คือเรา มีเพื่อนเป็นกลุ่ม เพื่อนเราทุกคนเป็นเด็กเรียนดีหมดค่ะเก่งกันมากแต่เราเป็นคนที่ดูด้อยในกลุ่มเอามากๆ ไม่ใช่ว่าเราเรียนแย่อะไรขนาดนั้น คือกลางๆ ค่ะเราอยู่ห้องพิเศษแต่เราถนัดการวาดรูปเคยไปแข่งบ่อยแต่เราอยากเป็นจิตแพทย์เลยมาต่อห้องนี้แต่เราไม่ได้ถนัดการเรียนอะไรขนาดนั้นเลยค่ะแต่ก็พยายามยุบ้างเพราะเราเป็นที่ร่างกายไม่แข็งแรงป่วยบ่อยก็หยุดบ่อยบางทีครูสอนไม่เข้าใจอีกรุ้ว่าตอนนั้นเราอาจจ่ะพยายามไม่น่าพอเท่าไหร่มั้งแต่ช่วงเทมอ2ก็ดีขึ้นแล้วเราพยายามปรับ แต่ แล้วทีนี้ คือตอนแรกเพื่อนเราก็มีการพูดถึงเรื่องเกรดเราในทางที่แย่มากแต่ตอนแรกก็ไม่คิดไรเพราะเราก็รุ้ว่าเพื่อนพูดขําๆ แต่พอหลังๆ เริ่มเอาเกรดมาเป็นด่าเรา เถียงที่เราพูดไม่ได้ก็พยายามเอาเกรดมาพูดเพราะเราสู้ไม่ได้ เกรดน้อยกว่า ไหนจ่ะฟิวล้อเราอีก มันเหมือนกลายเป็นปมด้อยเลยค่ะ มันมีตอนนึงทีเขารุมว่าเราพยายามเอาเกรดมาด่าเราเหมือนเห็นว่าการได้ด่าคนที่สู้ตัวเองไม่ได้เป็นเรื่องสนุกเป็นเพื่อนกันแต่ทํางี้เลยหรอเออมันก็แรงไปอ่ะค่ะ ตอนนันถือเป็นจุดเกิดปมด้อยเราเลย ทั้งที่ก็ไม่ได้เก่งไปกว่าเราเลยค่ะเราแค่ถนัดไม่เหมือนกันอ่ะ คือแบบเราควรเลิกคุยกับเพื่อนแบบนี้ไหมคะ มันกลายเป็นแผลทางใจที่ขอโทษก็หายไม่ได้ วันนั้นเราร้องไห้หนักมันจุกอกสุดๆ แต่เราก็ไม่ได้ยอมแพ้นะคะ เราปรับตัวอยู่เปลี่ยนแปลงตัวเอง แต่ส่วนนึงที่เราไม่อยากเลิกเพราะบางทีเราก็ช่วยกันมีอะไรไม่เข้าใจก็บอกกันแต่อันนี้มันไม่ไหวจริงที่พวกเขาทําตอนนั้น มันท็อคซิคมากอ่ะ