Nomadland
หนังรางวัลออสการ์ อเมริกันเสรีชน ที่คนแบบผมดูแล้วบางช่วงก็ไม่ค่อยอินเท่าไหร่
เรื่องราวของ กลุ่มคนที่เดินทางรอนแรม อาศัยในรถบ้าน แบบค่ำไหนนอนนั่น
หนังเล่าเรื่องผ่านตัวนางเอก (เฟิร์น)ที่ได้รับพิษจากสภาวะเศรษฐกิจถดถอย ทำให้โรงงานเหมืองยิปซั่ม ที่เธอกับสามีปักหลักทำงานและอาศัยอยู่ในบ้านหลังหนึ่งใกล้เหมืองที่ทำงานอยู่ (สามีเธอจากไปไม่นานก่อนที่เหมืองจะปิด ) เมื่อโรงงานปิด รหัสไปรณีย์ถูกยกเลิก ผู้คนอพยพออก ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอจะต้องอยู่ต่อ จึงเป็นที่มาของการเริ่มต้นเดินทาง (เพราะเธอไม่ต้องการมีบ้านอีกต่อไป) เฟิร์นเลยเลือกที่จะขับรถไปเรื่อยๆ และพักอาศัยในแถวที่ทำงานอิสระ ที่เลือกทำ ไม่ว่า ล้างจาน งานครัว งานไซท์ก่อสร้าง รวมถึงงานทำความสะอาดห้องน้ำ ในลานจอดรถแค้มปิ้ง
หนังพาเราไปเจอคนรอนแรมเร่ร่อน ที่เลือกออกมาจากบ้าน เดินทางแบบไม่วางแผนจุดหมายปลายทาง นอนในรถ ด้วยหลากหลายเหตุผล บางคนออกมาจากบ้านเพื่อลืมเรื่องราวที่ผ่านมา หลายคนมาตามหารอยร้าวในใจ และพยายามลบปมเหล่านั้น และในความหลากหลายของชีวิตคนเหล่านั้น ประเด็นที่เรามองเห็นชัดเจนคือ ทุกคนล้วนขาดความมั่นคงในครอบครัวที่ มีบ้านเป็นเหมือนตัวแทนสิ่งยึดเหนี่ยว
เขาและเธอจึงเลือกที่จะทิ้งบ้านออกมา ซึ่งมันออกจากต่างจากวัฒนธรรมบ้านเรา(และผม) ที่ยังมีครอบครัวให้ยึดเหนี่ยว และมีบ้านให้คิดถึง บางช่วงเลยไม่ค่อยอินสักเท่าไหร่ (หลังๆเริ่มไม่แน่ใจแล้วนะครับ ว่าคนเจนต่อมาจะเป็นแบบเดียวกันกับผมหรื่อไม่)
ส่วนประเด็นที่ผมชอบก็มี ชอบตรงที่หนังเล่าเรื่องของคนวัยเกษียณ ผู้สูงอายุ ที่ไม่มีห่วง เป็นอิสระแล้ว เลยเลือกที่จะออกเดินทางไปพบเจอกับสิ่งต่างๆที่เมื่อก่อนคนเหล่านั้นถูกการงานและครอบครัวฉุดรั้งไว้ให้ต้องทำในสิ่งนั้นก่อน
ประเด็นต่อมา..ที่ชอบ ตรงหนังพยายามจะบอกว่า ชีวิตอิสระจริงๆ แล้วอาจไม่มีด้วยซ้ำ เพราะมันต้องแลกมาด้วยต้นทุนเสมอ…เหมือนกับเฟิร์นที่ต้องจำยอมกลับบ้าน เพื่อไปยืมเงินพี่สาว (ไปจ่ายค่าซ่อมรถ) และต้องกลับไปทำงานในโลกของทุนนิยมอีกครั้ง เพื่อนำเงินเหล่านั้นมาใช้หนี้ และใช้ชิวิตอิสระอีกครั้ง
ประโยคที่อิน และชอบมาก และผมก็ใช้เป็นประจำคือ มีตัวละครหนึ่ง เขาบอกว่า การพบพานย่อมมาด้วยการจากลา แต่ว่าการจากลาจริงๆ นั้นไม่มีสำหรับเขา ดังนั้นเมื่อต้องลาใครคนหนึ่ง เขาจะบอกว่า “ไว้เจอกันใหม่นะ" เสมอ
ปล.รับชมได้ทางดิสนีย์พลัสเด้อ✌️
Nomadland
Nomadland
หนังรางวัลออสการ์ อเมริกันเสรีชน ที่คนแบบผมดูแล้วบางช่วงก็ไม่ค่อยอินเท่าไหร่
เรื่องราวของ กลุ่มคนที่เดินทางรอนแรม อาศัยในรถบ้าน แบบค่ำไหนนอนนั่น
หนังเล่าเรื่องผ่านตัวนางเอก (เฟิร์น)ที่ได้รับพิษจากสภาวะเศรษฐกิจถดถอย ทำให้โรงงานเหมืองยิปซั่ม ที่เธอกับสามีปักหลักทำงานและอาศัยอยู่ในบ้านหลังหนึ่งใกล้เหมืองที่ทำงานอยู่ (สามีเธอจากไปไม่นานก่อนที่เหมืองจะปิด ) เมื่อโรงงานปิด รหัสไปรณีย์ถูกยกเลิก ผู้คนอพยพออก ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอจะต้องอยู่ต่อ จึงเป็นที่มาของการเริ่มต้นเดินทาง (เพราะเธอไม่ต้องการมีบ้านอีกต่อไป) เฟิร์นเลยเลือกที่จะขับรถไปเรื่อยๆ และพักอาศัยในแถวที่ทำงานอิสระ ที่เลือกทำ ไม่ว่า ล้างจาน งานครัว งานไซท์ก่อสร้าง รวมถึงงานทำความสะอาดห้องน้ำ ในลานจอดรถแค้มปิ้ง
หนังพาเราไปเจอคนรอนแรมเร่ร่อน ที่เลือกออกมาจากบ้าน เดินทางแบบไม่วางแผนจุดหมายปลายทาง นอนในรถ ด้วยหลากหลายเหตุผล บางคนออกมาจากบ้านเพื่อลืมเรื่องราวที่ผ่านมา หลายคนมาตามหารอยร้าวในใจ และพยายามลบปมเหล่านั้น และในความหลากหลายของชีวิตคนเหล่านั้น ประเด็นที่เรามองเห็นชัดเจนคือ ทุกคนล้วนขาดความมั่นคงในครอบครัวที่ มีบ้านเป็นเหมือนตัวแทนสิ่งยึดเหนี่ยว
เขาและเธอจึงเลือกที่จะทิ้งบ้านออกมา ซึ่งมันออกจากต่างจากวัฒนธรรมบ้านเรา(และผม) ที่ยังมีครอบครัวให้ยึดเหนี่ยว และมีบ้านให้คิดถึง บางช่วงเลยไม่ค่อยอินสักเท่าไหร่ (หลังๆเริ่มไม่แน่ใจแล้วนะครับ ว่าคนเจนต่อมาจะเป็นแบบเดียวกันกับผมหรื่อไม่)
ส่วนประเด็นที่ผมชอบก็มี ชอบตรงที่หนังเล่าเรื่องของคนวัยเกษียณ ผู้สูงอายุ ที่ไม่มีห่วง เป็นอิสระแล้ว เลยเลือกที่จะออกเดินทางไปพบเจอกับสิ่งต่างๆที่เมื่อก่อนคนเหล่านั้นถูกการงานและครอบครัวฉุดรั้งไว้ให้ต้องทำในสิ่งนั้นก่อน
ประเด็นต่อมา..ที่ชอบ ตรงหนังพยายามจะบอกว่า ชีวิตอิสระจริงๆ แล้วอาจไม่มีด้วยซ้ำ เพราะมันต้องแลกมาด้วยต้นทุนเสมอ…เหมือนกับเฟิร์นที่ต้องจำยอมกลับบ้าน เพื่อไปยืมเงินพี่สาว (ไปจ่ายค่าซ่อมรถ) และต้องกลับไปทำงานในโลกของทุนนิยมอีกครั้ง เพื่อนำเงินเหล่านั้นมาใช้หนี้ และใช้ชิวิตอิสระอีกครั้ง
ประโยคที่อิน และชอบมาก และผมก็ใช้เป็นประจำคือ มีตัวละครหนึ่ง เขาบอกว่า การพบพานย่อมมาด้วยการจากลา แต่ว่าการจากลาจริงๆ นั้นไม่มีสำหรับเขา ดังนั้นเมื่อต้องลาใครคนหนึ่ง เขาจะบอกว่า “ไว้เจอกันใหม่นะ" เสมอ
ปล.รับชมได้ทางดิสนีย์พลัสเด้อ✌️