อาจารย์ที่ปรึกษาป.โท บอกให้เราไปหาที่ปรึกษาคนอื่น

สวัสดีครับตอนนี้ผมเรียนป.โท อยู่ที่มหาลัยแห่งหนึ่งครับตอนเทอมแรกก็เรียน Cousre work ปกติครับ ส่วนเทอม 2 ก็เริ่มทำวิจัยครับ ผมก็เลือกอาจารย์ที่ปรึกษาท่านหนึ่งครับ ท่านเป็นคนดีมากครับเข้าอกเข้าใจผมในตอนแรก ตอนแรกผมก็มีความสุขมากครับที่อยู่ในแลปเขา แต่พอมาช่วงที่ผมต้องเลือก Hypothesis รวมถึง Scope ของงานวิจัย ครั้งแรกผมก็นำเสนอต่อเขา เขาก็ยังไม่ accept ก็ฟังที่เขาแนะนำไป ผมก็กลับไปแก้ครับเป็นครั้งที่ 2 แล้วนำมาเสนอเขาอีกครั้งครั้งนี้ก็ยังไม่ accept อีกเขาก็ค่อนข้างโมโหครับ ออก action แต่ที่ผมเสียใจมากสุดๆ เลยคือ อาจารย์เขาว่าผมว่าผมไม่ขยัน ผมขี้เกียจ ซึ่งในประเด็นนี้ผมก็ขอโทษเขาไปบอกว่าเป็นความผิดเขา แต่จริงๆ แล้วไม่เลยผมมานั่งอ่านวารสารทุกวันทำ slide presentation ทุกวันเพื่อที่จะนำเสนอต่อเขา แล้วที่ผมเสียใจสุดๆ คือ อาจารย์เขาพูดว่าผมไม่มีความรู้อะไรอยู่ในสมองเลย ทั้งๆ ที่พอผมจะตอบคำถามเขา เขาพูดแทรกมาตลอดแล้วบอกว่าเห็นไหมคำถามแค่นี้ยังตอบไม่ได้ ซึ่งจุดนี้ผมเสียใจมากครับแล้วก็ได้แต่เก็บไว้ในใจ แล้วก็มานั่งคิดทบทวนว่าเราขี้เกียจจริงเหรอ ไม่เก่งจริงเหรอ จนตอนนี้ผมก็ได้แต่โทษตัวเองซ้ำๆ ว่าเผ็นผมเองที่ไม่เอาไหน
          แล้วก็ล่าสุดครับผมส่งคำถามไปขอคำปรึกษาอาจารย์เกี่ยวกับสิ่งที่ผมจะเสนอในครั้งต่อไปเขา เขาก็บอกว่าให้ผมไปหาเพิ่ม ผมก็บอกว่าได้ครับอาจารย์ เดี๋ยวผมจะไปหาข้อมูลมา support เพิ่มครับ หลังจากนั้นอาจารย์ก็เริ่มเลยครับว่ามีเวลาตั้งนานเพิ่งจะมาเริ่มคิดหา แต่ทุกคนครับผมอ่านวารสารมาเยอะมากครับ ข้อมูลที่เขาต้องการเพิ่มมันมีน้อยจริงๆ ครับ แต่ผมก็รับปากเขาว่าจะหาเพิ่ม แต่ไม่วายครับอาจารย์ก็ใส่มาอีกเป็นชุดว่าเวลาที่ผ่านมาผมมัวทำอะไรรู้ ผมก็รับความผิดนั้นไว้ครับ (ผมเคยแจ้งอาจารย์แล้วครับว่ามันหาไม่ได้จริงๆ ซึ่งเพื่อนๆ ในแลปก็ทราบครับว่ามันไม่มีแล้วจริงๆ แต่ผมก็ยังไม่ย่อท้อที่จะหาครับ) มาถึงในเรื่องที่คุยกับอาจารย์ต่อน่ะครับ จากนั้นผมก็ขอโทษเขาอีกครั้งครับ บอกว่าขอโทษน่ะครับอาจารย์ ที่ผมทำไม่ได้เหมือนที่อาจารย์คาดหวังไว้ในตัวผม จากนั้นครับเป็นประโยคที่ทำให้จิตผมลอยเลย คือ "อาจารย์คิดว่าเราไปหาอาจารย์คนอื่นที่ทำให้เราผ่านง่ายๆ ดีกว่า" ซึ่งผมงงมากในจุดนี้ว่าทำไมเขาถึงโกรธขนาดนั้นผมเลยถามเขาไปว่าผมผิดอะไรหรือครับอาจารย์ เขาก็บอกว่ามันไม่ใช่ความคาดหวังของอาจารย์มันเป็นมาตรฐานที่ทุกคนเขาทำกัน ซึ่งผมก็ตอบกลับเขาไปว่า อาจารย์ครับผมไม่ได้โทษว่าอาจารย์เป็นคนไม่ให้ผมผ่าน ผมโทษตัวเองที่ไม่มีความกระตือรือร้นพออย่างที่อาจารย์เล็งเห็นไว้แล้วครับผมเข้ามา จากนั้นเขาก็พูดประโยคนี้อีกว่า "อาจารย์คิดว่าเราไปหาอาจารย์คนอื่นที่ทำให้เราผ่านง่ายๆ ดีกว่า" ผมก็พยายามอะิบายให้ท่านเข้าใจ แต่สิ่งที่ท่านตอบมาคือ อาจารย์คิดว่าเราเข้าใจสิ่งที่อาจารย์พูดแล้ว สุดท้ายก็แค่ขอโทษเพื่อเอาตัวรอดไปวันๆ ซึ่งอาจารย์เขามองผมเป็นคนอย่างนี้ไปแล้วครับ ทั้งๆ ที่ผมยอมรับฟังความเห็นตลอด ไม่เคยโทษใครเลยทั้งๆ ที่สิ่งนั้นเราไม่ผิด เราได้แต่น้อมรับความผิดนั้นไว้เพื่อให้อาจารย์ท่านสบายใจ และไม่รำคาญเรา ผมนับถืออาจารย์ท่านมากครับ แต่ผมเสียใจที่เขาใช้ให้ผมไปหาอาจารย์คนใหม่เหมือนผลักใสผม และก็ทำไมอาจารย์ถึงมองไม่เห็นความพยายามของผมเลย อาจารย์ใช้คำว่าผมขี้เกียจเยอะมากครับจนผมได้แต่โทษตัวเองซ้ำๆ 

          ผมอยากจะขอคำแนะนำจากทุกคนครับว่าผมควรจะทนต่อไหมหรือหาที่ปรึกษาใหม่ดี คือผมรับได้กับทุกอย่างน่ะครับไม่ว่างานจะหนักมากก็ตาม แต่กับคนผมเหนื่อยมากเลยครับ ผมต้องพบจิตแพทย์ทุกเดือนเพื่อขอคำปรึกษากับสภาวะจิตใจของผมผมกลัวว่าถ้าผมอยู่ต่อผมจะรับไม่ไหว แต่อีกใจหนึ่งผมรักในหัวข้อโปรเจคที่ผมทำไปแล้วครับ 
          ปล. ขอบคุณทุกความเห็นครับ