ในสมัยผมเรียนประมาณม.ต้นผมมีต้องขึ้นแสดงการแสดงบทบาทสมมุติการแสดงนึงซึ่งผมต้องใส่กระโปรงขึ้นแสดงวันนั้นเป็นครั้งเดียวที่ต้องใส่กระโปรงต่อหน้าคนอื่นในชีวิตนี้และผมคิดว่าผมคงไม่ใส่อีกแล้ว บอกไว้ก่อนผมไม่ใช่คนที่เบี่ยงเบนทางเพศเอาเข้าจริงๆผมก็ไม่อยากใส่กระโปรงหรอกแต่ต้องใส่เพราะต้องขึ้นแสดงถ้าไม่ขึ้นแสดงครั้งนี้ผมก็ไม่ผ่านวิชาการแสดงแน่นอน

ความรู้สึกก็คือมันหวิวๆนะเพราะว่ากระโปรงมันไม่มีอะไรที่รัดขาเลยส่วนตัวเวลาผมใส่กางเกงผมมักจะใส่กางเกงที่ค่อนข้างรัดขานิดนึงเวลาต้องมาใส่กระโปรงเลยรู้สึกหวิวๆมากๆ ตอนผมอยู่บนเวทีผมต้องต้องเกร็งขามากๆแล้วเอาแต่นับเวลาว่าเมื่อไหร่การแสดงจะจบไป

โชคดีที่การแสดงครั้งนั้นห้องผมดูแค่ห้องเดียวไม่ได้โชว์งานใหญ่ๆก็เลยไม่ได้รู้สึกอายมาก ทำให้ผมเกลียดการแสดงบนเวทีแบบนั้นไปเลยผมจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้วตลอดชีวิตนี้ต่อให้คุณให้เงินผม 10 ล้านผมก็ไม่ทำ เพราะว่าหลังจากนั้นเพื่อนผมก็เอาไปเม้าท์กันใหญ่เลยส่วนตัวผมไม่อะไรกับคำนินทานะแต่มันก็แอบอายอยู่เหมือนกัน