ขอเกริ่นนำก่อนว่า จขกท. เป็นเด็กสายฟิสิกส์และดาราศาสตร์จ๋าๆในช่วง ม.ปลาย แถบจะหายใจเข้าออกเป็นฟิสิกส์กันเลยทีเดียว ประกอบกับตอนนั้นมีโอกาสเข้าค่าย สอวน. และ สสวท. ฟิสิกส์รวมถึงค่ายเตรียมพร้อมผท.ประเทศของดาราศาสตร์(จขกท ได้เป็นแค่สำรอง ผท.ประเทศ ไม่ได้เป็นตัวจริง) จนกระทั่งถึงช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำตัญที่สุดของชีวิตช่วงหนึ่งก็คือการสอบเข้ามหาลัย ณ ตอนนั้นที่บ้านสนับสนุนอยากให้เรียนต่อด้านแพทย์มากๆเพราะเป็นอาชีพที่มั่นคง และบอกว่าถ้ารับทุนโอฯไปต่อนอกตั้งแต่ ป.ตรี ด้วยผลงานที่ไม่มีผลงานระดับนานาชาติอะไรเลย ถึงไปต่อนอกก็คงไม่ได้มหาลัยชั้นนำแบบ mit หรือ ivy leage หรอก แถมต้องกลับมารับใช้ทุนให้หลวงอีกเป็น 10 ปี ในประเทศที่ไม่สนับสนุนทางด้านวิทยาศาสตร์บริสุทธิ์ ด้วยเหตุผลทั้งหมดนี้ ณ ตอนนั้นผมจึงตั้งใจอ่านหนังสือสอบและสามารถติดคณะแพทย์ชื่อดังใจกลาง กทม.มาได้ในที่สุด หลังจากติดคณะแพทย์มาได้ทางบ้านก็ต่างแห่เยินยอสรรเสริญว่าเป็นชื่อเสียงให้แก่วงษ์ตระกูลเที่ยวเอาไปโม้ในหมู่ญาติพี่น้อง (บางทีก็แอบเสียใจที่ก่อนหน้านี้เราไปแข่งอะไรมามากมายได้เหรียญอะไรต่างๆมากลับไม่มีใครชื่นชมหรือสนใจอะไรเราเท่านี้เลย) ณ ตอนนั้นตัวผมเองก็รู้สึกว่าการเรียนแพทย์มันคงไม่ยากอะไร อยากจะฝืนๆเรียนไปให้จบๆแล้วค่อยไปทำสิ่งที่ชอบ
ตัดภาพกลับมาที่ปัจจุบัน ตอนนี้เรียนอยู่ปี 1 คณะแพทย์หลังจากเริ่มเรียนรู้สึกเหนื่อยและท้อกับการเรียนมากทั้งวิชา biochem หรือ วิชา gross anatomy ซึ่งทั้งสองวิชาที่กล่าวมาต้องท่องจำเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งตัวผมเองรู้สึกเหนื่อยและเครียดมากๆกับการต้องมานั่งท่องจำอะไรขนาดนี้ เรียนไปแล้วรู้สึกไม่มีแพชชันอะไรเลย ต่างจากตอนที่เข้าค่ายโอลิมปิกวิชาการที่ผ่านๆมาๆที่รู้สึกมีความสุขมากทั้งกับการได้นั่งคิด,คำนวน,พิสูจน์ กฏและทฤษฎีต่างๆ ได้เรียนรู้ทฤษฎี ที่แปลกใหม่ทั้ง stat mech,quantum,relativity,cosmology และได้ดิสคัสเรื่องที่ไม่เข้าใจกับทั้งอาจารย์และเพื่อนๆในค่าย
ซึ่งตอนนี้ลองปรึกษาครอบครัวว่าอยากย้ายไปเรียนฟิสิกส์แบบที่ชอบแต่ทางครอบครับก็พยายามต่อต้านและเอาเรื่องของผมไปนินทาว่าผมเป็นคนไม่ได้เรื่องบ้างแหละ เป็นคนไม่มีความอดทนในการใช้ชีวิตบ้างแหละ ทั้งๆที่พวกเขาก็ไม่เคยเรียนหรืออยู่ในจุดที่ผมอยู่แท้ๆ
ตอนนี้รู้สึกเครียดและกังวลมาก ประกอบกับเห็นทั้งเพื่อนรุ่นเดียวกันที่ได้ทำตามฝันรับทุนไปต่อต่างประเทศแล้วเอยหรือเพื่อนที่เขาอยากเป็นแพทย์อยู่แล้วแล้วได้เรียนอย่างมีความสุขเอย ตัดกลับมาที่ตัวเรายังไม่รู้เลยว่าเราถลำลึกมาขนาดนี้ได้ไง หรือมายืนอยู่จุดๆนี้ทำไม กลัวทุกอย่างไปหมดทั้งครอบครัวจะมองเราว่ายังไง ค่าใช้จ่ายต่างๆที่ครอบครัวออกเราจะทำมันเสียเปล่าไปฟรีๆอย่างงี้จริงเหรอ หรือ เพื่อนฝูง ครูบาร์อาจารย์จะมองเรายังไง เราจะเป็นคนที่เหลวแหลกไหมถ้าไม่ได้เรียนแพทย์แบบที่ใครๆต่างหวัง กลัวจะมีอาชีพที่ไม่มั่นคงในชีวิตเลี้ยงดูพ่อแม่ไม่ได้ตามที่ท่านหวัง
ผมควรจะทำยังไงกับชีวิตต่อไปดีครับ ทนต่อไปให้มันจบๆ6ปี หรือลาออกแล้วเดินในทางที่ชอบ ไปเรียนฟิสิกส์แบบที่ฝันจนถึง phd
ควรออกจากคณะแพทย์ดีไหมครับ เพิ่งเริ่มต้นก็รู้สึกท้อแล้ว
ตัดภาพกลับมาที่ปัจจุบัน ตอนนี้เรียนอยู่ปี 1 คณะแพทย์หลังจากเริ่มเรียนรู้สึกเหนื่อยและท้อกับการเรียนมากทั้งวิชา biochem หรือ วิชา gross anatomy ซึ่งทั้งสองวิชาที่กล่าวมาต้องท่องจำเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งตัวผมเองรู้สึกเหนื่อยและเครียดมากๆกับการต้องมานั่งท่องจำอะไรขนาดนี้ เรียนไปแล้วรู้สึกไม่มีแพชชันอะไรเลย ต่างจากตอนที่เข้าค่ายโอลิมปิกวิชาการที่ผ่านๆมาๆที่รู้สึกมีความสุขมากทั้งกับการได้นั่งคิด,คำนวน,พิสูจน์ กฏและทฤษฎีต่างๆ ได้เรียนรู้ทฤษฎี ที่แปลกใหม่ทั้ง stat mech,quantum,relativity,cosmology และได้ดิสคัสเรื่องที่ไม่เข้าใจกับทั้งอาจารย์และเพื่อนๆในค่าย
ซึ่งตอนนี้ลองปรึกษาครอบครัวว่าอยากย้ายไปเรียนฟิสิกส์แบบที่ชอบแต่ทางครอบครับก็พยายามต่อต้านและเอาเรื่องของผมไปนินทาว่าผมเป็นคนไม่ได้เรื่องบ้างแหละ เป็นคนไม่มีความอดทนในการใช้ชีวิตบ้างแหละ ทั้งๆที่พวกเขาก็ไม่เคยเรียนหรืออยู่ในจุดที่ผมอยู่แท้ๆ
ตอนนี้รู้สึกเครียดและกังวลมาก ประกอบกับเห็นทั้งเพื่อนรุ่นเดียวกันที่ได้ทำตามฝันรับทุนไปต่อต่างประเทศแล้วเอยหรือเพื่อนที่เขาอยากเป็นแพทย์อยู่แล้วแล้วได้เรียนอย่างมีความสุขเอย ตัดกลับมาที่ตัวเรายังไม่รู้เลยว่าเราถลำลึกมาขนาดนี้ได้ไง หรือมายืนอยู่จุดๆนี้ทำไม กลัวทุกอย่างไปหมดทั้งครอบครัวจะมองเราว่ายังไง ค่าใช้จ่ายต่างๆที่ครอบครัวออกเราจะทำมันเสียเปล่าไปฟรีๆอย่างงี้จริงเหรอ หรือ เพื่อนฝูง ครูบาร์อาจารย์จะมองเรายังไง เราจะเป็นคนที่เหลวแหลกไหมถ้าไม่ได้เรียนแพทย์แบบที่ใครๆต่างหวัง กลัวจะมีอาชีพที่ไม่มั่นคงในชีวิตเลี้ยงดูพ่อแม่ไม่ได้ตามที่ท่านหวัง
ผมควรจะทำยังไงกับชีวิตต่อไปดีครับ ทนต่อไปให้มันจบๆ6ปี หรือลาออกแล้วเดินในทางที่ชอบ ไปเรียนฟิสิกส์แบบที่ฝันจนถึง phd