สวัสดีครับ คือ ณ ตอนนี้ ผมได้กำลังศึกษาเล่าเรียนอยู่สถาบันอาชีวะศึกษาในจังหวัดหนึ่ง ซึ่งผมได้เรียนอยู่ชั้นปีที่1 เป็นเด็กใหม่ของสถาบันเเห่งนี้ เริ่มเรื่องเลยละกันครับ ผมได้เข้ามาเรียนในเเผนก..... ซึ่งตอนนั้นมีสมาชิกในห้องเรียนอยู่5คนซึ่งถือว่าน้อยมากเป็นผู้ชายทั้งหมดเพราะเป็นเเผนกที่คนไม่ค่อยเรียนกันมากนัก พอได้เรียนไปสักพักก็ได้มีสมาชิกใหม่ย้ายเข้ามาจากต่างเเผนก ซึ่งเป็นผู้หญิง3คน หนึ่งในนั้นคือคนที่ผมเเอบชอบครับ เขาคนนั้นเป็นคนร่าเริง ยิ้มน่ารัก ชอบเขิน ตัดผมสั้น โครงหน้าเรียวสวยในระดับหนึ่ง ผิวก็ไม่ได้ขาวมาก เสียงพูดบางๆ ไม่ใหญ่มากนัก ส่วนเพื่อนเขาที่เหลืออีก2คนที่มาด้วยกันก็เป็นคนร่าเริงเหมือนกัน มาช่วงเเรกๆเขา3คน ชวนผมคุยเก่งมาก ผมหัวเราะบ่อยมากเวลาอยู่กับพวกเขา เเต่บางทีในความไม่รู้ของพวกเขาก็ล้ำเส้นผมไปบางที เเต่ก็ไม่ได้เคืองใจอะไรมากนัก ผมมีความสุขระดับหนึ่งเวลาได้อยู่กับพวกเขา เเต่ความรู้สึกชอบนี่สิ ไม่รู้มันเกิดขึ้นตอนไหนรู้ตัวอีกทีก็ชอบไปเเล้ว ผมรู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งเวลาที่เขาพร่ำเพ้อถึงคนที่ปลื้ม เวลาที่ใครมากใกล้เขาหรือเวลาที่เขาไปหยอดคนอื่น หึงเเหละเเต่พูดไรไม่ได้ ผมพยายามทำดีกับเขา ช่วยเหลือเขาเพื่อจะหวังว่าเขาเห็นความดีของผมบ้าง เเต่อาจจะไม่เลยมั้ง ในบางครั้งเขาก็ทำตัวน่ารักกับผม หยอดผม ในใจก็คิดว่าเขาคงติดเล่นเเหละมั้ง เเล้วก็ชอบเเนะนำผู้หญิงคนนั้นคนนี้ให้ผมด้วย ไม่รู้จะเเนะนำทำไม ผมเคยบอกชอบเขาไปด้วยนะ เเต่ในเเชท เขาก็อาจไม่ตอบอะ ทำเป็นเฉยๆ พอเช้ามาโรงเรียนตอนเข้าเเถวผมกลัวมากที่จะเจอหน้าเขาเพราะพึ่งได้บอกชอบเขาไป พอเจอหน้าเขาผมจำได้ว่าเขายิ้มเเบบเขินๆนะ เเต่ผมก็หลบหน้าทันทีเพราะอาย เเล้วเขาก็ทำตัวปกติใส่ผม เเนะนำผู้หญิงคนอื่นให้ผมเหมือนเคย จนมาวันหนึ่งผมคิดจะตัดใจจากเขา โดยการไปคุยกับผู้หญิงอีกคน เเต่คุยไปคุยมาไม่นานก็เลิกคุยกันไป เพราะผมรู้ว่ายังชอบเขาอยู่ งงมากกับใจตัวเองเราได้ใช้ชีวิตในวัยเรียนร่วมกัน มีความสุขมาก เขายิ้มสวยมาก ผมมีเเต่ความหวังดีให้กับเขา จนอยู่มาวันนึงเขาเเละเพื่อนกับ2คนก็ได้ออกจากสถาบันไปผมเสียใจเเละเศร้ามากๆ วันสุดท้ายที่ใช้เวลาในวัยเรียนกับเขาผมยังจำได้อีก เขาจับเเขนผมเเล้วจะวาดรูปอะไรไม่รู้ เห็นบอกว่าคาบูกิเเต่วาดไปวาดมาเป็นรูปหัวใจ ผมยังจำใบหน้าที่เข้าวาดรูปบนเเขนผมได้ มันดูสวยมากเวลาที่เขาจะทำอะไรจริงจังหน้าเขาสวยมาก เวลาเขินด้วย สวยไม่เเพ้กันเลย หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้ดจอกันอีกเลย ผมเศร้าหนักมากช่วงเเรกๆ เเต่เวลาก็ช่วยเยียวยาใจในระดับหนึ่ง จนอยู่มาวันหนึ่งผมได้เจอกับเขาอีกครั้ง เขาดูสวยมากกว่าตอนที่เรียนด้วยกัความรู้สึกเดิมก็กลับอีกครั้ง มารู้ตัวอีกทีคือผมยังไม่เลิกชอบเขาเลย ไม่ใช่เลิกรัก ผมรักเขาไปเเล้ว จนผมกลั้นน้ำตาเอาไว้ กลั้นไว้หนักประมาณนึง เเละเราได้คุยกันเเปปเดียวเเล้วเขาก็ไป คำสุดท้ายที่เขาพูดกับผมคือ ไปเเล้วนะ ผมบอกไปว่า ค่อยเจอกัน เเล้วเขาก็เดินจากไป จบเเล้วครับเรื่องราวของการเเอบรักเพื่อน ในวินาทีนี้ที่ผมเขียนกระทู้ ผมยังรักเขาอยู่ครับ ผมมีเเต่ความหวังดีให้เขา ไม่ได้หวังอะไรตอบเเทนเเม้สักอย่าง ไม่ได้หวังให้เขามาชอบผมกลับด้วย เเล้วทำไมไม่บอกเขาไปน่ะเหรอเผื่อสงสัย ผมรู้ว่าเขายังอยากเป็นเพื่อนกับผมอยู่เเละผมก็ยังอยากเป็นเป็นเพื่อนกับเขา จึงมาบอกในพันทิพเเห่งนี้ ขอบคุณครับสำหรับผู้ที่อ่านจบ..... ของให้ทุกๆคนมีความรักที่สมหวังกันนะครับ อิอิ