จะสู้ แต่หมดแรง

คือ ตอนนี้เราอายุ17ค่ะ เราอยู่ม.6 คือปิดเทอมนี้เราจะขอแม่ไปเที่ยวกับแฟนเราแล้วก็เพื่อนเรา(แฟนเราเป็นผญ.อยู่มหาลัยปี2)+ไปแข่งขันด้วย แต่ไปกันเอง เพราะรถรร.ไม่อนุมัติ แต่ไปก็ ไปนอน1คืนแล้วก็กลับ แต่ทีนี้เราไปขอพี่เรา พี่เราเขาไม่ให้ไป เขาบอกว่ามันไกล แล้วเขาก็พูดว่า ตอนอายุเท่าเราพี่ไม่เคยได้อะไรแบบเราเลย เราก็แอบคิดแหละค่ะว่า มันจะไปเหมือนกันได้ยังไง เป้าหมายชีวิตมันไม่เหมือนกัน เราอยากไปทางวิชาการ พี่เราอยากไปทางราชการ แล้วตอนนี้เราต้องพยายามเก็บผลงาน เก็บเกรด อ่านหนังสือสอบด้วย แล้วอีกอย่างคือ เราไม่ค่อยได้ออกไปไหนเท่าไร เพราะแม่ไม่ให้ไป เวลาเราขอ เขาก็จะบอกว่า หนีเที่ยวไหนอีก ทั้งๆที่เราไม่ค่อยออกไปไหนเลย ทุ่มให้กับการเรียน ทุ่มให้กับความหวังที่บ้าน เราเคยไปนอนค้างคืนที่อื่น3ครั้งคือ นอนรร.2ครั้ง ไปวันปีใหม่บ้านเพื่อนแฟน1ครั้ง แต่เราก็กลับมาเป็นคนเดิมนั่นแหละค่ะ ไม่ได้เปลี่ยนไปไหน แต่ตอนนี้เราจะจบม.6แล้วด้วย เราอยากมีเวลากับเพื่อนเยอะๆ อยากไปเที่ยวต่างจังหวัดกับแฟนบ้าง (เราไปเราใช้เงินตัวเองนะคะ) อย่างน้อย ก่อนจบม.6มีทริปออกไปเที่ยวด้วยกันสักครั้งก็ยังดี เราก็กลัวเรื่องอุบัติเหตุนะคะ แม่เราเป็นห่วงเราก็รู้ แต่ยังไงเราก็ต้องโบยบิน แม่เรากลัวว่าเราจะทิ้งเค้า(พ่อเราติดเหล้า)แต่ถึงเราออกไปโบยบินไกลแค่ไหนยังไงเราก็ยังเป็นลูกเค้าและจะไม่ทิ้งเค้าแน่ๆเพราะ เราเคยให้คำสัญญากับตัวเองไว้ว่า เราจะพาแม่ออกมาจากคนแบบพ่อให้ได้ แต่ตอนนี้หัวใจเรา ความรูสคกเรามันบอบช้ำมาก เพราะเรื่องพ่อเรา เรามีพี่ชายอยูที่บ้าน2คนคือ พี่แท้ๆ1คน ลูกพี่ลูกน้อง1คน แต่ตอนนี้เค้าออกไปทำงาน ไปเรียนกัน เหลือแต่เราที่ต้องแบกรับทุกอย่างในบ้านไว้ เพราะไม่ใช่แค่พ่อ ยังมีปู่เรา ที่เค้าไม่ชอบพ่อเรา เขาก็จะมาด่าพ่อเราต้องเมา ผลสุดท้าย คนที่พ่อจะมาลงคือแม่เรากับเราเอง ซึ่งเราก็เป็นห่วงแม่ตรงนี้ ตอนที่เราไปเรียนมหาลัยเหมือนกัน เราเคยพูดกับพี่เรา พี่เราก็บอกแค่ว่า ให้เราเผชิญหน้ากับมัน คอยประคองปัญหาไว้ไม่ให้เลยเถิด จนที่เราจะขอไปตจว.นี่แหละค่ะ เขามาพูดว่า เราหนีปัญหา ถามว่าเราไปเพราะเหตุนี้ด้วย เราอยากไปทำให้ใจตัวเอง สมองตัวเองหยุดคิดเรื่องพวกนี้บ้าง พอกลับมา ปัญหามันก็ไม่หาย แต่เราจะมีสภาพจิตใจดีขึ้นมาบ้างนิดนึง เราพยายามทำให้เขาไว้ใจแล้วนะคะ ทำทุกอย่างจริงๆ เราไม่เคยได้ทำอะไรตามใจตัวเอง ครอบครัวก็ไม่อบอุ่นเลย เรารู้แค่ว่า เราต้องเข้มแข็งให้มากๆ เพื่อแม่เรา แต่พอเราจะหาความสุขให้ตัวเอง กลับเหมือนโดนตบหน้ากลับมาซะงั้น เราก็ไม่รู้ว่าเราจะทนได้แค่ไหนเหมือนกัน เรานั่งสมาธินะคะ สวดมนต์แผ่เมตตาตลอด พอเจอพ่อก็สมาธิกระเจิงอ่ะค่ะ เราเลยอยากขอคำปรึกษาเล็กๆน้อยๆค่ะว่า เราควรจัดการความรู้สึกยังไงดี ที่จะให้เรามีแรงสู้ต่อไป