ทำไมคนคุยเก่าถึงลืมยากกว่าแฟนเก่าคะ??

คือเราเคยมีคนคุยคนนึง เขาเป็นลูกครึ่งค่ะช่วงที่ได้คุยกันเขาอยู่ต่างประเทศค่ะส่วนเราอยู่ไทยเขาเป็นคนแรกที่เรากล้าเปิดเผยความเป็นตัวเองกล้าพูดกล้าปรึกษาเรื่องครอบครัว เราโทรคุยกันทุกวัน เขาก็ชอบเล่าเรื่องครอบครัวนู้นนั่นนี่ให้ฟังบ่อยๆ เขาเป็นคนที่นิสัยน่ารักเลยค่ะ เขาเปิดตัวชัดเจนกับเราทุ๊กอย่างจนคิดว่าคงได้พัฒนาคสพ.มากกว่าคนคุยแต่พอคุยกันมา3เดือน ตัวเราเองก็เริ่มมาคิดมาก ว่าเป็นเราเองที่ไม่เหมาะกับเขาเขาค่อนข้างหน้าตาดีเลยค่ะขาวตี๋เพราะเป็นลูกครึ่งเกาหลีส่วนเราก็หน้าธรรมดามาก ตอนนั่นก็คงเป็นความผิดเราที่เลือกจะด้อยค่าตัวเองค่ะ เรารู้สึกไม่เหมาะสมกับเขาทั้งหน้าตาฐานะการเรียนด้วย จนมันเคว้ง คือช่วงนั่นเราพยายามขอเลิกคุยกับเขาบ่อยมากเพียงเพราะอยากให้เขาไปเจอคนที่เหมาะที่ควรแต่ก็มีหลายครั้งที่เขายื้อเราแต่สุดท้าย เเต่ก็เหมือนจะดีเขาก็พยายามบอกให้เราแบบว่าไม่ต้องไปคิดมากแบบนั่นนี่เขาชอบเรา*แต่ก็นั่นแหละมันแบบว่ารู้สึกด้อยมากเหมือน คนต่างชั้นสุดๆเลยค่ะ55555 เราก็เลยเลือกใช้การกระทำบีบเขาออกแทน ตอนนั่นจำได้ว่าน่าจะสอบปลายภาคเทอม1 กำลังสอบเสร็จเหลือ1วิชาพอจะมาเปิดดูทรศ.เผื่ออ่านแนวข้อสอบก็เห็นแชทเขาเด้งมาบอกว่า *เราเลิกคุยกันเถอะ* ยอมรับว่าตอนนั่นใจสั่นแทบทรุดเลยอบากร้องไห้ออกมาแต่ก็ทำไม่ได้เคว้งจนเหม่อ แต่ใจนึงก็โอเคที่เขาจะได้ไปเจอคนดีๆกว่านี้ค่ะ    พอถึงบ้านก็ร้องไห้แบบจิงๆจังๆมันเจ็บจุกไปหมดต้องปล่อยไปทั้งที่ยังชอบมากๆเพราะรู้สึกดีไม่พอ คือมันคิดถึงมากแต่ไม่กล้ากดทัก จนตอนนี้ผ่านมา3ปีแล้วยังลืมไม่ได้เลยค่ะที่ผ่าน3ปีก็มีคนเข้ามาจีบก็ไม่ได้มีผลอะไรต่อใจเลย รูปที่เคยมี แชทที่เคยคุยมันยังอยู่ที่เดิม ทุกวันนี้ยังเพ้อเจ้อในแอคหลุมตลอด5556 อื้มมม*อยากรู้จังเลยค่ะว่าทำไมพอเป็น เลิกคุยกับคนคุยถึงลืมยากกว่าตอนเลิกกับแฟนคะ    


ตอนนี้ก็อยากบอกเขาว่า ตอนนี้เรายังคิดถึงเขาทุกอยากให้กลับมาตอนนี้คิดว่าพร้อมที่จะไม่ปล่อยมือเขาแล้วตอนนั่นมันคงเด็กจนคิดน้อยไปตอนนี้อยากทักไปบอกเขาที่สุดเลย