วายุพักรับดอยหลั่ง1.7พลบ

ความมืดหนาทึบโอบล้อมร่างของเขาอีกครั้ง ห้องไม้เก่า ๆ ส่งกลิ่นอับชื้นเหม็นสาบจนแทบคลุ้งไปทั่วจมูก ทุกลมหายใจคือการฝืนทน เสียงไม้ลั่นเอี๊ยดอ๊าดทุกครั้งที่เขาขยับกายเหมือนคุกที่คอยตอกย้ำว่า— เขาไม่

เช้าวันนั้น แสงแดดลอดผ่านหน้าต่างกระจกเข้ามาในห้องพักเล็ก ๆ ที่ยามินทร์เช่าไว้ เขาตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกอึดอัดจากฝันเมื่อคืน ความทรงจำยังติดค้างอยู่ในใจ เสียงชายชุดขาวยังดังก้อง “เลือกเปิดปร