จากข้อความธรรมะเหล่านี้ มีความเข้าใจถูก เข้าใจผิดตรงไหน อย่างไร ขอคำแนะนำหน่อยครับ

เพราะอวิชชาเป็นปัจจัย สังขารทั้งหลายจึงมี
เพราะสังขารเป็นปัจจัย วิญญาณจึงมี
เพราะเริ่มแรกทุกสิ่งเกิดจากเราไม่รู้อนาคต
จึงกำหนดเป้าหมาย(Target)เพื่อออกแบบอนาคตที่ต้องการ(Design)

เพราะวิญญาณเป็นปัจจัย นามรูปจึงมี
เพราะนามรูปเป็นปัจจัย อายตนะจึงมี
เมื่อออกแบบแล้วต้องสร้างความหมาย เพื่อเตรียมตัว
จากความหมาย(Meaning)เราสร้างคุณค่า เพื่อเปิดตัว(Value)”

เพราะอายตนะเป็นปัจจัย ผัสสะจึงมี
เพราะผัสสะเป็นปัจจัย เวทนาจึงมี
เมื่อเราสร้างคุณค่า เกิดการรับรู้(Awareness)
เพื่อสร้างความประทับใจแรกพบ(Impact)

เพราะเวทนาเป็นปัจจัย ตัณหาจึงมี
เพราะตัณหาเป็นปัจจัย อุปาทานจึงมี
เมื่อเราสร้างความประทับใจแล้ว เกิดอารมณ์(Emotion)
จากอารมณ์ทำให้เกิดความหลงใหลต้องการ(Demand)

เพราะอุปาทานเป็นปัจจัย ภพจึงมี
เพราะภพเป็นปัจจัย ชาติจึงมี
หลังจากสร้างความหลงใหล เราสร้างนิสัย(Market)
จากนิสัย เราสร้างอัตตา เพื่อให้เกิดความผูกพันธ์(Brand)

เพราะชาติเป็นปัจจัย ชรามรณะจึงมี
ความโศก ความคร่ำครวญ ทุกข์ โทมนัส ก็มีพร้อม
เมื่อมีอัตตาแล้ว เราสร้างความเปลี่ยนแปลง(New Version)
แล้วก็เกิดความทุกข์ในการหาเงิน เพื่อสร้างอนาคต(New Life)

อนิจจัง ให้วาง อย่าติดว่าง 
ทุกขัง ให้นิ่ง อย่าติดคู่
อนัตตา ให้รู้ อย่าติดหนึ่ง 
มรรคต้องเดินทางสายกลาง

ทุกข์ต้องระวัง เพราะถ้าเราประมาท จะเกิดปัญหา
เหตุต้องละทิ้งตัดออกซะ เพราะยังแก้ไขได้ แก้ไขก่อนผิดพลาด
ผลต้องรู้ เพราะผลเปลี่ยนแปลงไม่ได้แล้ว นำมาเป็นตัวอย่าง
มรรคต้องทำ เพราะทุกสิ่งเปลี่ยนแปลงได้

ธรรม รู้ วาง เพื่อสร้างศรัทธา
สมถะ รู้ วาง เพื่อวิปัชนา
ทุกข์ รู้ วาง เพื่อรู้อนัตตา
มรรค รู้ ทำ เพื่อนิพพาน