อยู่ด้วยกันทุกวัน แต่ยังทำทุกอย่างคนเดียว 
=> วันที่ป่วยยังต้องไปซื้อยาเอง ทำกับข้าวเอง ทั้งๆที่อยู่กับแฟน แฟนไม่เคยถามเลยว่าเป็นยังไงบ้าง กินยาหรือยัง ไออยู่ข้างหูยังไม่ถามไถ่กันสักคำ 
กลับกันวันที่แฟนป่วย ฉันหายา หาข้าว ทำงานที่เดียวกัน เดินเสริฟความห่วงใยทุกชม. 
=> วันที่เราเครียดเรื่องครอบครัว เก็บใว้ในใจจัดการความรู้สึกและจัดการปัญหาเอง (เพราะเครียดเลยป่วยเรื้อรังแบบยาวนาน 1 สัปดาห์) 
กลับกัยวันที่แฟนเครียดเรื่องครอบครัวฉันถามทุกวันว่าครอบครัวคุณโอเครหรือยัง เห็นเขาเครียดเลยเก็บปัญหาของตัวเองใว้คนเดียว ใว้เล่าตอนที่แฟนหายเครียด แต่จะหายเครียดเมื่อไหร่ ไม่รู้.....
=> ทุกๆ วันสำคัญจะมีฉันที่คอยเซอร์ไพร์ ให้ของขวัญตลอด คอยย้ำเตือนว่าวันนี้วันสำคัญของเราสองคนนะ รู้สึกดีมากๆนะคะที่ได้เป็นผู้ให้ ไม่เคยหวังว่าจะได้รับอะไรตอบแทน แต่ฉันขอแค่คำพูดดีๆ หรือการกระทำที่แสดงออกว่ารักฉันบ้าง ก็พอ
=> เรื่องเงินปัญหาบ้านแตก ทุกอย่าง 50% แต่ถ้าฉันไม่มี ฉันผิดไหมที่จะไม่ไป หรือไม่กิน อันนี้คิดคนเดียวจนปวดหัว

พิมพ์ไปก็ร้องไห้ไปนะคะ พยายามไม่คิดมากกับทุกสิ่งที่เจอแต่มาเหนื่อยสุดๆตรงป่วยนี่แหล่ะ พอหายป่วยแล้วค้นพบเลยค่ะ ว่าแบบนี้ก็อยู่คนเดียวได้นะ จับเข่าคุยกันแล้วค่ะถามทุกคำถามว่า ทำไมไม่ห่วงใยกันบ้างเลย คำตอบที่ได้...คือไม่มีคำตอบ

ควรอยู่หรือไปดีคะ เหมือนตอนนี้รักเราไม่เท่ากันเลยค่ะ น้อยใจจนหัวใจไม่เหลืออะไรแล้ว 
จะเดินออกไปก็คิดถึง อยู่ต่อก็มีแต่ช้ำใจ