่วมดั่งตัวละครพี่ชายที่เฝ้ามองเเละดิ้นรนเอาชีวิตรอดท่ามกลางพายุที่พังทลายความหวังของตน
จังหวะชีวิตเเห่งฝันถักทอดวงตาสองคู่ที่ไล่ตามการมีอยู่ของชีวิตตนทั้งสอง
โดยไม่ว่าบังเอิญหรือตั้งใจฝันครั้งนี้จะเป็นเรื่องราวการตีเเผ่จังหวะชีวิตที่ดีที่สุดของผม
เรื่องย่อ : พี่น้องคนละพ่อสองคนอาศัยอยู่ในบ้านพักเดียวกัน อยู่มาวันหนึ่งพายุใหญ่เข้าพัดผ่านบ้านพักตรงตาพายุ ทั้งสองเลยต้องเเยกกันออกเป็นทั้ง2เส้นทางตามทางที่ครอบครัวทั้งสองคิดว่าเป็นทางที่ดีที่สุดของการมีชีวิต
เรื่อง : เริ่มขึ้นที่บรรยากาศชนบทเเถบทุรกันดารของประเทศหนึ่งรายล้อมด้วยภูเขาเรียงรายร้อยพันที่ปลูกข้าวเป็นนาขั้นบันได ได้มีเด็กสองคนเป็นพี่น้องคนละพ่อในบ้านหลังเดียวกันเมื่อวันหนึ่งพายุใหญ่ที่สุดของปีที่รัฐบาลสั่งเตือนทั้งประเทศให้อพยพ ทั้งสองเลยจำใจต้องแยกกันตามทางเดินของผู้เป็นพ่อทั้งสอง การออกเดินทางเเยกกันของพี่และน้องโฟกัสเป็นเส้นทางเดียวผ่านพี่คนโตที่ขาดทั้งวุฒิภาวะและประสบการณ์เพียงเเต่มีพ่อผู้เป็นความหวังเดียวนำทางตนเดินทางสู่หมุดหมายของการมีชีวิตของตน ผ่านพายุที่เริ่มพัดผ่านเข้ามา เมื่อนั้นแล้วการเดินทางทั้งสองพ่อลูกจึงหยุดที่บ้านพักไม้หลังหนึ่งคือบ้านเก่าๆที่เป็นความหวังอันเล็กน้อยที่ก้าวเล็กๆไม่สามารถเดินต่อไปได้อีก แลเวลาล่วงเลยผ่านมุมมองของพี่ผู้ไร้เดียงสาดิ้นรนมีชีวิตรอดท่ามกลางพายุที่พัดเอาต้นไม้น้อยใหญ่ เศษไม้ท่อนไม้ยักษ์พัดปลิวเสียบบ้านเก่าๆพังทลายผ่านดวงตาเล็กๆที่เฝ้ามองความหวังอันริบหรี่ของตนค่อยๆแตกสลายลงตามพายุลูกใหญ่ที่พัดผ่านไป ปลายทางที่ไม่อาจไปถึงกับวินาทีที่ผ่านไปพร้อมพายุพลันพรากชีวิตของพี่มีปราถนาเเละพ่อผู้ไร้หวามหวังแบบไม่อาจหวนคืนคือจุดจบของความฝันของผมที่สะดุ้งตื่นขึ้นพร้อมกับตั้งคำถามว่าทำไมเราถึงฝันแบบนี้ ซึ่งคงต้องย้อนไปช่วงรีเรทกับชีวิตชาวเชียงใหม่ที่เพิ่งผ่านน้ำท่วมมากับตัวผมที่เฝ้ามองบ้านที่น้ำค่อยๆขึ้นมาท่วมบ้านตนเองที่ทำได้เพียงเเค่เฝ้ามองเเละเก็บของท่ามกลางสถานการณ์น้ำท่วมดั่งตัวละครพี่ชายที่เฝ้ามองเเละดิ้นรนเอาชีวิตรอดท่ามกลางพายุที่พังทลายความหวังของตน