ผมอยากมาแชร์ประสบณ์การส่วนตัว ณ ปัจจุบัน อยากมาเล่าให้ทุกคนฟัง
เรื่องอาจจะไม่ได้ยาวมาก เพราะผมพยายามจะเล่าให้รวบลัดมากที่สุด อยากให้ทุกคนอ่านให้จบนะครับ
ตอนที่ผมอายุประมาณ 17 ปี ผมมีอาการเจ็บหลังเจ็บฝ่าเท้า แล้วถึงแล้วเปิดเทอมพอดี ผมต้องไปโรงเรียน เวลาไปโรงเรียนตื่นเช้ามาเจ็บมากเลย แต่ก็พยายามสู้นะครับ ก็ไปๆอาจจะเข้าสายบ้างหรือวันไหนปวดหนักก็ไม่ได้ไปครับ อาการก็เป็นมากๆขึ้นเรื่อยๆจน ปีนี้อายุ 20 แล้วก็ยังไม่หาย มันเป็นช่วงเวลาที่ปวดที่สุดๆในชีวิตเลยก็ว่าได้ครับ ที่แรกผมคิดนะว่าตอน 17 มันก็ปวดมากแล้วแต่ตอนนี้มันปวดมากกว่าเดิมเป็นร้อยๆเท่า เจ็บที่อื่นเพิ่มอีกหรือก็คือเจ็บแทบทั้งตัวเลยก็ว่าได้ แต่ที่จะเจ็บสุดๆก็คงจะเป็น เท้า ฝ่าเท้า เอ็นร้อยหวาย สะโพก ที่เป็นปัญหาในชีวิตผมเดินแทบไม่ได้ส่วนวิ่งนี้ไม่ได้เลย ความรู้สึกนี้มันเจ็บมากๆๆจนไม่สามารถบอกได้ว่าแค่ไหน แต่รู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น อธิบายกับใครเขาก็ไม่เชื่อหรอกครับว่าผมเจ็บแค่ไหน คนอื่นก็คงมักจะมองว่าผมก็คงไม่เจ็บอะไรมากมั้งอายุยังแค่นี้เอง เพราะผมอายุแค่นี้ผมเลยไม่สมควรที่จะเป็นอะไรแบบนี้เลย ผมไม่ได้ใช้ชีวิตเหมือนคนอื่นๆ ช่วงชีวิตวัยรุ่นที่มีครั้งเดียว ผมไม่ได้ทำสิ่งที่ผมอยากจะทำ แค่อยากออกไปข้างนอกผมยังต้องคิดแล้วคิดอีก อยากเดินไปเข้าห้องน้ำยังก็ยังต้องคิดเพราะว่ามันเจ็บมากๆเลย ทรมานจังแหะ ผมก็ไปหาหมอตลอดแต่ไม่รู้ว่าผมเป็นโรคที่หมอบอกจริงๆหรือเปล่า ( SLE ) เพราะกินยามารู้สึกไม่ดีขึ้นเลย ตอนนี้ยาแก้ปวดที่ผมกินเหมือนจะไม่ช่วยให้ผมปวดน้อยลง ตัวยาที่หมอบอกเป็นยาแก้ปวดแบบแรงยังช่วยให้ผมปวดน้อยลงไม่ได้ ความรู้สึกมันจมดิ่ง บอกคนใกล้ตัวเขาก็ไม่ค่อยจะใส่ใจอะไรเท่าไหร่ มันค่อนข้างโดดเดี่ยวมากครับ พอผมบอกว่าผมเจ็บเขาก็อย่างนู้นอย่างนี้เหมือนไม่เชื่อว่าผมเจ็บ ผมก็คิดในใจนะหรือว่าต้องให้ผมพิการก่อนถึงจะเชื่อกัน อยากนอนก็นอนไม่หลับ ตอนที่หลับเหมือนรู้สึกตัวตลอด มันค่อนข้างแย่เลยครับ การหลับคงเป็นวิธีหนีความเจ็บปวดได้ดีที่สุด ( ถ้าหลับ ) รายละเอียดจริงๆเยอะกว่านี้มากๆเลยแต่ผมขอเขียนประมาณนี้นะครับ
การที่ผมเขียนกระทู้นี้ผมก็คงแค่อยากระบายกับใครสักคน ผมไม่รู้จะผ่านมันไปได้ยังไง แต่ผมอยากบอกกับพวกคุณว่า...
* ถ้าคุณมีคนใกล้ที่ป่วยฟังเขาเยอะๆนะครับ อยู่ข้างๆเขาเสมอ กำลังใจสำคัญมากๆเลยสำหรับคนป่วย รักษาสุขภาพกันด้วยนะครับ ขอบคุณครับ
เจ็บปวด โดดเดี่ยว สิ้นหวัง
เรื่องอาจจะไม่ได้ยาวมาก เพราะผมพยายามจะเล่าให้รวบลัดมากที่สุด อยากให้ทุกคนอ่านให้จบนะครับ
ตอนที่ผมอายุประมาณ 17 ปี ผมมีอาการเจ็บหลังเจ็บฝ่าเท้า แล้วถึงแล้วเปิดเทอมพอดี ผมต้องไปโรงเรียน เวลาไปโรงเรียนตื่นเช้ามาเจ็บมากเลย แต่ก็พยายามสู้นะครับ ก็ไปๆอาจจะเข้าสายบ้างหรือวันไหนปวดหนักก็ไม่ได้ไปครับ อาการก็เป็นมากๆขึ้นเรื่อยๆจน ปีนี้อายุ 20 แล้วก็ยังไม่หาย มันเป็นช่วงเวลาที่ปวดที่สุดๆในชีวิตเลยก็ว่าได้ครับ ที่แรกผมคิดนะว่าตอน 17 มันก็ปวดมากแล้วแต่ตอนนี้มันปวดมากกว่าเดิมเป็นร้อยๆเท่า เจ็บที่อื่นเพิ่มอีกหรือก็คือเจ็บแทบทั้งตัวเลยก็ว่าได้ แต่ที่จะเจ็บสุดๆก็คงจะเป็น เท้า ฝ่าเท้า เอ็นร้อยหวาย สะโพก ที่เป็นปัญหาในชีวิตผมเดินแทบไม่ได้ส่วนวิ่งนี้ไม่ได้เลย ความรู้สึกนี้มันเจ็บมากๆๆจนไม่สามารถบอกได้ว่าแค่ไหน แต่รู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น อธิบายกับใครเขาก็ไม่เชื่อหรอกครับว่าผมเจ็บแค่ไหน คนอื่นก็คงมักจะมองว่าผมก็คงไม่เจ็บอะไรมากมั้งอายุยังแค่นี้เอง เพราะผมอายุแค่นี้ผมเลยไม่สมควรที่จะเป็นอะไรแบบนี้เลย ผมไม่ได้ใช้ชีวิตเหมือนคนอื่นๆ ช่วงชีวิตวัยรุ่นที่มีครั้งเดียว ผมไม่ได้ทำสิ่งที่ผมอยากจะทำ แค่อยากออกไปข้างนอกผมยังต้องคิดแล้วคิดอีก อยากเดินไปเข้าห้องน้ำยังก็ยังต้องคิดเพราะว่ามันเจ็บมากๆเลย ทรมานจังแหะ ผมก็ไปหาหมอตลอดแต่ไม่รู้ว่าผมเป็นโรคที่หมอบอกจริงๆหรือเปล่า ( SLE ) เพราะกินยามารู้สึกไม่ดีขึ้นเลย ตอนนี้ยาแก้ปวดที่ผมกินเหมือนจะไม่ช่วยให้ผมปวดน้อยลง ตัวยาที่หมอบอกเป็นยาแก้ปวดแบบแรงยังช่วยให้ผมปวดน้อยลงไม่ได้ ความรู้สึกมันจมดิ่ง บอกคนใกล้ตัวเขาก็ไม่ค่อยจะใส่ใจอะไรเท่าไหร่ มันค่อนข้างโดดเดี่ยวมากครับ พอผมบอกว่าผมเจ็บเขาก็อย่างนู้นอย่างนี้เหมือนไม่เชื่อว่าผมเจ็บ ผมก็คิดในใจนะหรือว่าต้องให้ผมพิการก่อนถึงจะเชื่อกัน อยากนอนก็นอนไม่หลับ ตอนที่หลับเหมือนรู้สึกตัวตลอด มันค่อนข้างแย่เลยครับ การหลับคงเป็นวิธีหนีความเจ็บปวดได้ดีที่สุด ( ถ้าหลับ ) รายละเอียดจริงๆเยอะกว่านี้มากๆเลยแต่ผมขอเขียนประมาณนี้นะครับ
การที่ผมเขียนกระทู้นี้ผมก็คงแค่อยากระบายกับใครสักคน ผมไม่รู้จะผ่านมันไปได้ยังไง แต่ผมอยากบอกกับพวกคุณว่า...
* ถ้าคุณมีคนใกล้ที่ป่วยฟังเขาเยอะๆนะครับ อยู่ข้างๆเขาเสมอ กำลังใจสำคัญมากๆเลยสำหรับคนป่วย รักษาสุขภาพกันด้วยนะครับ ขอบคุณครับ