สวัสดีค่ะ เราอายุ16-17 รู้สึกเหมือนเราเป็นโรคซึมเศร้า แต่พ่อแม่เราเป็นคนตลก เราไม่กล้าเปิดใจพูดกับพ่อแม่เพราะเราไม่เคยแสดงอาการให้เขาเห็น ช่วงนี้เรามีปัญหาชีวิตเยอะมากๆค่ะ เหมือนกับว่าเป็นการเติบโตอีกหนึ่งก้าวก่อนอายุ20 เราไม่มีเพื่อนคบ เราโดนพวกเขาแบนออกจากกลุ่มเพราะเหตุผลที่ว่า เราไม่ดีพอสำหรับพวกเขา เรากลายเป็นคนไม่มีเพื่อน ใช้ชีวิตคนเดียวภายในห้องเรียน ก็มีเพื่อนผู้ชายภายในห้องที่พูดคุยเล็กๆน้อยๆกับเราได้ และที่เสียใจเรามีพี่ชาย2คน คนนึงทำงานเกี่ยวกับเรือนอนที่ทำงานไม่มีเวลาว่างพูดคุยกับเรา ส่วนอีกคนมีลูกและภรรยา ตแนนี้ย้ายอยู่บ้านฝั่งหญิง แต่เขาลืมเราเลยค่ะไม่มาหานานๆทีมา ไม่ค่อยทักหา เราทักไม่ตอบ เขาไม่ซัพพอร์ตเราเลยสักเรื่องไม่ว่าอะไร เราอยากทำอะไรอยากได้อะไรเขาก็เอาแต่ว่า ว่าเราใช้เงินเปลืองทั้งๆที่เราไม่ค่อยได้ใช้ เราเป็นเด็กไม่เที่ยวเลยแต่เราก็พยายามเข้าใจพี่เขาตลอดเพราะเขาต้องใช้ชีวิตของตัวเอง ส่วนพ่อเลี้ยงเราก็ให้แต่น้องไม่ว่าอะไร ไมาว่าจะเป็นการโรงเรียน มือถือ ของใช้ส่วนตัว น้องใช้ทันสมัยทุกอย่าง แต่เรากลับใช้ของรุ่นเก่าๆ แต่เราไม่เคยเรียกร้องเพราะเราไม่ใช่ลูกแท้ๆแต่เรารักพ่อคนนี้มากเลยนะคะเขาเลี้ยงเรามาตั้งแต่เราจำความได้ เวลาอยากได้อะไรอยากทำอะไรแม่ก็ช้วยซัพพอร์ตแต่ถ้ามากไปเราหาเงินด้วยตัวเองค่ะ และเราก็ทำแบบนั้นมาตลอด เราก็แอบน้อยใจที่เราไม่ได้เหมือนน้อง เราเป็นคนร่าเริงมาตลอด พอมาประสบปัญหาแบบนี้พร้อมๆกันมันทำให้ตัวเราแตกสลายไม่มีจิตใจจะใช้ชีวิตต่อเลยค่ะเราควรทำไงดีคะ
เราควรทำยังไงดีหรอคะ