ความโดดเดี่ยว มันทรมาณจัง

หนูเป็นเด็กม.6 ที่กำลังเข้ามหาลัยค่ะ ย้อนเข้าสู่ช่วงม.2 หนูมีเพื่อนอยู่2คนค่ะ ทุกครั้งเวลาเลิกเรียน หนูกับเพื่อน2คนจะเดินไปเที่ยวห้างกัน บางครั้งก็พากันไปเที่ยวสวนสาธารณะ และพอถึงเวลากลับบ้าน เพื่อน2คนก็พาหนูไปรอรถประจำ มันคือภาพจำในวัยเด็ก ที่เมื่อหนูนึกถึง หนูก็จะสัมผัสได้ถึงความรักที่หนูไม่เคยได้รับจากในครอบครัว และ เคยคุยกันเรื่องแพลนในอนาคตไว้เยอะมากๆ จนเข้าสู้ม.3 เป็นช่วงโควิดค่ะ โรงเรียนเปิดการเรียนการสอนแบบออนไลน์ มันทำให่หนูไม่ได้เจอกับเพื่อน แต่เมื่อมีกิจกรรม มีการฉีดวัคซีนของโรงเรียน หนูก็ดีใจทุกครั้งที่ได้เจอกับเพื่อน พอเข้าสู่ช่วงม.4 ทุกคนก็แยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง หนูอยู่ที่โรงเรียนเดิม ส่วนเพื่อนของหนูก็แยกย้ายกันไปคนละอำเภอ แต่เราก็ติดต่อกันตลอดเวลา มันให้ความรู้สึกเหมือนยังอยู่ด้วยกัน ช่วงม.4-ม.5
หนูเอาเวลาไปใช้กับการเรียนค่ะ เที่ยวเล่นกับเพื่อนคนอื่นๆ แต่พอเข้าสู่ช่วงสุดท้ายของการเรียน นั่นคือ ม.6 หลังเลิกเรียนหนูจะเดินไปนั่งร้านกาแฟคนเดียว เข้าห้างคนเดียว กินข้าวคนเดียว หนูเคยคิดว่าหนูโดดเดี่ยว หนูเคยโดนครูด่าหนูก็เดินไปร้องไห้ในห้องน้ำ ชีวิตหนูไม่มีความสุขเลยค่ะ จนหนูผ่านเทอม1มาได้ ช่วงปิดเทอมทำให้หนูมีเวลาที่จะคุยกับเพื่อน เราแลกเปลี่ยนความคิด เล่าเรื่องความฝันที่เคยพูดไว้ด้วยกันตอนม.2 หนูผ่านความรู้สึกแบบนั้นมาได้ ชีวิตมัธยมของหนูมันไม่สนุกเลยค่ะ แต่หนภูมิใจที่หนูผ่านทุกอย่างมาได้ ทั้งคำนินทา คำด่าจากคุณครู โดนแซะจากคุณครู หนูคิดว่าหนูเก่งที่สุดเลยค่ะ🤍