รู้สึก​ไร้ค่า

เราเป็นแม่บ้านที่อาศัยอยู่ต่างประเทศ​ มีลูก​3 คน​อายุ​7,5,3 ปีตามลำดับ​ก่อนหน้านี้ชีวิตมีความสุขดี​ จนวันหนึ่งได้รับเงินส่วนแบ่งจากมรดกที่ไทยจำนวนหนึ่ง​ เราตัดสินใจ​นำเงินมาให้สามีทำธุรกิจ​ จากนั้นธุรกิจ​ได้ปิดตัวลงในเวลา 1ปีครึ่ง​ ครอบครัว​ติดลบ​สามีกู้ยืมเงินมาใช้ในธุรกิจ​ บ้านที่มีต้องขาย​ ลูก​ 2 คนต้องส่งกลับไทยเพื่อให้พ่อแม่ช่วยเลี้ยง​ ส่วนคนโตอยู่​กับเราที่นี่

เราออกไปทำงานไม่ได้เนื่องจาก​เจ้าหนี้ทำการประจานสามีแล้วมีรูปครอบครัว​ติดไปด้วย​ ญาติทางสามีตัดขาด​ ส่วนญาติที่ไทยของเราก็เช่นกัน เราไม่สามารถออกไปทำงานได้เนื่องจากกลัวถ้าออกไปข้างนอกจะโดนทำร้าย​ ก่อนแต่งงานเรามีอาชีพที่ดีที่ไทย​ หลังแต่งงานเราทำงานบริษัทเอกชนที่ต่างประเทศ​ แต่ตอนนี้อายุเกินจึงไม่สามารถกลับไปทำงานได้ และวีซ่าที่เราถืออยู่ไม่สามารถทำงานที่ไม่มีบริษัท​รับรองได้​ ขายของตามร้านอาหารก็เสี่ยงที่จะถูกจับ​ เราไปสมัครงานก็มักจะถูกปฏิเสธ​เนื่องจากนายจ้างไม่อยากเสียเวลาไปเดินเรื่องเอกสารให้​ ไม่เหมือนกับบริษั​ทที่เราเคยทำงานก่อนหน้านี้​

ตอนนี้เรามีหนี้สินบัตรเครดิต​ เอาที่ดินไปจำนองที่ไทยเพื่อเอาเงินมาช่วยสามีตอนทำธุรกิจ​ ตอนนี้เราเช่าบ้านอยุ่​ ค่าใช้จ่าย​เดือนชนเดือน​ อยากพาลูก2คนกลับมาอยู่ด้วยก็ไม่ได้

ลูกคนที่2เป็นเด็กพิเศษออทิสติค​ ค่าเรียน​ที่นี่ก็แพงมาก​ก่อนหน้านี้สามีไม่ยอมรับว่าลูกป่วย​ เราพาลูกกลับไทยไปรักษา​ประมาณ​6 เดือน​ ค่าใช้จ่ายเกือบ​ 2 แสนบาท​ เพราะต้องเรียนตัวต่อตัวรายชั่วโมง​ ตอนนั้นเรามีเงินเราจ่ายคนเดียวทั้งหมด​ พอกลับต่างประเทศ​ค่ารักษา​เดือนละประมาณ​ 12,000บาทเราจ่ายเองทั้งหมด​ ที่นี่หากรักษากับรัฐบาล​ต้องรอคิวนานและไม่ดีเท่าที่ควร​ ไม่เหมือนที่ไทยที่มีโรงเรียนสำหรับเด็กพิเศษ​โดยเฉพาะและค่าเรียนฟรี

พ่อแม่เราก็อายุมากแล้ว​ พ่อป่วยมีโรคประจำตัว​ ท่านทั้งสองเป็นข้าราชการ​บำนาญ​ ท่านเห็นใจเราจึงช่วยดูแล​ลูกให้​ เราอยากกลับไปใช้ชีวิต​ที่ไทย​ แต่ก็สงสารลูกคนโตไม่อยากพากลับมาลำบากด้วย​ เรามองว่าถ้าลูกอยู่​ที่นี่​เค้าจะได้เปรียบ​ทางด้านภาษา​ อังกฤษ​+จีน(จีนกลางและกวางตุ้ง)​ เราคิดอยากจะจบชีวิต​หลายครั้ง​แต่สงสารลูกๆ​ เพราะเรารู้ว่าสามีไม่มีความสามารถ​ในการดูแลลูก​ เค้าไม่เคยเลี้ยงลูก​เลย​ และเราสงสารแม่ที่ต้องมาเลี้ยงลูกให้เพิ่มอีกคน

ชีวิต​ต้องไปทางไหนต่อ​ ตื่นมาร้องไห้ทุกวัน​ ก่อนนอนร้องจนหลับ​ บางวันไม่อยากจะตื่น​ เราซัพพอร์ต​สามีจนชีวิตพัง​ เราต้องทำยังไงต่อไป​ 

เรามีความรู้​และวุฒิการศึกษา​แต่งานที่ไทยไม่สามารถครอบคลุม​ค่าใช้จ่ายที่เราติดลบได้​ 

ขออภัย​นะคะที่อาจเรียบเรียง​คำพูดไม่ถูก​ มันสับสน​ มันว้าวุ่น​ใจ​ ก่อนหน้านี้เราได้พูดคุย​กับจิตแพทย์​ แต่ตอนนี้ไม่มีเงินไปรับยา

​สามีไม่เคยเข้าใจว่าเราเป็นอะไร​ มีแต่พูดว่าถ้าไม่ช่วยก็เลิกร้องไห้เถอะ​ เราเสียใจนะเพราะเราช่วยจนไม่มีทางที่จะช่วยแล้ว​​ จึงได้เขียนไดอารี่ไว้อ่าน​ และมาระบายในนี้​