แม่พูดใส่หน้าว่า งานไม่ทำอยู่ไร้ค่ามาก น่าสมเพช
 คือ ก่อนหน้านี้เราทำงานอยู่ กทม ได้ประมาณ 2ปีค่ะ ( เราเป็นลูกคนเดียว )
เราทำงานแบบไม่มีปัญหา วันนึงป้าโทรมาว่าแม่ป่วยเกี่ยวกับตาต้องไปโรงบาลในตัวเมือง ซึ่งบ้านเราอยู่บ้านนอกค่ะ ไกลจากตัวเมืองแล้วก็ไกลจากตลาดในชุมชน อารมณ์แบบอยู่บนดอย  เราก็ลางานไปกลับไปบ้านที่พัทลุง พาแม่ไปหาหมอ ตาแม่ต้องใช้เวลารักษานานมากจน กำหน กำหนดลากิจเราหมด
ลาป่วยก็ใช้ได้แค่2วัน เราตัดใจลาออก มาดูแลทุกอย่าง ที่บ้านทำสวนยางพาราค่ะ 3เดือนเกือบ4เดือน ตาแม่หายดี เราก็เลยหางานทำ ที่ไกล้บ้าน
ได้ที่สงขลา เป็นสาวโรงจากที่เราเคยทำคือ ทำงานเอกสาร ได้เงินดีกว่าหน่อยแถมอิสระ มาเป็นสาวโรงงานที่ต้องทนอยู่ในฝูงโรงงานที่ทำเกี่ยวกับอาหาร แช่แข็ง ร่วมกับคนนับร้อยคน เราทนทำได้3เดือน เพราะต้องตื่นตั้งแต่ตี3รอรถรับส่ง ถึงหน้าโรงงานพอดี 7.40-45 ไม่เกิน เลิกงาน6โมง บางวันมีโอที งานที่ทำต้องยืนอยู่ในห้องที่แช่แข็งมือ จุ่มน้ำเย็นๆตลอดทั้งวัน ลาออกเราพักได้3-4วัน ก็หางานใหม่ ได้งานขายเครื่องนอน แต่ก็ต้องนั่งรถไฟไปกลับ 2ชม ต่อวันไม่ขอทำโอทีเพราะต้องกลับรถไฟ มีอยู่ครั้งนึงตกรถไฟ ต้องหารถกลับเอง หลายต่อ เพราะบ้านเราไกลบ้านแถมรถโดยสารเข้าไม่ถึงค่ำแล้วหาวินยากมากค่ะ ทีนี้เราเลย ลาออก มาทำสวน ตลอดเวลาที่เราทำงาน มาแม่ไม่เคยพอใจ อะไรสักอย่าง ตอนทำที่โรงงานแม่ก็ไม่โอเค เปลี่ยนงานมาทำเครื่องนอน ก็ไม่พอใจ 
ทำสวนก็ไม่พอใจ ด่าว่าเราว่าทำตัวไร้ค่า เราอยากกลับ กทม นะคะ แต่ก็ต้องทิ้งแม่อีก เราทำงานเราส่งเงินให้แม่ตลอดจนตัวเองไม่มีเงินสักบาท  เราท้อจริงๆค่ะ