o ไม่มีแล้วบทกลอนคอยอ้อนออด
ไม่มีแล้วอ้อมกอดพร่ำพรอดหา
ไม่มีแล้วรอยช้ำคราบน้ำตา
เหลือเพียงคำอำลา...ที่ฉันรอ

o อีกไม่นานหรอกหนาคงมาถึง
อีกวันซึ่งบอกใจไม่ร้องขอ
อีกวันที่เตือนใจว่าให้พอ
หยุดเพ้อพ้อหยุดสร้าง หวัง ลม ลม

o อยู่ฟังคำที่หมายก่อนหายหน้า
อยู่ฟังคำร่ำลาคราขื่น...ข่ม
อยู่อย่างเตรียมใจพร้อมยอมตรอมตรม
หน้ามิก้มแม้เจ็บ...เก็บน้ำตา

o ถึงสุดท้ายปลายทาง ปล่อยวางนะ
ถึงเขาจะมองผ่านปานไร้ค่า
ถึงถ้อยคำที่หวัง คงค้างคา
เมื่อเวลาจบลง ปลง...ซะใจ



เป็นกระทู้ที่ตั้งเองในรอบหลายเดือน
ด้วยเวลา ด้วยสุขภาพ และหลายๆเหตุผลค่ะ
กว่าจะเป็นหนึ่งบท ดูจะไม่ง่ายเหมือนเมื่อก่อน
ต้องขออภัยไว้ ณ. ที่นี้หากตอบท่านผู้ร่วมกระทู้ล่าช้าไปบ้าง🙏
และ ขอบคุณทุกท่านที่เปิดเข้ามาอ่านค่ะ🌹