ฅนตื่นธรรม คือ มารร้าย และ สัญญาณภัยในความพินาศของพระพุทธศาสนา อย่างแท้จริง

จขกท ก็ยังพิจารณาสิ่งที่ปรากฏเป็นเรื่องโลกๆอยู่ ยังเป็นอามิสทายาทอยู่

หากพิจารณาธรรมชาติที่โลกนั้นเป็นอยู่ อย่างที่ตถาคตชี้ทางไว้ ย่อมไม่เน้นหยิบเอาสภาพสัตว์เหล่าใดมาเน้นติเตียน เพื่อทิฐิตน พวกตน คนของตน ศาสนาตนนั้นพอกพูน

แต่ให้เน้นมาที่ การฟังธรรมใดก็ตามหากผู้ฟังธรรม พิจารณาธรรม ไม่ได้โยนิโสมนสิการเพื่อเห็นสภาพฉันทะที่มันเคลื่อนไปใส่ใจในสิ่งที่กระทบผัสสะได้ล่ะก็

ยังไงก็เป็นอามิสทายาท

ตถาคตมิได้ปฏิเสธหรือผลักไสผู้เห็นผิดนอกลู่นอกทางหรือคนนอกศาสนาใดๆ ท่านไม่เป็นผู้ขวางโลก

แต่อนุโลมไปตามที่โลกนี้ ธรรมชาตินี้เป็นไป

ผู้คน สัตว์ทั้งหลาย นั้นต่างธาตุ ต่างผัสสะ ต่างเวทนา ฉันทะ ต่างความดำริ

มีใครสามารถควบคุมให้คนทั้งโลกเห็นพ้อง มีพฤติกรรม พฤติการณ์ ไปในหนทางเดียวกันได้ทั้งหมด ที่ควบคุมไม่ได้เพราะธรรมทั้งหลายเป็นอนัตตาใช่หรือไม่

แต่ที่ใจมันร้อนรนแสวงหาความถูกต้อง ให้มันดี ให้มันได้ดั่งใจ ก็เพราะทิฐิที่ต่างกัน เมื่อไปผัสสะทิฐิที่ต่างกัน อาการแสวงหาดิ้นรนมันจึงเกิด เกิดวิภวตัณหา

นี่ล่ะจึงเรียกว่าเป็นอามิสทายาท เพราะไม่ได้เห็นธรรม เห็นโลกที่เคลื่อนไหว มีกระแสปรวนแปร ไม่มีว่างเว้น ว่ามันเป็นเช่นนี้ๆ เป็นไปตามสภาพปฏิจจสมุปบาท


=====

ทีนี้ การฟังธรรม หากฟังไม่เป็นมันก็จะมีอาการเพ่งโทษจับผิดเจือ เพือสนองทิฐิในตนให้งอกงาม อันไม่ได้เป็นไปเพื่อล่วงสู่หนทางนำออก (การเสวนาใดๆความรู้ใดๆไม่เป็นไปเพื่อหนทางนำออก สิ่งนั้นคือเดรฉานกถา ไม่ควรถือครองหวังเป็นที่พึ่งพิง)

สังเกตุให้ดี ความมันส์ จะบังเกิด เมื่อผัสสะเราไปกระทบกับทิฐิความต่างใดๆเกิดขึ้น อาการกวัดแกว่งจะสำแดงฤทธิเดช ซึ่งจะไม่สามารถสังเกตุสภาพนี้ได้ หากเป็นผู้โหนลูกตุ้มที่กวัดแกว่งนี่อยู่

สลัดออก กระโจนออกจากลูกตุ้มจึงจะชัดเจนในสภาพที่กวัดแกว่งแส่ส่ายแห่งจิต อันอาศัยสภาพก้อน ต่อม ที่มันอาศัยรับรู้สภาพเหล่านี้ภายใต้ ร้อน เย็น อ่อน แข็ง ตึง ไหว

ขันธ์ทุกๆอนู ทุกเซลล์ ที่แทรกอยู่ทั่วทุกมุม ไม่เคยว่างเว้นจากธรรมชาตินี้

เช่นนี้แล้ว ยังจะเห็นการกล่าวธรรมใดๆ ออกมาจากความเป็นสัตว์ ตัวตน บุคคล ใด หรือไม่

ยังจะต้องตีออกชกหัว กับความเห็นต่างอันเป็นเพียงผัสสะที่มากระทบอยู่อีกหรือไม่

ยังมีศาสนา  ลัทธิความต่างใดๆอยู่หรือไม่ ?

ยังมีการให้ราคากับคำพูดหลากหลาย ต่างภาษา ต่างนัยยะ อยู่รึไม่?

ความแตกต่างแห่งธรรมจากสัตว์ใดๆ ยังมีอยู่อยู่หรือไม่?

…….?
…..?

สรรพสิ่งเสมอเหมือน ไร้ความต่าง

นี่คือรสแห่งสามัคคีธรรม ที่พ้นจากความต่างใดๆอันโลกนิยามและให้ราคาไว้นับไม่ถ้วน

======

ส่วนเรื่องบุคลิกลีลา การแสดงธรรมของแต่ละคนนั้นว่าไม่ได้

จขพ ต้องเข้าใจ ”สภาพวิบากให้ผล“ ซึ่งวิบากที่ให้ผลออกมาเป็นบุคลิก นิสัย หรือวาสนา แต่ละคนนั้นต่างกันไป

หากไม่เข้าใจ จะเอาทิฐิ เอาสัญญา เวทนา ในตน ไปตัดสินว่าคนผู้นี้มีคุณธรรม ไม่มีคุณธรรม ไม่ได้

พระอรหันตสาวก ในสมัยพุทธกาล ยังมีนิสัยในการเรียกพระอรหันต์รูปอื่นๆ ว่า ”คนถ่อย“

แต่ตถาคตท่านก็ไม่ได้ติเตียน เพราะเข้าใจเหตุแห่งวิบาก เข้าใจในสภาพวาสนาของพระท่านนั้น ว่าเป็นสิ่งที่ห้ามไม่ได้

ในเมื่อวิบากใดๆเป็นสิ่งที่ไม่สามารถไปฉุดไปรั้งได้ สิ่งที่นักภาวนาควรกระทำต่อวิบากที่กระทบเหล่านั้นคือ

”สังเกตุดูสภาพทุกขัง ที่มันทนอยู่ไม่ได้นาน แปรปรวนไปตามเหตุปัจจัย“ แค่นั้น

เห็นจิตที่มันเคลื่อนสัดส่ายไปตามเวทนา สัญญา ที่มันระลึกได้ว่า เสียงเช่นนี้ โทนแบบนี้ สีหน้าแบบนี้ เป็นเสียงที่ไม่น่ายินดีเลย ไม่ชอบใจเลย หยาบคายจังเลย

ได้ยิน อะไร ฟวยๆ เอี๊ยๆ กี่ทีๆๆ มันก็กายเคลื่อนจิตเคลื่อนอาการแบบเดิมๆ ห้ามไม่ได้เลย…..วั๊บบ

เนี่ย เห็นแบบนี้ถึงเรียกว่าเป็นนักภาวนาชั้นเลิศ

แค่เฉลียว แค่หมั่นสังเกตุ ไม่ว่าธรรมะสายฮาดคอร์ หรือถ้วยชามกะละมังแตก เอามาฟังธรรมซึ่งหน้าได้หมด

พร้อมจะลองอีกสักตั้งมั้ยล่ะ

ลุยเลยสิรอไร!!