จดหมายภึงเธอในวันที่ความทรงจำกลับมาอีกครั้ง(ความลับ22ปีที่ไม่เคยบอกใครมาก่อน)

รายระเอียดเยอะขอเล่าเเบบย่อๆนะครับ(โฟสเก็บไว้เผื่อลืมอีก)
24มกราคม2545 คือวันที่ผมเสียเธอไปพร้อมเพื่อนอีก12คน จากอุบัติเหตุรถบัสทัศนศึกษาโรงเรียนสมุทรพิทยาคม ถูกรถพ่วงพุ่งข้ามเลนชน ทำให้เธอเสียชีวิตทันที ณ ที่เกิดเหตุ ส่วนตัวผมก็เกิดอาการซ็อกจนต้องนอนในห้องไอซียู ผลคือผมความจำเสื่อมจำใครไม่ค่อยได้ แม้แต่เธอคนนั้นผมก็ลืม หลังจากนั้นก็เกิดแต่เรื่องแปลกๆกับผม เช่นมีคนอื่นเห็นผ้หญิงไปไหนมาไหนกับผมตลอด เวลาไปร้านก๋วยเตี๋ยวก็มักจะเอามาให้2ถ้วยทั้งที่ผมไปคนเดียวตลอด จนเวลาผ่านมาได้10กว่าปี ซึ่งตอนนั้นผมเเต่งงานเเละย้ายไปอยู่บ้านใหม่ วันนั้นเป็นคืนเเรกที่ผมเจอเธอ ผมตื่นมาเเล้วเห็นผู้หญิงนั่งค่อมภรรยาผมอยู่ ผมเลยเตะผู้หญิงคนนั้นไป เเต่ไม่โดนเพราะหายไปแล้ว หลังจากนั้นก็มีเหตุให้ผมกับภรรยาต้องเลิกกัน และผมก็มีแฟนใหม่ตอนนั้นแฟนใหม่ผมก็บอกว่าเวลานั่งรถไปกับผมเเล้วมีความรู้สึกเหมือนไม่ได้ไปกันแค่2คน เวลาตอนเช้าก็จะมีเสียงผู้หญิงเรียกปลุกผมทุกเช้าเลย และวันนึงผมขับรถไปเจอบ้านหลังนึงประกาศขายแล้วผมก็อยากได้ด้วย พอลงไปดู ความรู้สึกภาพเก่าๆเเละหน้าเธอคนนั้นก็กลับมา ผมเริ่มจำได้เเล้วว่าบ้านหลังนี้คือบ้านข้างๆบ้านเธอนี่เอง หลังจากนั้นก็มีเหตุให้ผมต้องเลิกกับแฟนคนปัจุบันและจนถึงตอนนี้ผมก็อยู่โสดมาตลอดไม่คิดจะมีใครอีกเพราะกลัวว่าถ้ามีจะต้องเลิกกันเเน่เพราะเธอคนนั้นอยู่กับผมตลอด คงจะรอคอยพบผมในวันที่ผมหมดอายุขัย หลังจากนั้น "รักของเธอจะได้เป็นจริงสักที" นะ จิ😢 จาก อู๋😢
ถ้าอยากเห็นหน้าเธอให้เข้าไปดูในลิ้งเฟสบุ๊กผมได้เลยนะครับคนกลางเสื้อขาวรูปภาพของเธอ