หนึ่งในร้อย : จาก ... พระอรรถคดีวิชัย ไปถึง นางสาวอนงค์

ครั้งแรกที่พบเจอกัน เธอคือสาวสมัยเป็นหนึ่งในใจของผู้เป็นน้องชาย เธอรุ่มรวยด้วยรสนิยมวิไล เป็นนักเรียนนอก มากด้วยทรัพย์สิน ประดับด้วยความรู้ และ แนวคิดที่ไม่เหมือนใครคนใด เขาไม่แน่ใจตั้งแต่ต้นว่าผู้เป็นน้องชายจะเอาเธอคนนี้อยู่หรือไม่ แล้วคุณแม่จะว่าอย่างไร แต่กระนั้นชัดก็คือคนในครอบครัว เมื่อน้องขอให้ช่วย เขาก็นับว่าเป็นหน้าที่อันจะต้องพึงช่วยให้น้องสุขสมหวัง  เมื่อประกอบกับความจริงที่ว่าอนงค์เป็นน้องสาวของเพื่อนเก่า เมื่อทางนั้นเขาขอให้ช่วยเป็นบัฟเฟอร์กันผู้ชายคนอื่นออกไป ซึ่งเป็นประโยชน์ต่อน้องชายของตนก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร

พี่ชายของเธอแต่ละคน ช่างสรรหา "ม้าแข่ง" วิ่งเข้ามาในลู่ ไม่มีคนใดน่าไว้ใจเลยซักราย พระอรรถคดีวิชัยตีทุกคนแตกพ่าย ด้วยสติปัญญาและความเป็นสุภาพบุรุษที่มาตั้งแต่เติม ตำแหน่งผู้พิพากษา ได้รับการยอมรับนับถือ ผู้คนต่างให้ความเคารพ แต่ก็เพียงข้างนอกเท่านั้น หากเมื่อกลับมาถึงบ้าน เขาก็คือพ่อใหญ่ ลูกที่คุณนายชื่นไม่เคยภาคภูมิใจ มีเพียงแต่ตำแหน่ง จะว่ายิ่งใหญ่หรือก็ไม่ จะว่ารวยก็ยิ่งแล้วใหญ่ แกน่ะ เหมือนพ่อ ดีแต่ช่วยลูกน้อง เรื่องในบ้านแก้ไม่ได้ ไม่ได้เรื่องอะไรซักอย่าง เขารู้ ... ว่าตัวเองเป็นเช่นนี้ ไม่ถุกใจผู้เป็นแม่นัก ที่ทำได้ คงเป็นการปกป้องดูแลครอบครัว และ โอนอ่อนผ่อนตาม คุณแม่ไป หวังใจว่าลูกคนอื่น ๆ จะไม่โดนเหมือนที่ตัวเองโดน 

คุณพระอรรถคดีวิชัยจึงรับจบทั้งหมดทั้งสิ้น ในทุกเรื่อง ในทุกอย่าง สิ่งที่ไม่ผิดก็กลายเป็นผิด ส่วนที่ผิดแล้วก็กลายเป็นผิดยิ่งกว่า สิ่งเหล่านั้นทับถมยาวนานมาจนคุณค่าตัวเองถดถอยลงเมื่อใดคุณพระเองก็คงไม่ทราบ แม้ข้างนอกเป็นผู้พิพากษา ตัดสินคดีความ แต่ในบ้านมีแต่คนตัดสินคุณพระ พ่อใหญ่น่ะเหรอ กะ แค่ผู้พากษาจะมีชื่อก็ไม่เชิง จะรวยทรัพย์ก็ไม่ใหญ่ พี่ใหญ่นะเหรอ เขาชอบดอกหญ้า เขาไม่ชอบดอกฟ้า เขาไม่ไปแข่งกับใครหรอก ประกอบกับชีวิตสมรส ที่ไม่ยั่งยืน ยิ่งทำให้รู้สึกว่า ไม่สมควรได้รับอะไรที่มันดี ๆ และ คงไม่มีใครที่สนใจคนจืด ๆ ชืดชา อย่างเขาคนนี้

จึงไม่มีทางนึกว่าตนเอง จะเป็น "หนึ่งในร้อย" ของผู้หญิงคนนึง คนที่เพียรเคาะประตูหัวใจมานานกว่าครึ่งปี สาวนำสมัยคนนั้น สดใส ร่าเริง เหมือนแดดจ้าในฤดูใบไม้ผลิ คนที่ทำให้คนอย่างเขาต้องลอบยิ้มอย่างขัดเขิน ทุกครั้งที่อยู่ใกล้เธอ เขาแทบทำอะไรไม่ถูก มือไม้จะวางที่ไหน ประกายตาเคร่งขรึมชืดชากลับแวววาวเหมือนประกายดาว ไม่มีใครนึกเอาจริง ๆ ว่าจะเป็น "เขา" ผู้เป็นที่หมายของอนงค์ ตัวเขาเองก็ไม่นึกนำตัวเข้าไปในสมการ แม้จะรู้ตัวแล้วก็ตามว่าเธอมีความหมายกับหัวใจของเขาเพียงใด เขาได้รู้ตั้งแต่วันนั้น วันที่น้องชายหมายใจจะขออนงค์แต่งงานในโรงหนัง ภาพฝันวูบไหวล่องลอยไปในจินตนาการ ความชิดใกล้ ในคืนฝนพรำ  เมื่อลืมตาตื่นมาพบความจริงก็พบว่าคล้ายขาดอากาศหายใจ เพ้อเจ้อ ... เขาพูดกับตัวเองเช่นนั้น โดยที่รู้แล้วว่าใครที่ทำให้โลกของเขาหมุนไป ใครที่ทำให้หัวใจของเขายังเต้นอยู่

เรื่องของพระอรรถคดีวิชัยไม่เคยง่าย เธอคือผู้หญิงที่น้องชายพรอดพร่ำคำรักให้เขาช่วยรับฟัง ว่ากับอนงค์มันจะเป็นนิรันดร์ไม่มีวางวาย เขาไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเป็นจะเป็นเช่นนั้นหรือเปล่า เมื่อชัดไม่ได้แสดงท่าทีว่ารู้จักน้ำเนื้อจริงใจของอนงค์เลยแม้แต่น้อย แต่กระนั้นเขายังไม่แม้แต่จะคิดว่าจะเสนอตัวเองเข้าไป แต่เขายังอยากรู้ร้อนหนาวของเธอ ยังอยากไต่ถามว่าเธอเป็นอะไร มีสิ่งไหนที่อยากจะเล่าให้ฟัง

ไม่ได้พูดแต่อยากให้รู้

ไม่ว่ายามใดก็ไม่อาจละสายตาจากเธอได้เลย

ไม่ว่ายามใดก็ไม่อาจละหัวใจจากเธอได้เลย

Oh, did I say
That I loathe you?
Did I say that I want to
Leave it all behind?

I can't take my mind off you
I can't take my mind off you