ตั้งแต่เกิดจนตาย มนุษย์เกิดมาไม่ไคิดอะไรคิดแค่ทำในสิ่งที่ตนเองสงสัยไคร่รู้ เมื่อโตขึ้นก็เริ่มมีภาระต้องจัดการมากขึ้น การบ้าน งาน สอบ งานกลุ่ม กิจกรรม การหางานทำ การทำงานเก็บเงิน การสร้างครอบครัว เลี้ยงดูทายาท และเตรียมลาโลกนี้ไปเมื่อแก่ตัวลง ก็รู้สึกแบบที่คิดครับ ว่าทำไมชีวิตผมถึงได้ต้องรับผิดชอบกับหลายสิ่งมากขนาดนี้ สังคมหล่อหลอมให้ผมเป็นเช่นนี้ใช่มั้ย ผมถูกหลอกมาโดยบรรทัดฐานทางสังคมว่าผมต้องเข้ามหาวิทยาลัยใช่มั้ย ผมเหนื่อยกับชีวิตแบบที่คิดไว้นั่นล่ะครับ อยากแค่นอนอยู่เฉย ๆ สบาย ๆ ไม่คิด ไม่รู้สึกอะไรใด ๆ ไม่ต้องใฝ่หา ไม่ต้องทะเยอทะยาน จนเราก็จะหายไปในที่สุด แบบสงบ ๆ ผมว่านั่นคือชีวิตที่ควรเป็น ชีวิตทุกวันนี้ก็เพียงแค่ถูกสังคมทุนนิยมหล่อหลอมให้ทำงานหาเงิน ให้แข่งขันกันเองในสังคม สร้างบรรทัดฐานไปสู่รุ่นต่อรุ่นว่าเขาควรจะมีชีวิตแบบไหนตามที่สังคมต้องการให้เขาเป็น ถ้าสังคมนี้ถูกทำให้เป็นสังคมแบบอุดมคติได้ ทุกคนก็จะมีความสุข ไม่ใช่แค่คนกลุ่มเดียว แต่เป็นทุกคน