ยามหน้าหมู่บ้านเหมือนคนโรคจิต

ชอบมาคุย มาหยอก มามองหน้าอก  ประตูก็ไม่เปิดให้  ตอนแรกเราก้อไม่ได้คิดอะไร  คุยตามมารยาท แต่นานๆเข้าแล้วรู้สึกว่าไม่โอเค และไม่ได้มีใจด้วยร้อยเปอร์เซ็นต์  แค่คุยด้วยเพราะเป็นคนเหมือนกัน

ทุกวันนี้เราเดินออกหน้าหมู่บ้านเราเดินห่างอย่างเดียว  เขาก็มองจ้องเราตลอด  แต่ไม่เปิดประตูให้เราเหมือนเดิม

คือเราโมโหมาก  งานไม่ทำ  มากวนส้น  ชอบพยายามมาเรียกร้องความสนใจ มาแซว  มาเล่นด้วย  แรกๆเราก้อยิ้มๆ แต่หลังๆเริ่มมาล้ำเส้น

ทุกวันนี้เปิดประตูเอง  แล้วก็เดินห่างๆ แล้วก็ไม่มอง

ที่ต้องเปิดประตู้รั้วกั้นเพราะหมู่บ้านเราทำรั้วแคบ มันเดินลำบาก แล้วทางเดินก็ใกล้ป้อมยาม  ไม่อยากเฉียดไปใกล้

ถ้าเขามีจิตสำนึก พื้นฐานจิตใจที่เป็นคนดี  ควรรู้ตัวว่าสิ่งที่ตัวเองกระทำมันไม่ถูกไม่ควร  ไม่ให้เกียรติคนอื่น

แต่ก็การกระทำของเขาก็สื่อถึงตัวตนเขานั้นแหละ

เขาทำตัวเป็นคนระดับล่าง เราเลยไม่อยากยุ่งด้วย
(ไม่เกี่ยวกับความจนความรวย)

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า เป็นมิตรต้องเลือกบ้าง   เพราะบางคนก็มีตรรกะความคิดบิดเบี้ยว  จิตใจวิปริตวิตรถาร

คนเป็นยามที่หมู่บ้านเราน่ากลัวจริงๆ บางคนหน้าตาหน้ากลัว เหมือนเพิ่งออกจากคุก  แล้วก็ก็ไม่ค่อยเปิดประตูให้ลูกบ้าน ไม่ใช่แค่เราคนเดียว

ดีแล้ว เปิดประตูเองเซฟสุด 

เขาจะมองก็ช่างไม่ต้องสนใจ ไม่ต้องมอง ไม่ต้องพูดคุย เดินไวๆก็พอ เห้อ

อยากแจ้งแต่ก็ไม่รู้จะแจ้งใคร แจ้งได้ไหม รู่สึกหาความปลอดภียในหมู่บ้านตัวเองไม่ได้เลย   บางบ้านก็ชอบตั้งวงกินเหล้าเสียงดัง  ใช้พื้นที่ข้างๆถนน จนรถ แทบจะผ่านไม่ได้ เห็นแก่ตัวสุดๆ

บางทีก็มีเด็กแว้น ขับเสียงดัง  

สนามเด็กเล่นหมู่บ้านก็ไม่ปรับปรุงให้ดี

เก็บค่าส่วนกลางบ้านเราทุกเดือน  หาความปลอดภัยอะไรไม่ได้

นิติบุคคลก็เป็นมนุษย์ป้าคนนึง ที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน  น่ารำคาญสุดๆ 

ทำงานเก็บเงินไปหาซื้อบ้านที่มีสังคมที่ดีกว่านี้ดีกว่า  หมู่บ้านที่คนมีการศึกษา อยู่ใครอยู่มัน  ไม่ทำตัวแบบนี้

U_U