รู้สึกเศร้า เป็นห่วงแม่

เสียใจทุกครั้งที่ทะเลาะกันกับแม่  เสียใจมากๆที่ทะเลาะรุนแรง  

เหนื่อยใจ

พ่อก็ไม่เข้ามาช่วย อะไรเลย พ่อเป็นผู้ชายที่ไร้ประโยชน์มากที่สุดในโลก

แทนที่จะทำให้สถานการณ์เบาลง  กลับปล่อย
คือเป็นผู้ชายที่ไร้ประโยชน์ ที่สุด 

คนเป็นผู้ใหญ่เขาควรจะคิดแยกเเยะเป็น  

แม่เราน่ะ เขาเป็นจิตเภทไปหาหมอมาแล้ว พอกินยา เขาก็อารมณ์สงบลง  แต่เหมือนยายังปรับกับแม่ไม่ได้ เลยจะมีผลข้างเคียงคือง่วงตลอด  ยาบางตัวก้อทำให้ลิ้นแข็ง น้ำลายเยอะ  

แม่กินยาตั้งแต่  ปี 63  64-65-66 เราไม่เคยทะเลาะกันเลย จนถึงปีนี้ 67 ไม่กี่วันที่ผ่านมา เรากับแม่ตีกัน  เลือดออก  พ่อไม่ช่วยพ่อเมิน

เราทะเลาะกับพ่อบ่อยมาก  พ่อเป็นผู้ชายที่เเย่มาก  แม่เราพอไม่กินยาก็จะอาการแบบนี้ คือฉุนเฉียว  หลงผิด   เรากลัวอาการแม่จะหนักขึ้น ไม่มีใครดูแลแม่เลย  มีแต่แม่ดูแลพ่อ  เราเกลียดพ่อมาก โคตรเลย  ไม่ดูแลเมียตัวเอง  ดีแต่ใช้เมียตัวเอง

เราอาจจะเสียสติมั้ง  ไม่รู้เหมือนกันนะ
แม่จะปวดหัวไหมไม่รู้  แต่พวกพ่อ น้องดูมีความสุขดี  แม่ก็ดูมีความสุขมั้ง  แต่สภาพแม่โทรม หน้าหมอง  ตอนแม่กินยา แม่หน้าขาว มาก 

มันอาจจะเป็นความสุขของแม่  หนูคงบังคับแม่ไม่ได้  ถ้าแม่มีความสุขแล้ว ตอนนี้ลูกคนอื่นดูแลแม่ก็โอเค

เราเกลียดพ่อมากจริงๆ  ตอนเด็กๆเรา โกรธ เกลียด กลัวแม่  แต่แล้วเราก็เห็นแม่อาการแย่เรื่อยๆคิดไปคิดมาคิดไปคิดมา พ่อไม่ดูแลแม่เลย  ไม่สนใจอะไรนอกจากดูหนัง   

เรารู้สึกผิดมากที่ทะเลาะกับแม่  

เราไม่เคยรู้สึกผิดที่ทะเลาะกับพ่อ เพราะพ่อไม่เคยแคร์ใคร  นอกจากตัวเอง