ตั้งแต่จบม.6มา เราก็ออกจากบ้านมาใช้ชีวิตคนเดียว
เพราะที่บ้านมีปัญหามากมาย ทั้งมีคนติดยาแล้วก็ติดเหล้าอยู่ในบ้าน แล้วคนที่บ้านก็ทะเลาะกันทุกวัน เรารู้สึกเสียสุขภาพจิตมากๆ แล้วก็อยู่แบบระแวงคนติดยา มันเริ่มเป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนเราขึ้นม.1 จนตอนจบม.6 เราก็รู้สึกว่ามันไม่ปลอดภัยจริงๆ แล้วที่บ้านก็ไม่ส่งเราเรียนต่อแล้ว จริงๆก็ไม่ค่อยให้เงินเราตั้งแต่ตอนขึ้นม.6แล้ว แต่ก็มีข้าวให้กินทุกวัน แล้วเราก็กู้กยศ เลยพอมีเงินไปรร.
เลยตัดสินใจออกจากบ้านมาหางานทำที่กทม.มาพร้อมเงินเก็บก้อนนึง ที่ได้จากการกู้กยศด้วย เราออกมาโดยที่ไม่บอกใครเลย มาอยู่ได้10วัน พึ่งจะมีคนตามหา เพราะคงคิดว่าเราไปนอนบ้านญาติอีกคน จริงๆก็เสียใจ ออกมาตั้งหลายวันพึ่งจะมีคนนึกถึงเรา
ตอนแรกกะว่าจะทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย แต่ลองดูแล้วมันไม่น่าจะไหว เราได้งานเป็นรปภ.อยู่ในบริษัทนึง ที่เลือกงานนี้เพราะได้เงินเดือนตั้ง15k เงินที่ติดตัวมาก็เอาไปเช่าหออยู่แล้ว ทั้งค่ามัดจำอะไรอีก ก็เหลือไม่กี่บาท เลยอยู่ได้ไม่กี่วัน พอทำงานไปได้อาทิตย์นึง เราก็ไม่ได้ไปทำต่อ เพราะไม่มีเงินกินข้าว มีแต่ค่ารถไปทำงาน ถ้าไม่กินข้าวก็น่าจะทำงานไม่ไหวแน่ๆ เพราะเป็นลมง่าย เลยตัดสินใจออกมาเลย
ตอนนั้นเครียดมาก ไม่รู้จะทำไงต่อ เคยคิดสั้นๆอยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่กล้า
แล้วเราก็ไปเจองานงานนึง มันออกจะเทาๆหน่อย แต่ไม่ได้หลอกลวง เอาเปรียบคนอื่น หรือทำให้ใครเดือดร้อน เพราะงานนี้ทำให้เราอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้
เวลาก็ผ่านมา4ปีแล้ว ผ่านอะไรมามาก แต่ตอนนี้เราก็เครียดกับงานด้วย อยากเก็บเงินให้ได้เยอะๆแล้วออกจากงานนี้ไวๆ อยากกลับไปเรียนต่อ แต่ก็เก็บเงินได้ไม่มากพอสักที
เราไม่มีคนให้ปรึกษา เหมือนอยู่คนเดียวบนโลก เพื่อนก็ไม่มี เพราะเราไม่น่าคบ เราทำงานไม่ดี ไม่ได้เรียนต่อ
เราเหนื่อย เราเครียดจากการทำงาน เพราะทุกที่มันก็มีการแข่งขัน เราโดนเอาเปรียบแต่เราก็ต้องอดทน พูดอะไรไม่ได้ บางที่ก็กดดันตัวเองมากๆ ว่าต้องทำให้ดีต้องมีเงินเยอะๆ เพราะถ้าวันนึงไม่มีเงินขึ้นมาก็ไม่รู้จะพึ่งพาใครดี ชีวิตมันเหงา โดดเดี่ยวสุดๆ ไม่รู้จะคุยกับใคร ไม่เคยได้ระบายออกไป ตอนนี้เราเริ่มเหนื่อย เราท้อ ไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตต่อ มันเหนื่อยมากแล้ว อยากหยุดไว้แค่นี้ รู้สึกขอบคุณตัวเองมากๆที่อยู่ได้มาถึงทุกวันนี้ เก่งมากแล้ว ถ้าเราผ่านชีวิตช่วงนี้ไปได้อีกก็คงจะดี
รู้สึกแย่มาก ดิ่งมาก ไม่รู้จะเอาไงกับชีวิตต่อดี
เพราะที่บ้านมีปัญหามากมาย ทั้งมีคนติดยาแล้วก็ติดเหล้าอยู่ในบ้าน แล้วคนที่บ้านก็ทะเลาะกันทุกวัน เรารู้สึกเสียสุขภาพจิตมากๆ แล้วก็อยู่แบบระแวงคนติดยา มันเริ่มเป็นแบบนี้ตั้งแต่ตอนเราขึ้นม.1 จนตอนจบม.6 เราก็รู้สึกว่ามันไม่ปลอดภัยจริงๆ แล้วที่บ้านก็ไม่ส่งเราเรียนต่อแล้ว จริงๆก็ไม่ค่อยให้เงินเราตั้งแต่ตอนขึ้นม.6แล้ว แต่ก็มีข้าวให้กินทุกวัน แล้วเราก็กู้กยศ เลยพอมีเงินไปรร.
เลยตัดสินใจออกจากบ้านมาหางานทำที่กทม.มาพร้อมเงินเก็บก้อนนึง ที่ได้จากการกู้กยศด้วย เราออกมาโดยที่ไม่บอกใครเลย มาอยู่ได้10วัน พึ่งจะมีคนตามหา เพราะคงคิดว่าเราไปนอนบ้านญาติอีกคน จริงๆก็เสียใจ ออกมาตั้งหลายวันพึ่งจะมีคนนึกถึงเรา
ตอนแรกกะว่าจะทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย แต่ลองดูแล้วมันไม่น่าจะไหว เราได้งานเป็นรปภ.อยู่ในบริษัทนึง ที่เลือกงานนี้เพราะได้เงินเดือนตั้ง15k เงินที่ติดตัวมาก็เอาไปเช่าหออยู่แล้ว ทั้งค่ามัดจำอะไรอีก ก็เหลือไม่กี่บาท เลยอยู่ได้ไม่กี่วัน พอทำงานไปได้อาทิตย์นึง เราก็ไม่ได้ไปทำต่อ เพราะไม่มีเงินกินข้าว มีแต่ค่ารถไปทำงาน ถ้าไม่กินข้าวก็น่าจะทำงานไม่ไหวแน่ๆ เพราะเป็นลมง่าย เลยตัดสินใจออกมาเลย
ตอนนั้นเครียดมาก ไม่รู้จะทำไงต่อ เคยคิดสั้นๆอยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่กล้า
แล้วเราก็ไปเจองานงานนึง มันออกจะเทาๆหน่อย แต่ไม่ได้หลอกลวง เอาเปรียบคนอื่น หรือทำให้ใครเดือดร้อน เพราะงานนี้ทำให้เราอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้
เวลาก็ผ่านมา4ปีแล้ว ผ่านอะไรมามาก แต่ตอนนี้เราก็เครียดกับงานด้วย อยากเก็บเงินให้ได้เยอะๆแล้วออกจากงานนี้ไวๆ อยากกลับไปเรียนต่อ แต่ก็เก็บเงินได้ไม่มากพอสักที
เราไม่มีคนให้ปรึกษา เหมือนอยู่คนเดียวบนโลก เพื่อนก็ไม่มี เพราะเราไม่น่าคบ เราทำงานไม่ดี ไม่ได้เรียนต่อ
เราเหนื่อย เราเครียดจากการทำงาน เพราะทุกที่มันก็มีการแข่งขัน เราโดนเอาเปรียบแต่เราก็ต้องอดทน พูดอะไรไม่ได้ บางที่ก็กดดันตัวเองมากๆ ว่าต้องทำให้ดีต้องมีเงินเยอะๆ เพราะถ้าวันนึงไม่มีเงินขึ้นมาก็ไม่รู้จะพึ่งพาใครดี ชีวิตมันเหงา โดดเดี่ยวสุดๆ ไม่รู้จะคุยกับใคร ไม่เคยได้ระบายออกไป ตอนนี้เราเริ่มเหนื่อย เราท้อ ไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตต่อ มันเหนื่อยมากแล้ว อยากหยุดไว้แค่นี้ รู้สึกขอบคุณตัวเองมากๆที่อยู่ได้มาถึงทุกวันนี้ เก่งมากแล้ว ถ้าเราผ่านชีวิตช่วงนี้ไปได้อีกก็คงจะดี