บทสรุปของการชอบเพื่อน ต่อจากกระทู้เเรกครับ

เกิดขึ้นวันที่ผมเมามากๆผมเลยหลุดพูดไปทุกอย่างถึงจะไม่พูดชื่อเค้าทุกคนที่อยู่ตรงก็จับใจความได้  ผมบ่นถึงเค้าไม่เคยสนใจผมไม่เคยเห็นผมเป็นตัวเลือกด้วยซ้ำ เห็นผมเป็นเพื่อนมั้ยก็ไม่รูเเต่ผมร็สึกว่าผมคงใกล้หลุดพ้นจากความอีดอัดนี้สักที หลังจากผมหลุดพูดไป เพื่อนAก็ ปลอบผมโครตๆ ว่าให้ผมมูฟออนสักที่เค้าไม่ได้รัก(คนที่ผมชอบก็อยู่ด้วยนครับ) เเต่เค้าก็ร็นะว่าใครผมจำได้ลางๆเค้าบอกว่าถึงมันไม่บอกชื่อกูก็รู้เเล้ว เเต่หลังจากวันนั้นผมก็ยังเเอบชอบเค้าอยู่ เเต่มันมีเรื่องเเปลกๆ นายA เริ่มเเปลกๆไป เค้าคอยดูเเลกเเคร คนที่ผมชอบเป็นพิเศษ ใช้ครับเค้าเเอบคบกันอยู่ (เท่าที่เรียบเรียงมาน่าจะก่อนปลอบผมอีก )ทำให้ผมเลิกเลยครับหักดิบชวนไปไหนก็ไม่ไป (ผมเเอบชอบเค้าตั้งเเต่ ปวชหรือประมาณมอ5 เเต่นายAเจอกันตอนมหาลัย) พยามเลิกคิดถึงพยายามทุกอย่าง คิดว่าสักวันคงลืมได้ เเต่ถ้าเจอให้คาบเรียนทุกวันคงยังไม่ไหว เราเป็นกลุ่มเพื่อนสนิทกันครับไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยมาก  เเต่ผมก็ยังเคืองใจนิดๆครับเพราะคิดว่าทำมั้ยAถึงมาปลอบผมทั้งๆที่เค้าก็เเอบคบกันอยู่  เเต่นั้นเหละครับเค้าทั้งคู่ไม่ได้ผิดอะไรเลย ผมต่างหากที่ผิดไปยุ่งในความสัมพันเค้าเอง คิดเองเจ็บเองไปตามระเบียบ ตอนนี้ผมคิดว่าไหนๆก็ไหนเเล้ว มหาลัยผมสอนไม่ค่อยok เท่าไหร เเละ สาขานี้ผมก็ไม่ค่อยชอบ เลยอยากลองย้ายมหาลัย50% ก็เป็นเรื่องเค้าด้วยเหละครับ เพราะอยู่สาขาเดียวกันกับเค้าผมว่าคงยากกลัวทำให้ผมการเรียนตกด้วย เพราะผมไม่อยกคุยกับเค้าเเล้วครับผมอยากพอทุกอย่าง เพื่อนๆพี่ๆคิดยังๆไงครับที่ผมจะย้ายไปที่อื่นเป็นความคิดที่ดีมั้ยครับ ผมคิดว่ามันกระจอกมากๆที่เเค่ผญ คนเดียวผมเป็นสะขนาดนี้ (ผมไม่เคยมีเเฟนมาก่อนเเละเค้าก็เป็นคนเเรกที่ผมพยายามขนาดนี้) ถ้ามาเห็นคงรู้กูไม่ได้โกรธเกลียด เเค่สำหรับกูมันอยู๋ไม่ไหวเเล้วจริงๆ